Γυρνάς που λες στο σπίτι από τις διακοπές, με μία βαλίτσα γεμάτη τσαλακωμένα ρούχα (αφού, ως κλασικός Έλληνας, τα έχωσες μέσα όπως όπως, δέκα μόλις λεπτά πριν την ώρα που – και καλά – έπρεπε ν’ αφήσεις το δωμάτιο του ξενοδοχείου σου), άμμο από διάφορες παραλίες (που έρχεται να προστεθεί στην άμμο που υπήρχε ήδη στην βαλίτσα από τις περσινές  σου διακοπές και που είσαι καταδικασμένος να την βγάζεις απ’ τα ρούχα σου μέχρι τα Χριστούγεννα), μπόλικες selfies (γιατί, στην τελική, το selfie stick πρέπει να τα βγάλει τα λεφτά του) και έναν καλοκαιρινό έρωτα. Εντάξει, αυτό το τελευταίο είναι, προφανώς, μεταφορικό. Θέλω να πω… μάλλον το να καταλήξεις μ’ ένα πτώμα στη βαλίτσα σου δεν είναι ο ιδανικός τρόπος να τελειώσουν οι διακοπές σου!

Ίσως, λοιπόν, να μιλάμε μεταφορικά αλλά η αλήθεια δεν απέχει πολύ. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα, ως είθισται, με τη σειρά. Εκεί που καθόσουν αμέριμνος μια μέρα στο μπιτσόμπαρο στο νησί, μπορεί να άρχισε να σε φλερτάρει ανερυθρίαστα η σερβιτόρα η οποία μπορεί να αποδείχτηκε πολύ cool τυπάκι και γενικά, ρε παιδί μου, για να μην τα πολυλογούμε μπορεί να προχώρησε το πράγμα μεταξύ σας (το παράδειγμα είναι εντελώς τυχαίο και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα). Έλα, όμως, που εσύ έχεις μόνο δέκα μέρες άδεια απ’ τη δουλειά! Εκείνη θα δουλεύει στο μπιτσόμπαρο σεζόν, οπότε ο έρωτάς σας είναι καταδικασμένος να «αφήσει τον μάταιο τούτο κόσμο» τη στιγμή που θα χωριστείτε στο λιμάνι, σωστά; Λάθος! Μπορείτε να κρατήσετε επαφή όσο θα είστε χώρια και, όταν εκείνη γυρίσει Αθήνα, με το καλό, να είστε κανονικό ζευγάρι, σωστά; Ακόμα πιο λάθος!

Δεν θέλω να είμαι απαισιόδοξος και να σας στεναχωρήσω, αλλά θα είμαι απαισιόδοξος και θα σας στεναχωρήσω: οι έρωτες των διακοπών έχουν, στην συντριπτική πλειοψηφία τους, ημερομηνία λήξης. Και αν δεν πιστεύετε εμένα, πιστέψτε τους σοφούς ανθρώπους που το είπαν (και το τραγούδησαν) πριν το πω εγώ. Τυχαία τα λένε νομίζετε ο Θάνος Καλλίρης και η Σοφία Αρβανίτη; Έχουν καεί αυτοί από αγάπες καλοκαιρινές, που τους μιλούσαν για καλοκαίρια, ακρογιαλιές και αστέρια και, άρα, μπορούν να θεωρηθούν, τρόπον τινά, αυθεντίες επί του θέματος! Δεν αρνούμαι, φυσικά, ότι μπορεί να υπάρχουν οι καλύτερες προθέσεις και από τις δύο πλευρές αλλά, δυστυχώς, η πρόθεση μόνο δεν αρκεί για να κρατήσει ζωντανό τον έρωτα!

Το μεγαλύτερο πρόβλημα με αυτού του είδους τις περιπέτειες είναι ότι, δεδομένων των συνθηκών κάτω από τις οποίες προκύπτουν, είναι πολύ πιθανό να ερωτευτείς (ή, έστω, να πιστέψεις ότι ερωτεύτηκες) έναν άνθρωπο που μπορεί να μην είναι στ’ αλήθεια ο άνθρωπος που νομίζεις ότι είναι. Εξηγούμαι: Πάμε όλοι τις διακοπές μας, ωραία και καλά, και ξεφεύγουμε για μερικές μέρες από το άγχος, τη ρουτίνα και, γενικά, απ’ ό,τι μας ζορίζει στην καθημερινότητά μας. Είμαστε χαλαροί, ωραίοι, ερωτεύσιμοι και, γενικά, πιο ποθητοί και από δίλιτρο, παρφέ παγωτό. Μόλις όμως γυρίσουμε στην πραγματικότητά του ο καθένας μας, ο δόκτωρ Τζέκιλ γίνεται αίφνης κύριος Χάιντ, και βγαίνει στην επιφάνεια ο πραγματικός μας εαυτός με τις αδυναμίες του και τις μικρότητές του. Και κάπου εκεί είναι που λέμε/ακούμε την χιλιοειπωμένη φράση «Δεν είσαι ο άνθρωπος που γνώρισα στη(ν) Χ (όπου Χ, βάλτε το όνομα εξωτικού –ή και όχι τόσο εξωτικού- προορισμού)».

Εκτός αυτού, κάπου διάβασα κάποτε (νομίζω απ’ την διατύπωση είναι ξεκάθαρο ότι δεν θυμάμαι ακριβώς ούτε το πού ούτε το πότε) ένα άρθρο σχετικά με την «ψυχολογία του καλοκαιρινού έρωτα» στο οποίο ο γράφων (που μπορεί να ήταν και γράφουσα αλλά που, αυτή τη στιγμή, δεν μας ενδιαφέρει και ιδιαίτερα), υποστήριζε σθεναρά ότι, γνωρίζοντας a priori πως, ό,τι γίνει, πρέπει να γίνει γρήγορα γιατί ο χρόνος μας πιέζει, συνηθίζουμε, συχνά υποσυνείδητα, να πέφτουμε με τα μούτρα και να προσπαθούμε να συμπυκνώσουμε την εμπειρία μιας full-time σχέσης σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Δεν χρειάζεσαι master στη φυσική για να καταλάβεις ότι κάτι τέτοιο δεν γίνεται! Όταν γυρίσουμε πίσω, όμως, η απόσταση, μας συνεφέρει και ο ενθουσιασμός μας χάνεται.

Από την άλλη, δεν θέλω να σας κόψω τελείως τα φτερά. Ξέρω περιπτώσεις στις οποίες μια καλοκαιρινή σχέση οδήγησε σε μία χειμωνιάτικη σχέση, έναν καλοκαιρινό γάμο και δύο παιδιά (ένα καλοκαιρινό και ένα χειμωνιάτικο). Κοινώς, όλα είναι πιθανά. Αυτό που θέλω να πω όμως και που, όσο και να το τονίσω, δεν θα το έχω τονίσει αρκετά, είναι ότι το καλύτερο θα ήταν να μην φορτώνουμε μια καλοκαιρινή εμπειρία με προσδοκίες για μια σχέση ζωής γιατί είναι πολύ πιθανό να απογοητευτούμε. Ή, ακόμα χειρότερα, να κάνουμε σπασμωδικές κινήσεις που θα καταλήξουν να χαλάσουν ό,τι όμορφο υπήρξε κάποτε. Για να το πούμε απλά: αν κάτσει, έκατσε και, αν δεν κάτσει, τουλάχιστον σου μένουν οι αναμνήσεις από μια τρυφερή, ερωτική (και ίσως λίγο πορνογραφική) ιστορία. Μην έχεις και παράπονο!