Η πιο χαρακτηριστική εικόνα που σηματοδοτεί την επιστροφή στην καθημερινότητα μετά τις διακοπές είναι αυτή της ανοιχτής βαλίτσας στο πάτωμα, με τα ρούχα να ξεχύνονται έξω από τα στενά όριά της και να ζητούν τακτοποίηση. Ναι, έχει μια αίσθηση χάους αυτή η επιστροφή, αλλά είναι το πιο γλυκό χάος απ’ όλα, γιατί έχουμε επιστρέψει ξεκούραστοι, ήσυχοι, ανανεωμένοι, γεμάτοι ενέργεια.

Χαλάλι του, λοιπόν, του χάους. Ας είναι, άξιζε τον κόπο. Γιατί πριν τις διακοπές, μοιάζουμε όλοι λίγο κάπως με ποτήρια γεμάτα μέχρι πάνω, έτοιμα να ξεχειλίσουν, με βόμβες έτοιμες να εκραγούν. Η κούραση που έχουμε μαζέψει απ’ όλη τη χρονιά δε μας επιτρέπει να σκεφτούμε καθαρά. Μια είναι η λέξη που γυρίζει ξανά και ξανά στο μυαλό: Απόδραση. Απ’ όλους και απ’ όλα. Το μόνο που θέλουμε είναι να δραπετεύσουμε απ’ αυτό που ζούμε, από το άγχος, τις υποχρεώσεις, το τρέξιμο. Να βρεθούμε κάπου μακριά, σ’ έναν τόπο που το μόνο που θα ακούγεται είναι ο ήχος της θάλασσας, το μόνο που θα μας «αγγίζει» είναι το εκτυφλωτικό φως του ήλιου και μόνη μας έγνοια θα είναι… βασικά καμία.

Αυτή η βεβαρημένη αίσθηση είναι ένα κοινό συναίσθημα μεταξύ των ανθρώπων. Παρ’ όλα αυτά, κάθε φορά που το νιώθω ή ακούω κάποιον να το περιγράφει, μια σκέψη περνάει, σχεδόν μηχανικά, από το μυαλό μου: Δεν είναι λογικό. Υποτίθεται ότι παλεύουμε για μια ζωή που να μας κάνει ευτυχισμένους. Άλλους στόχους τους έχουμε πετύχει κι άλλους τους κυνηγάμε ακόμη. Πάντα, όμως, προς αυτή τη μία, την πολυπόθητη κατεύθυνση. Πώς γίνεται, λοιπόν, να θέλουμε τόσο πολύ να ξεφύγουμε από κάτι που οι ίδιοι δημιουργήσαμε για να μας κάνει ευτυχισμένους; Δε μπορώ παρά να σκεφτώ πως κάτι κάνουμε λάθος. Κάπου στην πορεία, απορροφηθήκαμε τόσο πολύ στο κυνήγι της ευτυχίας, που ξεχάσαμε να σταματήσουμε για λίγο, να πάρουμε μια ανάσα και να τσεκάρουμε ότι εξακολουθούμε να βαδίζουμε στο σωστό δρόμο.

Κι ύστερα, θυμήθηκα κάτι: Πριν το καλοκαίρι, δώσαμε όλοι μαζί μια υπόσχεση: Να επιστρέψουμε ανανεωμένοι, ξεκούραστοι, άδειοι. Άδειοι, για να μπορέσουμε να γεμίσουμε ξανά από την αρχή, μόνο όμως με ό,τι εξακολουθεί να μας κάνει ευτυχισμένους. Και να αφήσουμε όλα τα άλλα, όσα μας βαραίνουν, πίσω. Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να τηρήσουμε αυτή την υπόσχεση. Να επιστρέψουμε στην καθημερινότητα, όμως όχι αυτή που είχαμε, αλλά μια νέα, που θα χτίσουμε από την αρχή. Ο στόχος; Να μη νιώσουμε ποτέ ξανά την ανάγκη να δραπετεύσουμε από την ίδια μας τη ζωή.

Καθώς κοιτάω την ανοιγμένη βαλίτσα στο πάτωμα, συνειδητοποιώ ποιο είναι το λάθος που κάνουμε κάθε χρόνο: Γεμίζουμε τη βαλίτσα με ένα σωρό περιττά, ανούσια πράγματα, την κουβαλάμε με κόπο από δω κι από κει κι ύστερα επιστρέφουμε και τακτοποιούμε τα ίδια αυτά πράγματα στη θέση τους. Το ίδιο κάνουμε και με τη ζωή. Την υπερφορτώνουμε και μετά δεν ξέρουμε τι να κάνουμε με όλα αυτά που κουβαλάμε.

Κοιτάω ξανά το περιεχόμενο της βαλίτσας. Ίσως κάποια πράγματα δε μου χρειάζονται πια. Ας μη βιαστώ να τα βάλω πίσω στη θέση τους, σκέφτομαι. Την αδειάζω και ξεκινάω να τη γεμίζω ξανά. Αυτή τη φορά, όμως, πιο συνειδητά. Μόνο με τα απαραίτητα. Μόνο με όσα θέλω να με συντροφεύουν σε αυτή τη νέα αρχή.