Σχεδόν πριν ένα μήνα μπήκα στο αεροπλάνο για το Βέλγιο, όπου και θα βρίσκομαι για τους επόμενους πέντε μήνες με το πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών Erasmus. Σχεδόν πριν ένα μήνα οι εκλογές ανέδειξαν ως νικητήριο κόμμα για πρώτη φορά στην ιστορία το ΣΥΡΙΖΑ. Ψήφισα, έφυγα και θα λείπω από την Ελλάδα ίσως τους πιο κρίσιμους μήνες των τελευταίων ετών. Πάντοτε αναρωτιόμουν πως είναι τα πράγματα για όλους εκείνους που είτε αναγκάζονται είτε επιλέγουν να εγκαταλείψουν την χώρα τους. Πως είναι να μαθαίνεις από δεύτερο χέρι όσα συμβαίνουν πίσω, τι σου λείπει και τι χαίρεσαι που άφησες, μα πάνω από όλα αναρωτιόμουν πως είναι να είσαι Έλληνας σε μια άλλη χώρα.

Μέρα με τη μέρα απαντώνται όλα μου τα ερωτήματα αλλά και ακόμη περισσότερα. Σχετικά με την ενημέρωση το σωτήριο internet είναι εδώ για να μην μείνει στιγμή κανείς απληροφόρητος. Αυτό που όμως η τεχνολογία δεν μπορεί να μεταδώσει είναι ο παλμός του κόσμου, η έκφραση του προσώπου τους και οι αντιδράσεις τους σε κάθε είδηση. Εσύ απλά διαβάζεις τις γραμμές του άρθρου, ενημερώνεσαι σχετικά με το γεγονός, συμπληρώνεις κομμάτια του πάζλ με όσα σου λένε οι δικοί σου και βγάζεις τα συμπεράσματά σου. Ξέρεις τι γίνεται αλλά δεν το ζεις ο ίδιος. Σε αυτό το σημείο λοιπόν έρχομαι να συμπληρώσω το προσωπικό μου παράπονο: Πως βαρέθηκα να ακούω την ερώτηση «Ααα από την Ελλάδα είσαι; Πως είναι εκεί τα πράγματα;». Η κατάσταση της χώρας μας είναι το πιο καυτό θέμα πολιτικής συζήτησης και δεν υπάρχει κανείς που να αγνοεί την ύπαρξη του Τσίπρα και φυσικά του Βαρουφάκη. Η προσπάθεια του να εξηγήσεις σε κάποιον πως έχουν τα πράγματα στην Ελλάδα είναι από κουραστική έως και άκαρπη αφού ανάλογα με την χώρα από την οποία είναι ο καθένας έχει και διαφορετική άποψη για τα όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια. Βρίσκεις την αμέριστη συμπαράσταση στο πρόσωπο των Ιταλών και των Ισπανών, γεγονός λογικό και αναμενόμενο αφού πρόκειται για λαούς που κινούνται στον ίδιο άξονα με εμάς. Άτομα από χώρες όπως η Ολλανδία, η Γαλλία, η Τσεχία και γενικά από όσες χώρες δεν αντιμετωπίζουν άμεσα οικονομικά προβλήματα, εκφράζουν το παράπονο πως η Ελλάδα κάποια στιγμή πρέπει να αποπληρώσει τα δάνεια της, γιατί δεν μπορούν εκείνοι να βοηθούν συνέχεια. Με τους Γερμανούς η συζήτηση αποφεύγεται εντέχνως ή ανάγεται σε πλάκα. Μετά έρχονται οι κάτοικοι του βορρά, Φιλανδοί, Νορβηγοί και Σουηδοί, οι οποίοι αποτελούν μια κατηγορία από μόνοι τους, διότι συνήθως δεν έχουν άποψη επί του θέματος και απλά χαμογελούν επειδή βρίσκονται σε μια χώρα με πιο ζεστό κλίμα από τη δική τους.

Και μετά έρχονται οι σημαντικές απώλειες της Ελλάδας όταν βρίσκεσαι στο εξωτερικό. «Αχ αγαπημένο σουβλάκι», αναφωνείς όταν στις 22:00 έχουν κλείσει σχεδόν όλες οι κουζίνες των εστιατορίων και το μόνο που υπάρχει είναι αλκοόλ. Όταν γυρίσω στην Ελλάδα θα αγκαλιάσω τον σουβλατζή της γειτονίας μου και θα του πω πόσο μου έλειψε. Επίσης σημαντική απώλεια είναι αυτή της φέτας. Θα μου πεις δεν έχει φέτα εκεί; Έχει, θα σου απαντήσω αλλά είναι πανάκριβη, και έτσι εκτιμάς την αξία της και τη συντροφιά της σε κάθε γεύμα, κάτι που στην Ελλάδα θεωρούσες αυτονόητο. Απώλεια νούμερο τρία και η σημαντικότερη από όλες το ΝΕΡΟ. Όσα ταξίδια κι αν έχω κάνει δεν έχω καταφέρει να εξηγήσω γιατί στην Ελλάδα το νερό είναι κάτι τόσο φθηνό και τόσο αναγκαίο σε σύγκριση με τις άλλες χώρες. Ακόμη και να πνίγεσαι στο εστιατόριο είναι πιο πιθανό να σου δώσουν μπύρα παρά νερό. Στο εξωτερικό λοιπόν λες το νερό νεράκι και το εκτιμάς όσο κανένα άλλο αγαθό, γιατί άλλωστε το πληρώνεις και μια περιουσία.

Για να περάσουμε όμως και στο τι εκτιμάς όταν ζεις στο εξωτερικό, καθώς συνειδητοποιείς ότι στην Ελλάδα σε ορισμένα θέματα κινούμαστε σε επίπεδα τριτοκοσμικής χώρας, παραθέτω μια στιγμή της καθημερινότητας μου όσο βρίσκομαι στη Γάνδη. Είμαι στο δρόμο, σε διάβαση πεζών και έρχεται ένα αυτοκίνητο. Ως σωστή Ελληνίδα που ξέρει πως στην χώρα της περνάει πρώτα ο οδηγός, γιατί ο πεζός δεν έχει προτεραιότητα όταν βρίσκεσαι στην Ελλάδα, σταματάω για να περάσει το αυτοκίνητο. Όμως, όχι εδώ αγαπητέ αναγνώστη, το αυτοκίνητο με το που σε δει κοκαλώνει και σου κορνάρει για να περάσεις. Έχω φτάσει σε σημείο να μην σταματάω στην άκρη του δρόμου να διαβάσω την οδό γιατί θα διακοπεί η κυκλοφορία, διότι ο οδηγός νομίζει πως θέλω να περάσω απέναντι. Θέμα νούμερο δύο: Ανακύκλωση. Ναι, αυτό που δεν πετάμε όλα τα σκουπίδια μαζί, σωστά μάντεψες. Εδώ όχι απλά έχουν διαφορετικούς κάδους, όχι απλά έχουν διαφορετικές σακούλες για κάθε υλικό αλλά το κάθε σπίτι έχει και πρόγραμμα που βλέπει πότε περνάει το κάθε σκουπιδιάρικο! Τέλος, η μηδενική γραφειοκρατία και η ανύπαρκτη ουρά στις δημόσιες υπηρεσίες σε κάνει να συνειδητοποιείς πως στο εξωτερικό δεν θα σου χρειαστεί η αυτοσυγκράτηση θυμού και υπομονή που σου προσφέρει ως ευγενική χορηγία το ΙΚΑ.

Σε γενικές γραμμές λοιπόν, όλοι γνωρίζουν για την κατάσταση της χώρας μας και θέλουν να μάθουν από έναν Έλληνα πως είναι η ζωή αυτή την περίοδο. Κανείς όμως δεν σε αντιμετωπίζει ρατσιστικά γιατί όπως και να το κάνουμε είμαστε Ευρωπαίοι και μας χαρακτηρίζει ο σεβασμός και οι καλοί τρόποι. Οι περισσότεροι έχουν επισκεφθεί τα ελληνικά νησιά και κυρίως την Μύκονοοοοοοοοο οπότε η κουβέντα πολύ γρήγορα γυρνάει σε αυτό το θέμα και αμέσως γεφυρώνονται οι αγεφύρωτες οικονομικές διαφορές. Στο τέλος της ημέρας καταλαβαίνεις πως το να είσαι Έλληνας σε μια ξένη χώρα δεν είναι δύσκολο. Εκτιμάς τα όσα έχουμε ως λαός και εκλείπουν από τους άλλους κυρίως σε επίπεδο ιστορίας και κουλτούρας. Παράλληλα όμως, συγκρίνεις και βλέπεις σημαντικές διαφορές, κατά κύριο λόγο σε επίπεδο ζωής, αξιοκρατίας και διαφάνειας, οι οποίες σε κάνουν να καταλάβεις γιατί η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα σε αυτή τη κατάσταση. Το μόνο σίγουρο είναι πως στο τέλος της ημέρας μαθαίνεις να συμβιώνεις με το διαφορετικό και να το σέβεσαι.