”Αν ανησυχείς για το τι ήταν πριν κι αν αναρωτιέσαι τι μπορεί να γίνει στο μέλλον, στο τέλος χάνεις και το τι είναι τώρα” είχα διαβάσει σε ένα μυθιστόρημα εποχής κάπου στην ηλικία που όλα αυτά τα τσιτάτα θες να τα κάνεις τατουάζ. ”Μεγάλες σοφίες για περίπλοκες ζωές” θα σχολίαζα με ακυρωτικό ύφος αν το διάβαζα σήμερα. Αλλά μετά το επεξεργάζομαι λίγο καλύτερα.
Καθημερινότητα. Ευκαιρίες. Επιλογές. Πόσο έχουν εξελιχθεί οι ζωές μας σε σχέση με εκατό χρόνια πριν; Η γιαγιά της μαμάς μου παντρεύτηκε πολύ νέα, κάποιον που δεν επέλεξε και είδε πρώτη φορά στην εκκλησία. Έζησε στο ίδιο μέρος για όλη τη ζωή της. Δεν ταξίδεψε, δεν σκέφτηκε την καριέρα της, δεν καυγάδισε για τον τόπο των διακοπών της οικογένειας. Αναρωτιέμαι αν πρόλαβε να ερωτευτεί κάποιον άλλον, αν ονειρεύτηκε να δει άλλα μέρη του κόσμου κι αν πέρασε από το μυαλό της μία πιο εύκολη ζωή με περισσότερες ανέσεις και ευκαιρίες. Μία ζωή με περισσότερες επιλογές.
Σήμερα, χάρη στην εξέλιξη και την τεχνολογία εγώ κατάφερα να γράψω αυτό το κείμενο κι εσύ να είσαι κάπου εκεί έξω να με διαβάζεις. Έχουμε επιλογές. Μπορούμε να ζήσουμε -σχεδόν- σε όποιο μέρος του κόσμου θέλουμε. Να φορέσουμε ό,τι θέλουμε. Να ταξιδέψουμε και να διαλέξουμε όποια δουλειά έχουμε ονειρευτεί. Είναι συναρπαστική η ελευθερία και η ποικιλία επιλογών που μας δίνεται.
Και τότε γιατί δεν είμαστε ευτυχισμένοι;
Βλέπεις, το πρόβλημα ξεκινάει από το ότι η πληθώρα επιλογών μπορεί να σε κάνει ”τεμπέλη”. Όταν μπορείς να περάσεις εύκολα στην επόμενη προτίμησή σου τότε συνηθίζεις να μην προσπαθείς να επιλύσεις τα εμπόδια σ’ αυτό που ήδη έχεις. Ή, εναλλακτικά, δεν θα είσαι ποτέ ικανοποιημένος μ’ αυτό που ήδη έχεις αφού πάντα θα αναρωτιέσαι τι έχει μετά. Επιπλέον τα κοινωνικά μέσα δεν βοηθούν. Το Instagram και το Facebook είναι η εγγυημένη απόδειξη ότι είσαι ανεπαρκής κι ότι δεν τα έχεις καταφέρει πολύ καλά μέχρι σήμερα. Γιατί εσύ πάντα θα βλέπεις εκείνες τις φωτογραφίες που κάποιος διασκεδάζει περισσότερο από εσένα/χαμογελάει πιο πλατιά από εσένα/έχει περισσότερους φίλους από εσένα. Άρα, μοιάζει σαν να έχει και περισσότερες ευκαιρίες άρα και επιλογές.
Ας το ονομάσουμε το σύνδρομο του “πιο λαμπερός ήλιος, πιο πράσινο γρασίδι, πιο βελτιωμένη εσύ”.
Μένουμε ξύπνιοι τα βράδια βασανίζοντας τον εαυτό μας για το τι πρέπει να κάνουμε στη συνέχεια, τι θα πρέπει να έχει το πλάνο μας και αν χάνουμε κάτι μεγάλο που συμβαίνει κάπου αλλού. Πιστεύουμε ότι χάνουμε τη ζωή μας αν δεν κάνουμε κάτι πιο σημαντικό από αυτό που κάνουμε ήδη. Την ίδια στιγμή μας πιέζει ο χρόνος. Να προλάβουμε να καλύψουμε τις επιλογές που μας δίνονται. Παθαίνουμε κρίσεις άγχους, κρίσεις πανικού, δεν είμαστε ευτυχισμένοι, δεν ξέρουμε τι φταίει αφού εμείς προσπαθούμε σκληρά.
Στην ηλικία που νομίζεις ότι είσαι πιο σοφή από ποτέ -διαφορετική για τον καθένα μας- και στο σημείο που θεωρείς πως οι συνθήκες έχουν πια ωριμάσει, το παίρνεις απόφαση. Θες να βρεις τον πιο λαμπερό ήλιο, το πιο πράσινο γρασίδι, την πιο ευτυχισμένη εκδοχή σου. Αρχίζεις να ψάχνεις την τέλεια δουλειά, στην τέλεια πόλη και το πιο όμορφο σπίτι. Στόχος σου είναι να γνωρίσεις υπέροχους φίλους και μαζί να ζείτε μία ζωή που θυμίζει ταινία με επιτυχημένους και χαρούμενους ανθρώπους. Κι αν δεν μπορείς να αλλάξεις πόλεις, τότε όλη σου η ενέργεια διοχετεύεται στην αναζήτηση του τέλειου συντρόφου. Γνωρίζεις, απορρίπτεις, χωρίζεις. Καμία δέσμευση, καμία προσπάθεια. Ξεχνάς ότι πριν Χ μέρες αυτή η σχέση ήταν το δικό σου “πράσινο γρασίδι”, εκείνο ακριβώς που κυνηγούσες.
Που καταλήγει αυτό;
Αν τελικά είσαι από εκείνους που κατάφεραν να πετύχουν κάτι από όλα αυτά, εκεί που περιμένεις να δεις τη ζωηρή απόχρωση του γρασιδιού, αυτή που σου αξίζει, ανακαλύπτεις πως τελικά το χρώμα του έχει παραμείνει το ίδιο ακριβώς πράσινο. Όπως το θυμάσαι. Και σ’ αυτό το σημείο έχεις να διαλέξεις ανάμεσα στα: Ή θα αποδεχτείς πως το πιο πράσινο γρασίδι που βλέπεις είναι αυτό που έχεις μπροστά σου ή θα συνεχίσεις να πιστεύεις πως κάπου αλλού θα βρεις ένα ακόμα πιο πράσινο γκαζόν και να συνεχίσεις να ψάχνεις.
Μία μέρα θα αποδειχτεί ότι το λάθος συμβαίνει όταν εστιάζουμε σε όσα δεν έχουμε. Οι μελέτες -να μου το θυμηθείς- θα αποδείξουν ότι μία συγκεκριμένη σειρά πράξεων μας οδηγεί στον λάθος δρόμο: Βλέπεις τι θες, ανακαλύπτεις ότι δεν το έχεις, το θες πολύ, όσο δεν το έχεις νιώθεις ανεπαρκής, γίνεται σκοπός, ξεχνάς όσα έχεις ήδη. Όλα εκείνα που θεωρείς δεδομένα. Μαζί με αυτές και τις επιλογές που σου δίνονται.
Ας μη το δούμε λάθος.
Οι επιλογές είναι είναι ένα από τα πιο θαυμάσια πράγματα που έχουμε στη ζωή μας. Γυρίζοντας πίσω στη γιαγιά της μαμάς μου, καθησυχάζομαι στη σκέψη ότι η ζωή της μπορεί να ήταν τόσο απλή που να ήταν ευτυχισμένη. Να είχε μάθει αυτό που εμείς έχουμε κατά κάποιο τρόπο σήμερα ξεχάσει: Πως μερικά από τα πιο όμορφα πράγματα που μας συμβαίνουν θέλουν προσπάθεια, επιμονή και υπομονή.
Συνειδητοποίησε όσα σου συμβαίνουν, εκτίμησε τις επιλογές που σου δίνονται, βγες με τους φίλους σου, απόλαυσε την πίτσα και την μπύρα σου και μη χάνεις τις στιγμές κυνηγώντας τις επόμενες. Μη χάνεις το focus σου, κάνε όνειρα, προσπάθησε περισσότερο να βρίσκεις τις λύσεις πριν εγκαταλείψεις κάτι. Να παίρνεις βαθιές αναπνοές μέσα στη μέρα και να θυμάσαι πως ο ήλιος δεν ήταν ποτέ πιο λαμπερός, το γρασίδι δεν ήταν ποτέ πιο πράσινο και εσύ δεν ήσουν ποτέ καλύτερη από ότι είσαι τώρα.
