Είναι στην πρώτη δεκάδα αναζητήσεων στο google. Την υπόσχονται οι θρησκείες, την απεικονίζουν οι διαφημιστές, άπειρα βιβλία αυτοβοήθειας προσπαθούν να την διεκδικήσουν. Τα περισσότερα κλισέ σε εφηβικά λευκώματα μιλάνε για στιγμές, οι ταινίες προσπαθούν να την περάσουν από καρέ σε καρέ, το Happy Pharell Williams πούλησε πάνω από πεντακόσια σαράντα εκατομμύρια προβολές στο you tube, αλλά η ευτυχία παραμένει άπιαστη ακόμα και ως έννοια όσο και αν η επιστήμη έχει καταφέρει άλλα και άλλα θαυμαστά.

Ο Χέμινγουεϊ περίφημα σχολίασε: “Η ευτυχία στους έξυπνους ανθρώπους είναι το σπανιότερο πράγμα που ξέρω” και μετά ήρθε ο φωτογράφος Gabriele Galimberti. Ο Gabriele είναι Ιταλός φωτογράφος που γεννήθηκε το 1977, ζει στην Τοσκάνη αλλά τον περισσότερο καιρό του τον περνάει ταξιδεύοντας και φωτογραφίζοντας. Στο project του με το όνομα Happiness is… ο Galimberti ζήτησε από τα ”μοντέλα” του ανά τον κόσμο να περιγράψουν τι τους δίνει χαρά και τι τους κάνει ευτυχισμένους.

”Η ευτυχία μοιάζει να είναι συνδεδεμένη με την μνήμη” λέει ο φωτογράφος. ”Δεν είναι εύκολο να μετρηθεί η ευτυχία, είναι εντελώς υποκειμενική εμπειρία. Ο καθένας μας μπορεί να έχει έναν διαφορετικό τρόπο να ορίσει την ευτυχία.”

Ενα μικρό κείμενο από τον κάθε εθελοντή που δέχτηκε να φωτογραφηθεί έγινε στην ουσία το σενάριο της φωτογράφισης. Το συνολικό αποτέλεσμα είναι μια σειρά από εικόνες από στιγμές ευτυχίας με καθημερινούς ανθρώπους από όλο τον κόσμο.

Berenice, 19 – Las Vegnas, Nevada – Ευτυχία είναι να πολεμάς για την νίκη

”Βρέθηκα στην βόρεια Καρολίνα παίρνοντας μέρος στους Εθνικούς Αγώνες και ήταν μια υπέροχη εμπειρία. Όσο αγωνιζόμουν στον τελικό τελείωσα με το υψηλότερο σκορ κερδίζοντας το χρυσό μετάλλιο. Όσο παραλάμβανα το μετάλλιο μου ένιωσα ότι το πάθος μου για το boxing καταξιώθηκε, λαμβάνοντας την επίσημη αναγνώριση από σημαντικούς παράγοντες. Αυτή η στιγμή ήταν μια από τις πιο ευτυχισμένες μου.”

Danai, 20 – Sounio, Greece – Ιστορίες από την ιστορία μας

”Στέκομαι εδώ στην άκρη του γκρεμού στον ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο. Ο ναός χτίστηκε και αφιερώθηκε σε έναν από τους δώδεκα Ολύμπιους θεούς, τον θεό της θάλασσας, Ποσειδώνα.  Περιμένω να δω το καράβι με τα άσπρα πανιά που μεταφέρει τον Θησέα όπως περίμενε και ο πατέρας του ο Βασιλιάς Αιγέας της επιστροφή του γιου του μετά την μάχη με τον Μινώταυρο στην Κρήτη, λυπημένος και απελπισμένος, καθώς είδε τα μαύρα πανιά στο πλοίο του γιου του που καταλάθος ξεχάστηκαν να αλλάξουν, έπεσε στην θάλασσα δίνοντας της το όνομα του. Αυτός ο μύθος μου έχει μείνει αξέχαστος από τότε που τον άκουσα ως παιδί. Με συναρπάζει να βρίσκομαι σ αυτό το μέρος και αναρωτιέμαι πως οι άνθρωποι του 5ου αιώνα μπόρεσαν να χτίσουν αυτό το μεγαλείο μόνο μέσα μερικά χρόνια. Για μένα το αίσθημα όταν βρίσκομαι εδώ είναι φανταστικό και λατρεύω να το μοιράζομαι με ανθρώπους που αγαπώ βλέποντας το ηλιοβασίλεμα.  Η θάλασσα παίρνει το χρώμα των ονείρων και οι κολώνες του ναού το χρώμα του χρυσού που αντανακλά από τον ήλιο. Το αεράκι μεταφέρει τις αναμνήσεις της αρχαίας εποχής και την αναμειγνύει με το παρόν δίνοντας μας την δύναμη να συνεχίσω το ταξίδι. Αυτές οι στιγμές με κάνουν ευτυχισμένη, με κάνουν να ονειρεύομαι και να περιμένω ένα καλύτερο μέλλον!”

Martina Meozzi, 27 – Montechi, Arezzo, Italy – Το μέρος της παιδικής μου φαντασίας

“Ως μικρό κορίτσι έζησα σε ένα παλιό σπίτι που παλιότερα ήταν κάστρο.  Σ εκείνο το σπίτι ανακάλυψα σκονισμένα, κιτρινισμένα βιβλία από μελέτες του φαρμακοποιού που ζούσε εκεί κατά την διάρκεια του πολέμου.

Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που βρέθηκα σ εκείνο το μικρό τετράγωνο δωμάτιο, τα παράξενα μικρά μπουκάλια με τις χειρόγραφες ετικέτες, όλα διαφορετικά μεγέθη, γεμάτα από σκόνες, υγρά και αρώματα. Δεν μου επιτρεπόταν να αγγίζω τίποτα κάτι που έκανε την περιέργεια μου ακόμα πιο έντονη. Στα παιδικά μου μάτια όλο αυτό μεταφραζόταν με μάγισσες, νεράιδες και πάμπολλα φίλτρα που έβγαζαν καπνούς. Πήγα στο εργαστήριο 15 χρόνια αργότερα και δεν μπορώ να περιγράψω τον θαυμασμό μου, την αίσθηση περιέργειας και την ευτυχία μου.  Όλα αυτά τα συναισθήματα που μου προκαλούσαν όλα εκείνα τα μικρά μπουκαλάκια. Για μένα το παλιό εκείνο εργαστήριο θα είναι για πάντα ένα μικρό κρησφύγετο μαγείας με σπίθες ευτυχίας.”

Mayu, 23 – Tokyo, Japan – Μια αγκαλιά που δεν περιμένεις

”Είμαι 23 χρονών. Ζω με την νεότερη αδερφή μου, τον πατέρα μου και την μητέρα μου. Είμαστε στ αλήθεια φίλοι και αγαπιόμαστε πολύ. Παλιότερα είχα μεγάλο ενδιαφέρον για τους ξένους. Οι άνθρωποι με την λευκή επιδερμίδα, ή την μελαψοί, οι άνθρωποι με τα μπλε μάτια και τα ξανθά μαλλιά. Και το πιο σημαντικό: Ότι αυτοί μιλούσαν άλλες γλώσσες. Το αγαπημένο μου μάθημα ήταν τα αγγλικά και μελέτησα σκληρά ώστε να μπορώ να επικοινωνήσω με ξένους. Όταν ήμουν στα 18 βρέθηκα στην Αγγλία να σπουδάζω την γλώσσα τους. Πέρασα πολύ καιρό με Ισπανούς φίλους οι οποίοι συνήθιζαν να με αγκαλιάζουν κάθε φορά που χαιρετιόμασταν. Στην αρχή ήμουν έκπληκτη επειδή στην Ιαπωνία δεν αγκαλιαζόμαστε συχνά. Αλλά αυτό ήταν κάτι που με έκανε να νιώθω ευτυχισμένη. Μου αρέσουν οι αγκαλιές. Όταν ξεκίνησα να δουλεύω σε μια Ινδική εταιρεία δύο χρόνια πριν βρέθηκα στο Cebu Island, την Ισπανία, στο Μαρόκο και την Αμερική. Τα ταξίδια  μου δίνουν την ευκαιρία να ταξιδεύω, να γνωρίζω υπέροχους ανθρώπους και πάντα αυτές οι αγκαλιές με πείθουν πως μπορώ να επιστρέφω κάθε φορά. Τώρα δίνω αγκαλιές και στους Ιάπωνες μιας και πιστεύω πως έτσι μεταφέρω ευτυχία.”

Niklas, 30 – Berlin, Germany – Η ζωή χωρίς σύνορα και χωρισμένες οικογένειες

Ο παππούς μου ζούσε σε μια μικρή πόλη νότια του Βερολίνου, ευτυχισμένος με την οικογενειά του και το λαγωνικό τους τον Fiffi. Μια μέρα πριν το Πάσχα του 1960 οι οικογένεια μεταφέρθηκε βιαστικά στον Δυτικό Βερολίνο. Είχαν χρόνο και χώρο μόνο για τα απαραίτητα και δεν πήραν μαζί τους τον Fiffi. Στο δυτικό Βερολίνο έμειναν για μια εβδομάδα σε σπίτι φίλων, η ζωή ήταν δύσκολη, είχαν αφήσει μια ολόκληρη καθημερινότητα πίσω τους και φυσικά τον Fiffi. Έξι μήνες μετά η οικογένεια κατάφερε να φέρει μαζί τους και τον αγαπημένο σκύλο τους.

Σήμερα περνάω πολύ καιρό στην Ανατολική Γερμανία και είμαι ευτυχισμένος που ζω σε μια πόλη χωρίς όρια και σύνορα.

Περισσότερα: www.gabrielegalimberti.com/