Αν το καλοσκεφτείς όλη μας η ζωή περιβάλλεται από πόρτες. Πόρτες που παραμένουν ανοιχτές για να ρίχνουν καθημερινά μια ματιά σε ότι αγαπάμε.
Πόρτες που ανοιγοκλείνουν για να ολοκληρώνουν κάθε μέρα όσα άρχισαν και ας μην αναζητάνε απαραιτήτως ένα πανηγυρικό ‘τέλος’. Πόρτες που κλείνουν και διπλοκλειδώνουν γιατί άφησαν χαλάσματα πίσω τους, παρόλα αυτά πάντα θα θυμούνται με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο που επέλεξαν να κρύψουν το κλειδί τους.
Οι πόρτες είναι σαν τους ανθρώπους
Ακριβώς ίδιες όμως. Άλλες πιο διαχρονικές, άλλες παραδοσιακές και άλλες εμφανώς πιο μοντέρνες. Και μπορεί οι άνθρωποι να μη γίνουν ποτέ αντικείμενα, όμως στα αλήθεια μοιάζουν τρομακτικά πολύ με τις πόρτες. Μοιάζουν όσο θα συνεχίζουν να μπαίνουν και να βγαίνουν όποτε θέλουν, όπου θέλουν και όπως το θέλουν. Σαν το συναίσθημα μας και αυτές, λειτουργούν με ένα ‘μπες-βγες’. Με έναν διακόπτη on/off, κι έτσι ‘ανοιγοκλείνουν’ ανάλογα με τις περιστάσεις και τις συνθήκες.
Κάθε σπίτι και μια πόρτα
Και κάθε πόρτα ενός σπιτιού; Η ζωή μας όλη, αφού είναι χτισμένη από τους ανθρώπους που ζουν μέσα σε αυτό. Αλήθεια παρατήρησε το, το πιο βασικό στοιχείο στον περίγυρο σου δεν είναι μόνο οι άνθρωποι αλλά και οι πόρτες τους. Οι πόρτες μέσα, έξω, πίσω αλλά και μπροστά από τις οποίες ζούμε και εμείς οι ίδιοι.
Αναφέρομαι σε αυτές που ανοίγουν διάπλατα όταν πρωτογεννιόμαστε αλλά και αυτές που ανοίγουν λιγοστά στην ηλικία των 7 ή και των 17, για να ελέγξουν οι μαμάδες μας αν κοιμόμαστε χαμογελαστά και αν η σκέψη μας μοιάζει να γαληνεύει. Είναι αυτές οι πόρτες που για κάποιους ανοίγουν τρομερά γρήγορα όταν νιώθουν ερωτευμένοι και που κλείνουν με ανυπομονησία κάθε φορά που το πάθος της στιγμής θέλει να δώσει ‘ρέστα’ δίχως να λογαριάσει τους ήχους, τις φωνές, τις γυμνές αλήθειες, τα αθώα βλέμματα αλλά και τις λέξεις που στόχο έχουν να θέσουν σε πρώτο πλάνο τη σωματική επαφή.
Είναι και αυτή η πόρτα που αν είχε στόμα πραγματικά θα φώναζε πως θέλει να σπάσει. Αφού οι φωνές, τα κλάματα και οι καβγάδες κυριολεκτικά την αλλοιώνουν καθημερινά. Κι αν ακόμα δεν έχεις πειστεί για τις δικές σου ‘πόρτες’, κι αν είσαι ένα ελεύθερο πνεύμα που αδυνατεί να πιστέψει πως είναι δυνατόν να ‘εγκλωβιστεί’ πίσω από αυτές τις πόρτες, είμαι εδώ για να σου πω αυτό: Ζεις ανάμεσα τους και εκεί καταφέρνεις να χτίζεις όλη σου τη ζωή. Πίσω ή και μπροστά από τις δικές σου υπέροχες πόρτες.
Οι πόρτες έχουν το χρώμα που τους δίνουμε
Άν με ρωτούσαν πως αλήθεια μοιάζουν οι δικές μου αγαπημένες πόρτες, τότε θα απαντούσα πως μακράν οι καλύτερες μου είναι αυτές που ποτέ δεν με περιόρισαν στη σκέψη και στο συναίσθημα. Εκείνες που μου επέτρεψαν να είμαι ο εαυτός μου και που μου είπαν κατά λέξη: «Εμένα δεν θα ήθελα να με κλείσεις ποτέ οριστικά, αλλά αν το νιώθεις κάν’το».
Αυτές οι πόρτες μου επέτρεψαν πολλές φορές να κλάψω, να συγκινηθώ, να ακούσω ιστορίες, μυστικά αλλά και να γελάσω με την ψυχή μου δίχως να επικεντρώνομαι σε εκείνες που παρέμεναν ‘μισόκλειστες’. ‘Αλλωστε και ας μην γελιόμαστε, είναι αναγκαίο να υπάρχουν και αυτές στη ζωή μας. Ιδιαιτέρως εκείνες τις στιγμές που όλο μας το ‘είναι’ φωνάζει: «Είναι αδύνατον να δω καθαρά. Είναι αδύνατον να σκεφτώ την χαρά. Είναι αδύνατον να χαμογελάσω».
Κάθε πόρτα λοιπόν και μια ιστορία. Κάθε πόρτα και ένα χρώμα. Κάθε πόρτα και μια ολόκληρη ζωή. Μια ζωή με highlights, μισοτελειωμένες υποθέσεις, απωθημένα, ελπίδες, αλλά και καλά στοιβαγμένα όνειρα. Κάθε πόρτα και ένας παλμός. Σαν της καρδιάς μας, ξέρεις.
Η πιο ‘σπουδαία’ πόρτα
Θέλω να πιστεύω πως σκεφτήκαμε την ίδια. Εκείνη λέω που σου δίνει την άνεση, τον χώρο και τον χρόνο να σκεφτείς ελεύθερα και έξω από στερεότυπα. Εκείνη που δεν οδηγεί ποτέ σε ‘αδιέξοδα’ όσες φορές κι αν δοκιμάσεις. Εκείνη που σε ταξιδεύει μόνο σε όμορφα μέρη και συναισθήματα. Εκεί που απολαμβάνεις τον ήλιο ή τον καφέ σου. Εκεί που μόλις σκέφτηκες.
Εγώ σε αυτές τις πόρτες πλέον ελπίζω γιατί εκεί τελικά κατάλαβα πως μεγάλωσα και μεγαλώνω όμορφα. Σε αυτές που αντιλήφθηκα πως το πιο σπουδαίο είναι να μπορείς να περιπλανιέσαι σωματικά και ψυχικά όταν στο ζητάει ο εαυτός σου και όχι όταν στο ζητάει κάποιος άλλος. Σε εκείνα τα μέρη ή τους ανθρώπους που αγωνιάς με όλη σου την ψυχή να βρεθείς και αύριο. Αυτές οι ‘πόρτες’ αξίζουν για να πούμε πως και σήμερα καταφέραμε να ‘ανοιγοκλείσουμε’ λιγότερες πόρτες από όσες ‘ανοιγοκλείσαμε’ στο χθες.
Αλήθεια όμως εσύ δεν μου είπες, πόσες πόρτες ‘ανοιγόκλεισες’ και πάλι στο σήμερα; Να ξέρεις πως όσες παραμένουν στη ζωή σου σε μια μέση κατάσταση είναι γιατί φοβάσαι να ανακαλύψεις τι παραπάνω κρύβουν από την άλλη μεριά. Εγώ στη θέση σου πάντως ειλικρινά θα επέλεγα να μάθω κάτι και από αυτές. Το οτιδήποτε. Όχι όμως να μείνω στη μετριότητα της απορίας. Αυτό είναι και το ζητούμενο άλλωστε. Και το αμέσως επόμενο βήμα; Να ανακαλύψεις τον λόγο για τον οποίο υπάρχουν αυτές οι πόρτες στη ζωή σου! Άν σου αρέσει να ‘ανοιγοκλείνεις’, να ‘μπαινοβγαίνεις’ και να παρατηρείς τη ζωή σου μέσα από ‘μισόκλειστες’ καταστάσεις, τότε συνέχισε να το κάνεις. Διαφορετικά, ένα ολόκληρο σύμπαν σε περιμένει. Αρκεί να κλείσεις ορισμένες πόρτες οριστικά αναζητώντας εκείνες τις εμπειρίες που πάντα ονειρευόσουν. Τα λέμε εκεί λοιπόν αν το θέλεις. Στις θαυμάσιες εμπειρίες!
