Αν το καλοσκεφτείς η υπαρξή σου ξεκινάει με αναμονή εννέα μηνών μέχρι να γεννηθείς. Εσύ μπορεί να μη το συνειδητοποιείς εκείνο το διάστημα αλλά στην πραγματικότητα η αναμονή σου είναι απαραίτητη για να σχηματιστούν τα όργανά σου και τα μέλη σου πριν βγεις στον κόσμο και αντικρίσεις την μανούλα, τον πατερούλη και όλο τον κόσμο που τις πρώτες μέρες σου χαμογελάει.
Μετά, όταν αρχίζεις να καταλαβαίνεις πως έχουν τα πράγματα βιάζεσαι και βιάζεσαι πολύ. Όταν είσαι 11 θέλεις να γίνεις 23, τον χειμώνα θέλεις να έρθει το καλοκαίρι, θες να τελειώσεις το σχολείο. Στα 23 θες να τελειώσει η σχολή, να έρθει το καλοκαίρι, να βρεις δουλεια και όταν την βρεις θες να ερθουν οι διακοπές, το σαββατοκύριακο, η επόμενη αργία.
Ούσα ανυπόμονη για πολλά χρόνια είχα πειστεί πως η μόνη αναμονή που αξίζει είναι εκείνη του εννιάμηνου, στο λέω εγώ που γεννήθηκα έναν μήνα νωρίτερα από το κανονικό. Εχω ολόκληρες στοίβες παλιών ημερολογιών με σβησμένες μέρες. Νούμερα και πάνω τους γραμμούλες λοξές, ‘’χαρακιές’’ πάνω σε ολόκληρα 24ωρα αναμονής για κάτι που θα ερχόταν. Σε κάποιες μέρες θα βρεις σημειώσεις αναμονής με ώρες χωρισμένες σε μισάωρα, πιθανολογώ για κάτι που θα ήταν πολύ σημαντικό για μένα οπότε μετρούσαν και τα λεπτά.
Όταν οι άλλοι διαδηλώνουν για ίσα δικαιώματα εμένα με πνίγει το δίκιο που πρέπει να περιμένεις για τις δύο μέρες του σαββατοκύριακου πέντε ολόκληρες πριν και έναν ολόκληρο χειμώνα για μερικές μέρες διακοπές σε νησί. Ξεκάθαρα, το Σάββατο έχει περισσότερες πιθανότητες να είναι καλύτερο από μια Δευτέρα αλλά δεν μπορεί, κάποιοι άνθρωποι γνώρισαν το άλλο τους μισό μια Δευτέρα κάποτε. Σίγουρα είναι πιο λαμπερές οι μέρες του καλοκαιριού αλλά δεν μπορεί, κάποιοι στον κόσμο αγαπάνε τις μουντές μέρες του χειμώνα και τις διαλέγουν για να παντρευτούν ή να πάνε διακοπές.
Πλέον λίγο πιο ώριμη, λίγο πιο μεγάλη, πιο κοντά σε νούμερα ηλικίας που μου επιτρέπουν να λέω καμιά σοφία που και που, σκέφτομαι πόσο δεν εκτιμάται ο χρόνος μας. Πόσο πολύ δεν μας νοιάζουν τα λεπτά και οι μέρες που χάνονται όσο εσύ και εγώ περιμένουμε την κάθε 1η Αυγούστου. Ναι, εντάξει και εγώ θα γελάσω ειρωνικά στο ‘’σημασία έχει το ταξίδι όχι ο προορισμός’’ αλλά μερικές φορές τα κλισέ έχουν κάποια αλήθεια μέσα τους. Σκέψου το. Στο λέει κάποια που γεννήθηκε έναν μήνα πριν την κανονική της ημερομηνία.
Τέλος, ελπίζω και εύχομαι στην αλήθεια της φήμης πως κάποια πράγματα μαθαίνονται στη ζωή, πως μπορούμε να εκπαιδευτούμε. Εγώ εδώ και 36 χρόνια, με εκπαιδεύω να ΜΗΝ περιμένω. Περιμένοντας να μάθω.
Φαύλος κύκλος. Πάλι θα αρχίσω να σβήνω μέρες μέχρι να έρθει η πρωτομαγιά.
Αξίζει να περιμένεις:
Να τελειώσει ο φίλος σου τον στρατό.
Να γυρίσει η κολλητή σου από το μεταπτυχιακό της.
Να φορέσεις γόβες, κόκκινα κραγιόν και άλλα μεγαλίστικα αν είσαι 16.
Να έρθει το σαββατοκύριακο όταν μέσα στην εβδομάδα μπορείς να κάνεις τόσα πολλά πράγματα.
Να βρεις τον ιδανικό για να ζήσεις μαζί του.
Να μην διακοσμήσεις το σπίτι αμέσως αλλά να περιμένεις να προσθέτεις όμορφα κομμάτια από ταξίδια σου.
Να γίνει η ζύμη για την πίτσα και να μαριναριστούν οι μπριζόλες και να παγώσει ο κορμός σοκολάτας και να ξεπαγώσει ο κιμάς.
Να έρθει ο Woodkid πάλι στην Ελλάδα
Να γεράσεις και να μείνεις με ένα δόντι αλλά χαμογελαστή.
