Είχες καιρό να βγεις βράδυ για ποτό. Έβρισκες δικαιολογίες όταν σε έπαιρναν τηλέφωνο οι φίλες σου, του τύπου είχα δύσκολη μέρα στη δουλειά, ή έχω πρωινό ξύπνημα. Αυτή τη Πέμπτη όμως δεν είχες δικαιολογία, έφευγε η κολλητή σου για μεταπτυχιακό στο εξωτερικό και δεν μπορούσες να μη πας στο αγαπημένο της στέκι να της ευχηθείς καλή σταδιοδρομία και τα συναφή.

Ωραία μέρα η Πέμπτη για ποτό, δεν έχει τόσο κόσμο όσο Παρασκευές και Σάββατα και το πάρκινγκ στο κέντρο ήταν πιο εύκολο. Μπαίνεις στο μαγαζί, οι φίλοι σου έχουν ήδη φτάσει και είναι στον πρώτο γύρο ποτών, παραγγέλνεις και κάθεσαι δίπλα στη κολλητή, σκεπτόμενη πόσο θα σου λείψει και πόσα ποτά θα μπορούσατε να είχατε πιεί οι δύο σας τόσο καιρό που τα βραδινά σου ρούχα ήταν πιτζάμες, θρηνώντας τον τελευταίο τύπο που έβγαινες και τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως θα ήθελες.

Και ξαφνικά εκεί στο δεύτερο ποτό, τον βλέπεις. Δεν κάθεται πολύ μακριά από εσένα, είναι με ένα φίλο του, από το ντύσιμο και τη συμπεριφορά κρίνεις ότι έχουν έρθει για ποτό μετά από μια δύσκολη μέρα στη δουλειά για να χαλαρώσουν. Δεν είναι ιδιαίτερα όμορφος, γοητευτικό θα τον χαρακτήριζες, αλλά είναι ο τρόπος που σηκώνει το φρύδι του όταν εκνευρίζεται όταν μάλλον μιλάει για το αφεντικό του, που σε κάνει να τον παρατηρήσεις πιο προσεκτικά. Στο ένα χέρι το ποτήρι, στο άλλο το τσιγάρο, οι κινήσεις του σαν μαέστρου ορχήστρας, έντονες, σπασμωδικές, άρτιες, συνεχόμενες. Προσπαθείς να διαβάσεις τα χείλη του να καταλάβεις τί λέει, φαντάζεσαι τα χείλη του να σε φιλάνε και πόσο πολύ θα μπορούσες να τον χαλαρώσεις αν ήταν δικός σου.

Πιάνεις τον εαυτό σου να κάνει σενάρια με εσάς τους δύο, τις βόλτες που θα κάνατε, τις ταινίες που θα βλέπατε, τα φαγητά που θα μαγειρεύατε και όλα αυτά τα ωραία που βλέπεις να φαντάζεται ο πρωταγωνιστής σε κάτι χαζοαμερικάνικες ταινίες όταν ερωτεύεται τον συμπρωταγωνιστή του. Και κάπου εκεί το συνειδητοποιείς, όλα αυτά που διάβαζες περί κεραυνοβόλου έρωτα και τα κορόιδευες, ή έλεγες ότι δεν πίστευες, αρχίζουν και παίρνουν μέσα σου μορφή, αυτό το βράδυ Πέμπτης προς Παρασκευής, με τη φίλη σου να σε σκουντάει για να σε ξυπνήσει.

Εσύ που έλεγες ότι αυτά είναι για παιδιά, ότι καμιά σοβαρή σχέση ενηλίκων δεν ξεκινά έτσι και ότι ο έρωτας είναι μια συνεχής, εξελισσόμενη διαδικασία μεταξύ δύο ώριμων, ολοκληρωμένων  ανθρώπων, εσύ η κυνική και η ρεαλίστρια, προσπαθείς να ακούσεις πιο τραγούδι ακούγεται εκείνη η στιγμή, για να συνδυάσεις τον ήχο με αυτό το πρωτόγνωρο συναίσθημα που σου προκαλεί αυτός ο άγνωστος.

Πότε σηκώνεσαι από το σκαμπό σου, πότε πας προς το μέρος του δεν καταλαβαίνεις. Τον ρωτάς αν του περισσεύουν φιλτράκια, με τρεμάμενη αλλά και καλά άνετη φωνή, τον ευχαριστείς και ξεκινάς κουβέντα για το πόσο δύσκολο είναι να βρεις περίπτερο ξημερώματα ανοικτό κοντά στη Κολοκοτρώνη. Τελικά το φρύδι του σηκώνεται και όταν γελάει και τελικά είναι όμορφος από κοντά. Είναι για σένα όμορφος, επειδή σε κοιτάζει στα μάτια όταν μιλάς και προσφέρεται να σου στρίψει τσιγάρο επειδή δεν τα πετυχαίνεις όπως με νάζι παραδέχεσαι, με μια παιδική αφέλεια αλλά και με μια αντρική προσέγγιση.

Η μουσική αρχίζει να παίζει δυνατά, ο φίλος του έχει φύγει εδώ και ώρα και οι δικοί σου φίλοι ζητάνε λογαριασμό. Η κολλητή σου περήφανη που υπήρξε η αφορμή να γνωρίσεις κάποιον, σε αγκαλιάζει όταν φεύγει επειδή σε πέντε ώρες πετάει. Περιμένω μήνυμα σου λέει διακριτικά στο αυτί, συγνώμη ζητάς εσύ που δεν την είδες αρκετά και με ένα άγγιγμα κατανόησης, σου κλείνει ταυτόχρονα και το μάτι.

Γυρνάς και τον κοιτάς, αυτό τελικά είναι οι πεταλούδες στο στομάχι αναρωτιέσαι, έρχεσαι πιο κοντά του και σε φιλάει, πρώτη φορά ερωτεύεσαι έτσι και εύχεσαι αυτή τη φορά να κρατήσει για πάντα.