Δευτέρα, Τρίτη, Τετ…άρτη, συμπληρώνει η μαμά, Τετάρτη επαναλαμβάνεις και συνεχίζεις. Πέμπτη, Παρασ…κευή (συμπληρώνει πάλι η μαμά), Σάββατο (συνεχίζεις εσύ), Κυριακήηηηηηηη.
Μπράβο! Κατάφερες κι έμαθες τις μέρες της εβδομάδας! Με λίγη βοήθεια της μαμάς, αλλά δεν τρέχει κάτι. Άλλες δυο επαναλήψεις και θα τις πεις νεράκι.
Θυμάσαι; Ήταν τότε που οι μέρες ήταν σκέτες, χωρίς επιθετικούς προσδιορισμούς και παρατσούκλια, χωρίς ΟΥΦ, χωρίς ΜΠΛΙΑΞ, χωρίς ΤΙΠΟΤΑ, γιατί όλες οι μέρες ήταν γεμάτες παιχνίδι και «θέλω» και όνειρα πολλά.
Μετά; Θυμάσαι τι συνέβη μετά; Λίγο, πολύ λίγο μετά… Δίπλα στη Δευτέρα έβαλες ένα τεράστιο ΠΑΛΙ κι έγινε η Δευτέρα ΠΑΛΙ, δίπλα στην Τρίτη έβαλες ένα τεράστιο ΟΥΦ κι έγινε η ΤΡΙΤΗ ΟΥΦ, στην ΤΕΤΑΡΤΗ ένα ΟΚ κι έγινε η Τετάρτη ΟΚ, η Πέμπτη έγινε η Πέμπτη ΕΥΤΥΧΩΣ, η Παρασκευή έγινε η ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, το ΣΑΒΒΑΤΟ έγινε το ΣΑΒΒΑΤΟ ΣΟΥΠΕΡ και η ΚΥΡΙΑΚΗ έγινε η ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΥΡΙΟ ΔΕΥΤΕΡΑ. Φαύλος κύκλος.
Τις αδίκησες χωρίς λόγο. Το κατάλαβες ποτέ; Όλες! Κι ας γνώρισες τον μεγάλο σου έρωτα μια Τρίτη, κι ας πήρες το πτυχίο σου μια Δευτέρα, κι ας ανακάλυψες ότι η κολλητή σου σ’ αγαπούσε τόσο, εκείνη την Τετάρτη κι εκείνη την Πέμπτη, που είχες γίνει ένα με το πάτωμα γιατί ο εργοδότης σου σε απέλυσε, και ήταν δίπλα σου, αφήνοντας πίσω της τα δικά της ΟΥΦ και ΜΠΛΙΑΞ. Ακόμα κι εκείνη τη μισή Παρασκευή, το ολόκληρο Σάββατο και τη μισή Κυριακή φρόντιζες όπως μπορούσες να τις στολίζεις, με κάθε λογής αδιάφορα και βαριά επιφωνήματα. Ήταν που η έξοδος της Παρασκευής δεν ήταν όπως την περίμενες, που το Σάββατο έβρεχε και θα χαλούσε το μαλλί, που η παρέα δεν συντονίστηκε για τον μεσημεριανό καφέ της Κυριακής.
ΟΥΦ! Θα σου πουν τα όνειρα τώρα.
ΟΥΦ! Σε περιμένουμε χρόνια εκεί που μας άφησες. Και κουραστήκαμε! Και περνάει ο καιρός. Κι εμείς μουχλιάζουμε από την υγρασία του υπογείου που μας έβαλες. Κι έχει και κάτι τέρατα εδώ. Μας συστήθηκαν ως φοβίες και μας είπαν ότι παίζεις μαζί τους. Πω, πω! Πόσο άσχημα είναι! Πώς μπορείς; Δεν περνούσαμε καλά εκείνα τα καλοκαίρια που παίζαμε με τα κύματα, που κοιτούσαμε μαζί τον ήλιο και το παγωτό έλιωνε πάνω στο χέρι σου, που τα λευκά σύννεφα κονταροχτυπιούνταν για μια θέση στον ουρανό σου;
ΟΥΦ! Περνάει ο καιρός! Κι εσύ δε λες να παίξεις και λίγο μαζί μας. Έλα! Πιάσε μας απ’ το χέρι και βγάλε μας από δω μέσα. Έλα! Θα παίξουμε κυνηγητό. Εμείς μπροστά κι εσύ από πίσω. Κι όταν κουραστείς, θα κάνουμε αυτό που κάναμε τότε. Τότε, που μάθαινες τις μέρες της εβδομάδας κανονικά. Θα κάνουμε πως παίρνουμε μια ανάσα και θα μας φτάνεις και θα πέφτουμε στην αγκαλιά σου και θα γελάμε μαζί!
Έλα λοιπόν!
Φωτεινή Κωνσταντοπούλου
