Και έρχεται μια στιγμή λίγο μετά που τα σώματα ξεκολλάνε, που το δωμάτιο μοιάζει είτε ασφυκτικά γεμάτο είτε απελπιστικά άδειο. Κι αυτό, νομίζω, τα λέει όλα. Γιατί, ξέρεις, όταν είναι απλώς φυσική επαφή, η σιωπή που έρχεται μετά είναι βαριά, σχεδόν ενοχλητική. Μπορεί να μην το καταλάβεις στην αρχή. Στην αρχή προφανώς θα σου αρέσει, σε εξιτάρει. Είναι κάτι άλλο από αυτό που ξέρεις ίσως και αυτό τα κάνει όλα πιο έντονα. 

Λίγο μετά, είναι σαν να προσπαθείς να αποφύγεις τα μάτια που σε κοιτούν, σαν να αναρωτιέσαι αν οι αναστεναγμοί ήταν για εσένα ή για τη στιγμή. Το θέμα είναι, στο τέλος της ημέρας, να σκέφτεσαι αν περισσότερο σου έλειψε ο έρωτας ή το σεξ.  

Το σεξ είναι ένταση, είναι πάθος που ξεχειλίζει. Είναι στιγμές που ο κόσμος γύρω σου σβήνει, κι όλα είναι φωτιά. Είναι απίστευτο, είναι απαραίτητο, αλλά… δεν είναι το παν. Γιατί το να κάνεις έρωτα είναι κάτι άλλο. Είναι σαν να κλείνεις τα μάτια και να πέφτεις, με απόλυτη εμπιστοσύνη, στην αγκαλιά κάποιου που ξέρεις ότι θα σε πιάσει. Το να κάνεις έρωτα είναι σαν να ψιθυρίζεις λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ, αλλά ο άλλος καταλαβαίνει ακριβώς. Είναι να χάνεις την αίσθηση του χρόνου, να ξεχνάς πού τελειώνεις εσύ και πού αρχίζει ο άλλος. 

Κι ύστερα υπάρχει και το άλλο. Εκείνο που δεν τελειώνει όταν τα σώματα χωρίζουν.

Εκείνο που ξεκινάει πολύ πριν αγγίξεις τον άλλο. Όταν το να φιλήσεις το μέτωπό της είναι πιο ιερό από κάθε άλλο φιλί. Όταν κάθε χάδι είναι μια συνομιλία, κι όχι απλώς ένα μέσο να φτάσεις κάπου. Είναι η διαφορά ανάμεσα στο να χορταίνεις την πείνα σου και στο να απολαμβάνεις ένα γεύμα που έφτιαξες με αγάπη, σιγά-σιγά, σαν τελετουργία.  

Σκέφτομαι συνέχεια εκείνη τη βραδιά στο μπαρ. Τη στιγμή που τα μάτια μας συναντήθηκαν μέσα στον θόρυβο και ξαφνικά δεν άκουγα τίποτα άλλο. Αν καθόταν δίπλα μου εκείνο το βράδυ, ξέρω ότι δεν θα υπήρχαν αμήχανες σιωπές. Ξέρω ότι κάθε λέξη, κάθε ανάσα, κάθε άγγιγμα θα είχε σημασία. Και είναι ακριβώς αυτό το είδος οικειότητας που δεν μπορείς να υποκριθείς. Ήταν σχεδόν παράλογο πώς ο κόσμος εξαφανίστηκε τη στιγμή που τα μάτια μας συναντήθηκαν.

Δεν είπαμε πολλά, αλλά ήταν σαν να μιλούσαν όλα τα χρόνια που είχαμε αφήσει πίσω μας. Ήταν σαν το σύμπαν να μας θύμισε ξαφνικά ότι, όταν έχεις ζήσει κάτι αληθινό, δεν μπορείς να αρκεστείς σε τίποτα λιγότερο. Γιατί μαζί της δεν θα ήταν ποτέ απλώς φυσική επαφή. 

Υπήρξαν και άλλες, δεν θα σου πω ψέματα. Στιγμές που έμοιαζαν παθιασμένες, γεμάτες ένταση και δεν αμφιβάλλω πως ήταν. Αλλά πάντα κάτι έλειπε. Όπως ένα τραγούδι που έχει ρυθμό αλλά όχι στίχους. Σαν να ακούς τη σωστή μελωδία, αλλά να μην έχεις ιδέα τι λέει. Και, το χειρότερο; Μερικές φορές δεν συνειδητοποιείς τι λείπει, μέχρι που θυμάσαι πώς είναι να τα έχεις όλα. Εκείνη, όμως; Εκείνη ήταν πάντα κάτι παραπάνω.  

Πάντα με έκανε να νιώθω ότι τα χέρια μου ήταν τα μόνα που έπρεπε να την κρατήσουν. Πώς να αγγίξεις κάποιον που σου έχει ήδη αγγίξει την ψυχή; Δεν μπορείς να το προσποιηθείς αυτό. Κι αυτό είναι το πρόβλημα, έτσι δεν είναι; Όταν έχεις ζήσει κάτι τέτοιο, όλα τα υπόλοιπα μοιάζουν απλώς με σκιά. Σαν να έχεις φάει την πιο τέλεια πίτσα και τώρα κάθε άλλη γεύση μοιάζει άνοστη. Το μόνο που ξέρω είναι πως, όταν σκέφτομαι εκείνο το βράδυ, δεν αναρωτιέμαι πώς θα ήταν να την έχω. Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν να μην την αφήσω να φύγει ξανά. Και αυτό, δεν είναι απλώς φυσική επαφή. Υποθέτω πως έτσι μοιάζει το να κάνεις έρωτα με κάθε μέρος της ύπαρξής σου. 

Το σκέφτομαι ξανά και ξανά.  

Το θέμα είναι, στο τέλος της ημέρας, να σκέφτεσαι αν περισσότερο σου έλειψε ο έρωτας ή το σεξ. Και κάθε φορά, καταλήγω στο ίδιο σημείο. Την κοιτάζω με τη σκέψη πως, αν ποτέ μου δοθεί η ευκαιρία, δεν θα αρκεστώ στο λίγο.  

Με εκείνη, θέλω τα πάντα.