Δύσκολες καταστάσεις, συνθήκες ζούμε όλοι. Άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο, άλλοι αντιμετωπίζουν πιο δραματικά τα «κακά της μοίρας τους» κι άλλοι πιο επιδερμικά και ψύχραιμα. Ένα είναι το σίγουρο. Κανενός η ζωή δεν είναι μοσχομυρωδάτη έχοντας μπαμπάκια και ροδοπέταλα (όπως μου αρέσει να λέω) απλωμένα να πατήσει. Ο τρόπος αντιμετώπισης των πανωλεθριών μας έχει να κάνει με πολλούς παράγοντες όπως οι εμπειρίες, η δύναμη ψυχής, το timing, την στήριξη από το κοντινό σου περιβάλλον και φυσικά από την θέληση σου να το ξεπεράσεις (το πρώτο ίσως στην λίστα).

Τις προάλλες πέρασε από το μαγαζί που δουλεύω ένας μπαμπάς με το παιδί του να αγοράσουν παγωτό. Όλο χαρά το αγοράκι διάλεξε σοκολατάκια να στολίσει το παγωτό του και καθώς το κατασπάραζε κι ενώ ο μπαμπάς του πλησίασε στο ταμείο, σταμάτησε να τρώει το παγωτό του και ψιθύρισε στον μπαμπά του, «Μπαμπά σίγουρα να το φάω; Έχεις σήμερα λεφτά γιατί χθες η μαμά σου έλεγε πως δεν έχετε χρήματα και έκλαιγε στην κουζίνα». Υπήρξε σιωπή, ο μπαμπάς χαμογέλασε στο αγοράκι, μετά και σε εμένα που έκανα πως δεν άκουσα, με πλήρωσε και έφυγαν. Εκεί λοιπόν ένιωσα χαζή. Χαζή για τα δικά μου προβλήματα και τις δικές μου κακοτυχίες που με ρίχνουν στα τάρταρα ανά καιρούς. Χαζή γιατί χάνω το νόημα και κάποιες φορές χάνω και χρόνο.

Ξέρω πως δεν είναι πάντα μέτρο σύγκρισης ούτε διαγωνισμός κακοτυχίας η ζωή, ούτε όταν έχεις κάποιο πρόβλημα η λύση είναι να σκεφτείς πως κάπου εκεί έξω κάποιος είναι σε χειρότερη μοίρα από εσένα γιατί έτσι είναι η ζωή, σκληρή και απάνθρωπη κάποιες φορές. Ο καθένας μας έχει τα δικά του θέματα και είναι λογικό. Είναι όμως και κάποιες φορές που μας χρειάζεται μια σφαλιάρα να συνειδητοποιήσουμε την έκταση και το (πραγματικό) μέγεθος του προβλήματος μας και να μη πνιγούμε σε μια κουταλιά νερό ειδικά όταν τελικά δεν είναι και τόσο τρομερό αυτό που μας συμβαίνει. Έλα, σου έχει συμβεί κι εσένα να δραματοποιείς καταστάσεις, παραδέξου το!

Ορισμένες φορές το πρόβλημα μας φαντάζει το μεγαλύτερο στον πλανήτη. Δραματική μουσική στο μπακράουντ, ίσως και λίγη βροχή να σε λούζει καταμεσής του δρόμου, κι εσύ μόνος, αβοήθητος κι έρημος να νιώθεις πως δεν ανήκεις πουθενά και κανείς δε μπορεί να σε βοηθήσει. Ώρες ή μέρες μετά που ηρεμείς και περνά λίγο η «καταιγίδα» διαπιστώνεις από μόνος σου πως ίσως η αντίδραση σου να ήταν υπερβολική. Άλλες φορές χρειάζεται να σε συνεφέρει κάποιος δικός σου κι άλλες πάλι απλά την ώρα που πας στη δουλειά παρατηρώντας την κίνηση ή ένα περιστέρι που πετάει(;) ξαφνικά νιώθεις αισιόδοξος και δυνατός. Έτσι πάει. Ή μάλλον έτσι πρέπει να γίνεται.

Αυτό που ξεχνάμε που και που είναι πως κάθε μας κίνηση και απόφαση έχουν ένα ποσοστό επιτυχίας 50%. Ίσως μας βγουν, ίσως όχι.

Επέτρεψε στον εαυτό σου να μελαγχολήσει όταν είναι απαραίτητο και να κυλιστεί στον βούρκο όσο χρειαστεί. Όσο χρειαστεί να νιώσει, να αισθανθεί και να έρθει κοντά με την ευαίσθητη πλευρά του. Αυτή είναι που θα τον δυναμώσει και θα τον ωθήσει να ξεπεράσει τις δυνατότητές του και τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτό είναι η δύναμή μας! Δεν πρέπει να φοβόμαστε την κατηφόρα. Βέβαια, αν πάει να το παρακάνει, να είσαι εκεί, έτοιμος να τον συνεφέρεις και να βρείτε μαζί την λύση στο πρόβλημα σας.

Η άκρη στον κόμπο πάντα υπάρχει. Αρκεί να έχεις υπομονή, καθαρό μυαλό και ψυχραιμία.

Όλα είναι θέμα οπτικής και διάθεσης. Το ξέρεις και το ξέρω.