Μετά από μια συμπαντική σφαλιάρα που έφαγα, μπήκα σε διαδικασία μετρήματος. Ήθελα να καταλάβω αν έδωσα, αν πήρα και αν χάρηκα σε ό,τι έχει να κάνει με τους γονείς μου. Τους γνώρισα πραγματικά; Σαν ανθρώπους, όχι σα γονείς. Κατέληξα πως ναι, αλλά μπορούσα και καλύτερα. Η σκληρή αλήθεια, είναι πως πάντα νομίζεις ότι έχεις χρόνο, μέχρι να σου αποδείξει η ζωή της “ανεκδοτική” της φύση.
Ίσως να μου πήρε χρόνο, ίσως για τη μια πλευρά να είναι και αργά, αλλά με όλη μου την ψυχή θέλω να ευχαριστήσω τους γονείς μου για όσα δεν είμαι.
Δεν είμαι πλήρης
Ποιος είναι πλήρης; Λείπουν πράγματα, πάντα θα λείπουν. Όταν βρεθούν αυτά, θα δημιουργηθούν άλλα κενά. Αυτό είναι και το νόημα αν με ρωτάς. Δεν πήρα όσα θα έγραφε ένα ιδανικό, λεπτομερές γονεϊκό manual και είμαι είμαι ευγνώμων γι’αυτό. Με επιδιορθώνω σιγά σιγά, παίρνοντας λίγο βάρος από τους ώμους των γονιών μου. Στην τελική, πρέπει και εκείνοι να καταλάβουν ότι γενικά δεν χρωστάνε.
Δεν είμαι ανεκτική στην καθοδήγηση
Κάθε αρνητική πλευρά έχει και μια δίδυμη θετική. Δεν μεγάλωσα με όρια, κανόνες και τιμωρίες. Η λογική λέει πως τα παιδιά τα χρειάζονται όλα αυτά. Τι να κάνουμε; Για εμένα λειτούργησε αλλιώς, τα δημιούργησα μόνη μου. Κανείς δε μου είπε τι ώρα να γυρίσω από το πάρτι, αν οφείλω να συμμετέχω στην παρέλαση ή ποιο πολιτικοοικονομικό καθεστώς θα κάνει τον κόσμο καλύτερο. Συζητήσεις για όλα αυτά στο σπίτι μου έγιναν πολλές και με ένταση. Αλλά δε μπορώ να μην εκτιμήσω το φίλτρο του μπαμπά μου όταν διαφωνούσα μαζί του σε όλα και άκουγε από εμένα τα αντίθετα από όσα πίστευε. Ίσως αυτό έκανε τη χαρά του να συμφωνούμε πιο έντονη, πιο σημαντική. Λογικά, είχε τη σιγουριά ότι κάποια στιγμή θα έρθω στα λόγια του, αλλά η τακτική της μη πίεσης, του να μη “διδάσκει” με έκανε αυτό που είμαι σήμερα. Ό,τι και αν σημαίνει αυτό. Το να αμφισβητώ τα λόγια των ανθρώπων που με μεγάλωσαν, μου δίνει κάθε δικαίωμα να αμφισβητώ τα λόγια του οποιουδήποτε, ακόμα και της “αυθεντίας”. Ακούγεται κάπως ταλαίπωρο, αλλά εγώ είμαι ευγνώμων γι’αυτό.
Δεν είμαι φοβισμένη
Το να πηγαίνεις κόντρα στους γονείς σου, σε εξοικειώνει με μια μόνιμη μαχητική στάση. Όσο αψηφάς τα “μη” και τα “φοβάμαι” της μαμάς σου, ενδυναμώνεσαι. Μπορεί να αγχωνόταν κάθε φορά που έπαιρνες το αμάξι όταν άρχισες να οδηγείς, αλλά δεν έμαθε ότι εσύ φοβόσουν περισσότερο από εκείνη. Το να αφήνεις τον φόβο των γονιών σου να κάνει περισσότερο θόρυβο από τον δικό σου, σε έκανε πιο θαρραλέα.
Δεν είμαι επικεντρωμένη στον εαυτό μου
Το γεγονός ότι κάποιος γίνεται γονιός δε μεταφράζεται αυτόματα σε ωριμότητα και πληρότητα. Κάθε άλλο. Αν με ρωτάς, η δημιουργία οικογένειας είναι ένα μεγάλο εμπόδιο προς την προσωπική ολοκλήρωση, από άποψη ατομικότητας. Υπάρχουν γονείς που δεν διαχειρίζονται πράγματα, που κλαίνε, που πληγώνονται και που θέλουν μια αγκαλιά. Μοιάζει με τον ρόλο ενός παιδιού αυτό σωστά; Ε, λοιπόν, τις στιγμές που οι γονείς σου νιώθουν παιδιά, ίσως εσύ να πρέπει να πάρεις τον ρόλο του γονιού. Ίσως να πρέπει να είσαι η δυνατή, η λογική, η πρακτική, η μαμά. Αυτές τις στιγμές σταματάς να είσαι το κέντρο του κόσμου και κατεβαίνεις από το βάθρο για να ανέβει κάποιος άλλος. Κάποιος που σπάνια ανεβαίνει σε αυτό, γιατί προτιμάει να σου το προσφέρει τόσα χρόνια.
Δεν είμαι wife material
Αν η μαμά σου δεν είναι η επιτομή της Ελληνίδας μάνας, με τις πίτες και τα κεφτεδάκια, έχεις γνωρίσει την άλλη πλευρά. Τη γυναίκα που προσπάθησε να γίνει, αλλά δεν το έλεγε η ψυχή της. Τη γυναίκα που δεν σου έκρυψε την αγάπη της για τις τηγανιτές πατάτες, μη σου πω πως στη μετέδωσε κιόλας. Ίσως γιατί οι ψητές είναι πιο δύσκολες. Γνώρισες τη γυναίκα που δεν ξέρει να φτιάχνει τον τέλειο ελληνικό καφέ, αλλά σου έδωσε συμβουλές για την ουσία της ζωής. Και η ουσία της ζωής δεν κρύβεται στο αν έπλυνες τα πιάτα αμέσως μετά το φαγητό.
Δεν είμαι “νορμάλ”
Από όπου και να με πιάσεις δυσλειτουργώ για τα κοινωνικά δεδομένα. Ένα παιδί απροσάρμοστο, ανικανοποίητο, θυμωμένο. Μαζί με τους περισσότερους μπήκα κι εγώ στη διαδικασία να μαζεύω παράπονα, ανεπάρκειες, κενά και αδιάκοπη διάθεση για κριτική. Λες και ξέρει ο άνθρωπος πώς να είναι γονιός, λες και υπάρχει τέλειος γονιός. Μα πώς περιμένουμε να υπάρχει ο τέλειος γονιός όταν έχουμε αποδεχτεί ότι δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ τέλειος άνθρωπος; Δεν είμαι τέλεια και χειρότερο το κάνει το ότι δεν επιδιώκω και να γίνω. Δεν φιλοδοξώ να γίνω ένα τέλειο πλασματάκι και αυτό λογικά δεν με κάνει νορμάλ. ΟΚ, μπορώ να ζήσω με αυτό. Στην τελική, το μόνο που θέλω είναι να είμαι άνθρωπος. Τρωτή, συναισθηματική, ευάλωτη, γεμάτη αγάπη και ανεπαρκής. Ακριβώς όπως και οι γονείς μου.
Μου πήρε καιρό να καταλάβω πως οι γονείς είναι άνθρωποι, απλοί, καθημερινοί, σαν εσένα και εμένα
Είναι άνθρωποι που έχουν μια ακόμα ταμπέλα, έναν ρόλο. Δεν είναι θεοί, μοιάζουν με εμάς, τους “νέους”, τους ανέμελους, τους μποέμ, τους ακατέργαστους. Κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν με τα μέσα που διαθέτουν για να διαμορφώσουν ανθρώπους, πλασματάκια έτοιμα να πιάσουν τη ζωή από τα μαλλιά. Δεν το κάνουν τέλεια, σχεδόν ποτέ. Αν πατήσεις παύση κάπου εδώ, δεχτείς το δεδομένο ότι δεν υπάρχει τέλεια γονεϊκή δουλειά και αγκαλιάσεις αυτή την πραγματικότητα, θα θες να τους ευχαριστήσεις.
Κοίτα γύρω σου. Ο κόσμος κινείται, έχεις μόλις φτιάξει τον καφέ σου και στέλνεις κάτι τελευταία e-mails. Σε λίγη ώρα έχεις ραντεβού με έναν τύπο που σε ιντριγκάρει και ο σκύλος σου περιμένει να βγει βόλτα. Ναι, είσαι ζωντανή, υγιής, φιλόδοξη, διψασμένη, ένα ευλογημένο χάος. Κοίτα να δεις που όσα δεν έκαναν οι γονείς σου, εκείνα για τα οποία τους κατηγορείς και έρχονται ευλαβικά στην επιφάνεια σε κάθε οικογενειακή συνάντηση, δεν σε κατέστρεψαν. Δεν είσαι κακή δουλειά. Είσαι ένας άνθρωπος που αγαπάει. Και ένας άνθρωπος που ξέρει να αγαπάει, έχει συγχωρήσει και έχει αναπνεύσει την παραμικρή ανάσα ζωής που του έχει δοθεί.
