Αυτό το άρθρο είναι αφιερωμένο σε όλους τους ανθρώπους που φοβούνται τη σιωπή. Σε αυτούς που δεν διστάζουν να τσαλακωθούν και κυρίως σε αυτούς που ανοίγουν την καρδιά τους γιατί υπάρχει λόγος, πάντα.

Ξέρω, η πρώτη εικόνα που σου έρχεται μάλλον στο μυαλό είναι ένας τύπος που γελάει πολύ, μια γυναίκα που διασκεδάζει με την ψυχή της και ένα παιδί που ξέρει να χαίρεται την ζωή και το κάθε λεπτό της.

Στη δική μου εικόνα ξέρεις τι βλέπω; Μια καρδιά που προσπαθεί καθημερινά να βελτιώσει το σχήμα της. Μια καρδιά που από την πρώτη μέρα που άκουσε τον χτύπο της κατάλαβε πως βρίσκεται έξω από το σώμα που μοιράζει και μοιράζεται. Είναι μια εξωπραγματική αντίληψη, το γνωρίζω. Πες καλύτερα συμβολική. Και λοιπόν;

Δεν μιλάμε για θυματοποίηση

Στην εποχή του γρήγορου «πάρε-δώσε», του «άσε και βλέπουμε», του «θέλω και δεν θέλω» και του «μου αρέσεις αλλά», σχέσεις, σώματα και συναισθήματα ρημάζονται με τον πιο γρήγορο ρυθμό από ποτέ και η υποκρισία βρίσκεται στην ανώτερη θέση. Οτιδήποτε ανθρώπινο λοιπόν ονομάζεται υπερευαισθησία. Μια λάθος ταμπέλα που πρέπει επειγόντως να σπάσουμε.

Έχω υπάρξει υπερήφανο θύμα

Και το λέω με μεγάλη χαρά και τιμή πλέον. Αν ταυτίζεσαι ή αν αναρωτιέσαι το γιατί, θα σου εξηγήσω ευθύς αμέσως το σκεπτικό μου.

Αρκετές φορές στο παρελθόν και σε παλιά μου κείμενα έχω αναφερθεί σε ανθρώπους και προσωπικότητες που πάση θυσία πρέπει να τους γυρίσουμε την πλατύ. Αφού πρώτα όμως η υπομονή και η ανθεκτικότητα μας έχουν βαρέσει στη κυριολεξία κόκκινο. Φυσικά δεν αναφέρομαι στον κάθε τυχάρπαστο που έρχεται και με ταχύτητα φωτός φεύγει από την ζωή μας. Αναφέρομαι σε εκείνους τους σημαντικούς, τους για κάποιο λόγο πολύ δικούς μας, που επιλέξαμε να δημιουργήσουμε δεσμούς. Όπως και αν ονομάζονται αυτοί οι δεσμοί. Είτε οικογενειακοί, είτε φιλικοί, είτε ερωτικοί.

Αποφάσισα να μάθω να δίνω ευκαιρίες

Ήξερα από μικρή να το κάνω η αλήθεια είναι, αυτή την φορά όμως θα γινόταν για κάποιο σκοπό και όχι χαριστικά. Χαριστικά δεν ξανά δίνουμε ούτε την συμβουλή μας. Θέλω πολύ να μάθω λοιπόν που λυγίζουν οι αντοχές της βλακείας ορισμένων ανθρώπων. Θέλω πολύ να μπορώ με την ωριμότητα που με διακατέχει πλέον να

αναγνωρίζω αν μέσα απο το σπάσιμο της όποιας αντίστασης τελικά θα δω τον πραγματικό εαυτό ορισμένων χαρακτήρων.

Μου αρέσει να μοιράζομαι. Σε όλους θα έπρεπε να αρέσει

Μου αρέσει πολύ, ναι. Όχι όμως να σκορπίζομαι. Μου είναι εύκολο να περπατήσω στα παπούτσια του άλλου, ακόμα κι αν κάποιες φορές μου μοιάζουν στενά. Θέλω να νιώθω τον πόνο των άλλων και αντίστοιχα εκείνοι τον δικό μου. Να μπορώ να κατανοώ τις ανάγκες, το βλέμμα και το κάθε συναίσθημα. Πάντα όμως στο μέτρο που με αφορά. Δεν είμαι περίεργη, η μόνη μου περιέργεια έγκειται στο να μάθω καλύτερα την ανθρώπινη φύση. Όλα αυτά υπό μια προϋπόθεση: Να με ενδιαφέρει να κρατήσω στη ζωή μου ορισμένους ανθρώπους.

Ποντάρω στην αγάπη

Οι «έξω καρδιά» άνθρωποι, είναι ακριβώς αυτοί. Αυτοί που δεν πιπιλάνε την καραμέλα της πραγματικής αγάπης. Είναι αυτοί που άλλες φορές κλαίνε δυνατά, γελάνε από μέσα τους και το βασικότερο, εμπιστεύονται τα ένστικτα τους.

Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι ένα ακόμα παιχνίδι

Κι αν κάποιοι το πιστεύουν, αρνούμαι να παίξω μαζί τους. Ποντάρω στους ανθρώπους και μπορώ να πω με βεβαιότητα πλέον πως δεν έχω πέσει έξω ούτε στις εκτιμήσεις, ούτε στις επιλογές μου.

Οι «έξω καρδιά» άνθρωποι δεν θα είναι πάντα εκεί για εμάς

Και εμείς αντίστοιχα, θα κάνουμε πολλές φορές το λάθος να τους παραβλέψουμε. Δεν είναι λιμάνι για να αράξεις, ούτε και σε αντιμετωπίζουν σαν ένα ακόμη καράβι. Έχουν την δύναμη να αποχωρήσουν την στιγμή που θα αναγνωρίσεις το λάθος σου και ίσως και να ζητήσεις συγγνώμη. Τότε θα καταλάβουν πως για εσένα ήταν ένα μάθημα και θα χαρούν πραγματικά, όμως θα προχωρήσουν παρακάτω και θα ευχηθούν με την σειρά σου να κάνεις το ίδιο και εσύ.

Να είσαι σίγουρος και σίγουρη πως δεν θα το κάνουν για να σε εκδικηθούν, ούτε για παίξουν κάποιο παιχνίδι από εκείνα που σιχαίνονται. Δεν έχουν στρατηγικές. Το πιο δυνατό τους όπλο είναι το ατόφιο τους συναίσθημα.

Αν φύγουν λοιπόν, μάλλον θα είναι οριστικό. Όχι γιατί μετάνιωσαν για κάτι αλλά γιατί αναγνώρισαν επιτέλους στον εαυτό τους ότι αξίζουν κάτι καλύτερο. Ότι κι αν είναι αυτό το κάτι καλύτερο. Αναρωτιέσαι ακόμα ποιος θα είναι ο χαμένος;