‘Όχι ρε, δεν κάνω ναρκωτικά, δεν πίνω πολύ, και καπνίζω πού και πού, κυρίως όταν χωρίζω’ τείνουν να λένε οι περισσότεροι άνθρωποι όταν τους ρωτάς. Αν είσαι ακόμα πιο άτυχος, θα σου απαντήσουν: ‘Τί εθισμούς ρε φίλε; Εγώ μαστουρώνω με τη ζωή’, είπε και κοίταξε το κινητό του να δει αν του’ στειλε μήνυμα επιτέλους η Νατάσα (εντελώς τυχαία επιλογή ονόματος). Υπάρχει και χειρότερη εκδοχή. Ο ‘είμαι πολύ οριοθετημένος για να επιτρέψω σε έναν εθισμό να μου καταστρέψει τη ζωή’.

Ελάτε τώρα να πούμε όλοι μαζί, με μια ανάσα τη μόνη αλήθεια: ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΕΘΙΣΜΟΥΣ!! Το ξέρεις, το νιώθεις, το υποψιάζεσαι καιρό αλλά δεν το παραδέχεσαι. Στον εαυτό σου κυρίως. Δεν φταις βέβαια μόνο εσύ. Όταν έχουμε ταυτίσει τον εθισμό με το αλκοόλ και τα ναρκωτικά, είναι λογικό να νιώθουμε σούπερ νορμάλ και μάγκες. Η αλήθεια όμως είναι ότι εθισμός είναι και άλλα πράγματα. Μήπως δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς το ένα κομματάκι σοκολάτας κάθε που βραδιάζει; Μήπως ζητάς κοακόλα κάθε φορά που τρως σουβλάκι (και φακές και μπάμιες και μαρουλοσαλάτα;) Μήπως σε πιάνει πανικός όταν μένεις μόνος σου και θες έναν άνθρωπο να περάσετε καλά (δηλαδή να τον πρήξεις με τα προβλήματά σου;) Ή μήπως δεν αντέχεις χωρίς Internet ούτε όταν πας στην τουαλέτα; Και τέλος: μήπως έχεις να μείνεις χωρίς γκόμενο/α από τότε που μάθαινες πώς να κάνεις ολοστρόγγυλο το Ο; (ναι στην Α’ δημοτικού αναφέρομαι. Και btw ποτέ δεν κατάφερνα να κάνω καλό Όμικρον).

Αν έχεις πει ναι σε κάποιο από τα παραπάνω, είσαι ΕΘΙΣΜΕΝΟΣ. Ο εθισμός έχει να κάνει με το φαί, το γλυκό, τα αναψυκτικά, τους ανθρώπους και όλες τις συνήθειες χωρίς τις οποίες δεν μπορείς να ζήσεις. Δεν είσαι απαραίτητα ψυχαναγκαστικός (κυρίως επειδή θέλω να κάνω άλλο θέμα με τον ψυχαναγκασμό), αλλά είσαι σίγουρα εθισμένος σε κάτι. Και πρόσεξε: ο αλκοολικός ή ο ναρκομανής, μπορεί και να το ξεπεράσουν κάποια μέρα. Ενώ εσύ, πιστεύοντας ότι τα έχεις όλα ‘σε μια σειρά’ (ανατρίχιασα), θα κρίνεις χαλαρά και άνετα τον απέναντι που πίνει 5 τζιν με τόνικ στην καθισιά του (εσύ έχεις κοακόλα, είσαι οκ).

Ο χειρότερος και πιο επικίνδυνος εθισμός είναι αυτός με τους ανθρώπους. Αν η μοναξιά σε καθηλώνει, δεν μπορείς να μείνεις μόνος ούτε στιγμή και η μία σχέση διαδέχεται την άλλη ταχύτερα κι από τους συρμούς του μετρό, έχουμε πρόβλημα Houston. Και είναι οκ να μην μπορείς να μείνεις μόνος σου, γιατί αυτός είσαι και δεν υπάρχει απόδειξη αλλαγής στο μαιευτήριο, αλλά δεν είναι οκ να κρίνεις αυτούς που είναι επίσης εθισμένοι. Πιο σοβαρά, λιγότερο σοβαρά, δεν έχει καμία σημασία. Το τί θα κάνεις γι’ αυτό, είναι πολύ προσωπική υπόθεση. Αλλά τουλάχιστον ας είσαι αυτός που θα θέλει κάποιος να έχει δίπλα του όταν θα δυσκολεύεται. Που δεν θα φοβηθεί ότι θα φάει κήρυγμα και που, ακόμα κι όταν ‘πέφτει’, θα είσαι εκεί να τον ξανασηκώσεις.

Και κάθε φορά που θα νιώθεις ανώτερος και σημαντικότερος των άλλων, κοιτάξου στον καθρέφτη και ρίξε και μια μούντζα. Μόνο μην πεις αυτά τα ‘One two three bloody mary’ και τέτοια. Σκιάζομαι.