– Δεν ξέρω αν είναι έρωτας αυτό που νιώθω ή τρέλα. – και ποιος σου είπε ότι δεν μπορεί να είναι το ίδιο; Βλέπω ότι ο χρόνος μας τελείωσε, να το κρατήσουμε αυτό και να το συζητήσουμε την άλλη βδομάδα; – εεεε ναι.

Κάπως έτσι είχε τελειώσει εκείνη η συνεδρία με την ψυχολόγο πριν από χρόνια. Με εκείνη να μου ζητά να κρατήσω για να συζητήσουμε την επόμενη βδομάδα την απορία μου αν ήμουν ερωτευμένη ή τρελή. Και με εμένα να συμφωνώ, μη μπορώντας να κάνω και αλλιώς και να φεύγω απορώντας αν ήμουν ερωτευμένη ή τρελή. Το βράδυ εκείνο δεν πήρα το μετρό για να φύγω. Ήθελα να περπατήσω για να σκεφτώ αν ήμουν ερωτευμένη ή τρελή. Και περπάτησα. Πολύ. Και ήθελα να ρωτήσω τους ανθρώπους που προσπερνούσα και με προσπερνούσαν: “συγγνώμη, έχετε ερωτευτεί ποτέ; Ναι έτσι; Ποιός δεν έχει ερωτευτεί; Ωραία; Έχετε ερωτευτεί λοιπόν. Πείτε μου λοιπόν, τι νομίζετε, τι πιστεύετε, τι θέλετε; Να έχετε υπάρξει ερωτευμένοι ή να έχετε υπάρξει τρελοί;”. Και περπάτησα. Πολύ. Και σκεφτόμουνα όλους τους έρωτες που έζησα. Που ένιωσα. Τους θυμήθηκα, τους μέτρησα, τους ξαναέζησα, τους ξαναένιωσα. Δεν ήταν και πολλοί άλλωστε. Αλλά ήταν πολύ. Δεν ήταν όλοι ίσοι. Γιατί δεν ήταν όλοι ίδιοι. Ξαναένιωσα τις ίδιες πεταλούδες στο στομάχι, τις ίδιες ταχυπαλμίες στην καρδιά, τους ίδιους κόμπους στον λαιμό, τις ίδιες ανατριχίλες στο δέρμα, τις ίδιες γεύσεις στα χείλη, την ίδια αίσθηση του να κρατάς ένα σώμα αγκαλιά, τις ίδιες μυρωδιές κορμιών που χαράζονται στην μνήμη, τα ίδια δάκρυα στα μάτια. Τις ίδιες αγωνίες αν θα κρατήσουν “για πάντα”, για “πολύ”. Τους ίδιους φόβους αν θα είμαι εγώ που θα βαρεθώ ή αν θα είναι ο άλλος. Τις ίδιες αμφιβολίες που γεννιόντουσαν όταν αργούσε να απαντήσει. Τα ίδια σενάρια που στο μυαλό μου ήταν τόσο αληθοφανή όταν αργούσε να απαντήσει στο μήνυμα. Την ίδια έκρηξη αδρεναλίνης στο πρώτο άγγιγμα. Την ίδια ηδονή στις “πρώτες φορές”. Τον ίδιο πόνο όταν αυτά τελείωναν. Τα ίδια. Κι ας ήταν άλλοι άνθρωποι που τα προκάλεσαν, κι ας ήταν άλλοι έρωτες. Εγώ η ίδια τι ήμουν; Ερωτευμένη ή τρελή; Τι ήμουν όταν έκανα κοπάνες απο την δουλειά για χάρη του έρωτα; Τι ήμουν όταν χανόμουν από τους φίλους μου επειδή είχα βρει τον έρωτα; Τι ήμουν όταν κοιμόμουν δυο ώρες επειδή με ξενυχτούσε ο έρωτας; Τι ήμουν όταν δεν πεινούσα επειδή με είχε χορτάσει ο έρωτας; Τι ήμουν τις φορές που μου έλεγαν όλοι “μείνε μακριά του” και εγώ έτρεχα με χίλια χιλιόμετρα την ώρα για να τον βρω; Τι ήμουν όταν μου έλεγαν όλοι “δεν κάνει για εσένα” και εγώ ένιωθα πως αυτός με κάνει να νιώθω όπως δεν κάνουν οι άλλοι; Τι ήμουν όταν μου έλεγαν όλοι “έχεις χάσει το μυαλό σου” και εγώ ένιωθα πως έχω βρει τον εαυτό μου; Τι ήμουν όταν στους τσακωμούς κοιτούσα το ταβάνι χωρίς να κάνω τίποτα άλλο; Τι ήμουν όταν στους χωρισμούς ένιωθα ακρωτηριασμένη; Τι ήμουν; Ερωτευμένη ή τρελή;

“Έτσι θα είμαι πάντα; Τρελή όταν ερωτεύομαι και ερωτευμένη με αυτήν την τρέλα;”, απόρησα αναπολώντας τους περασμένους έρωτες και αναλογιζόμενη τον έρωτα που ζούσα τότε. “Έτσι; Με αυτό το καρδιοχτύπι; Με αυτήν την αγωνία; Με αυτό το “πολύ” στα άσχημα και στα όμορφα; Με αυτο το “ζήστο” κι όπου πάει κι όσο πάει;”, συνέχισα να προχωράω σκεπτική. “Με αυτο”, άκουσα να λέει κάποιος από τους πολλούς ανθρωπους που προσπέρασα και με προσπέρασαν στον δρόμο. Σταμάτησα να περπατάω και γύρισα να κοιτάξω τον ανθρωπο που με προσπέρασε και απάντησε στην ερώτηση που ποτέ δεν του έκανα. Γύρισα το κεφάλι προς τα πίσω και είδα έναν άντρα να μιλάει στο τηλέφωνο. Προφανώς κάτι τον είχε ρωτήσει ο συνομιλητής του κι εκείνος απάντησε “με αυτό”. Και απάντησε και σε εμένα. Η μια βδομάδα πέρασε και ήρθε η επόμενη συνεδρία με την ψυχολόγο.

– λοιπον, κατέληξες κάπου; Τι είναι αυτό που νιώθεις; Έρωτας ή τρέλα; – κατέληξα. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Και δεν με νοιάζει πώς το λένε. Με νοιάζει πως ό,τι και να είναι κάνει την ζωή μου, την καθημερινότητα μου διαφορετική. Για όσο κρατάει. Για όσο κρατήσει. Θα ζήσω με αυτό. – διπλής; – διπλής.