«Η πρώτη μου επαφή με το χορό ήταν όταν ήμουν 5 ετών και ξεκίνησα να μαθαίνω παραδοσιακούς κρητικούς χορούς, μιας και κατάγομαι από την Σητεία της Κρήτης. Από μικρό παιδί κάπως είχα αντιληφθεί ότι μου αρέσει να χορεύω κι ότι κάπως έχω μία ιδιαίτερη σχέση με την μουσική. Συχνά αυτοσχεδίαζα μες το δωμάτιο μου και πάντα εξέφραζα τρελή επιθυμία να συμμετέχω σε όλες τις χορευτικές και θεατρικές εκδηλώσεις του σχολείου. Μία φίλη μου από το σχολείο γράφτηκε πρώτη σε μία σχολή χορού και έπειτα από παρότρυνσή της, σε σχετικά “μεγάλη” ηλικία δηλαδή στα 12, άρχισα να παρακολουθώ μαθήματα μοντέρνου και κλασικού χορού. Μεγαλώνοντας και φτάνοντας στα 18 συνειδητοποίησα ότι ο χορός αποτελούσε κάτι παραπάνω από ένα απλό χόμπι για εμένα» μας διηγείται η Εβίνη Παντελάκη, χορεύτρια και performer.
Στην μέχρι τώρα επαγγελματική πορεία της, αν μπορεί να ξεχωρίσει κάποια στιγμή που την συγκινεί είναι όταν χόρεψε στο Ηρώδειο με την παραγωγή The Thread σε χορογραφία Russell Maliphant. Υπήρξε και η πρώτη της δουλειά μετά την αποφοίτησή της από τη Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης, οπότε το να υπάρξει σε ένα τέτοιο θέατρο με τέτοια δυναμική και ενέργεια, της προκάλεσε συναισθήματα τρομερής συγκίνησης και δέους. Το φθινόπωρο την είδαμε στην παράσταση-rave party Οξυγόνο, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Κουτλή, που παρουσιάστηκε στη Στέγη.
Τι project επιλέγει και επιθυμεί να κυνηγά και να εργάζεται πάνω σε αυτά; «Τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι πολύ συνειδητά με τον σύγχρονο χορό, τον αυτοσχεδιασμό και την performance. Πέρα από ότι αυτό το είδος χορού νιώθω ότι ταιριάζει καλύτερα στο σώμα μου, μου προσφέρει τη δυνατότητα να εξερευνήσω πολλές διαφορετικές κινητικές ποιότητες καθώς και να ανακαλύψω την δική μου ταυτότητα. Να μεταλλάσσομαι, να μεταμορφώνομαι και να πειραματίζομαι. Όμως, το Οξυγόνο στη Στέγη Ωνάση, και η συνεργασία μου με ηθοποιούς με έφερε σε μία πολύ ωραία πρώτη επαφή με την υποκριτική που ίσως να ήθελα να εξερευνήσω στο μέλλον, όπως επίσης το σωματικό θέατρο και την εικαστική performance».
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Τη ρωτάω πώς βιώνει ένας χορευτής το κάθε τι που παρουσιάζει στη σκηνή: «Σε πρώτη φάση ο χορός λειτουργεί για μένα πολύ θεραπευτικά, με συντονίζει στο εδώ και το τώρα και με βοηθάει να απελευθερώσω σκέψεις και συναισθήματα που έχω την τάση σαν άνθρωπος να εγκλωβίζω. Μέσα από τον χορό και την performance γενικότερα, μπαίνω στη διαδικασία να χτίσω πολλά διαφορετικά σύμπαντα και να συνδεθώ δυναμικά με τους ανθρώπους. Αυτό από μόνο του σε βάζει σε μία πνευματική διαδικασία που περιέχει ευφορία, απελευθέρωση αλλά και αμφισβήτηση. Ακόμα και το συναίσθημα της κούρασης που υπάρχει κατά κόρον σε επαγγελματικό επίπεδο, υπάρχουν φορές που μπορεί να διοχετευτεί σε συγκίνηση αλλά και έκσταση. Και αυτό είναι μοναδικό».
Αν την παρακολουθείς στα social media παρατηρείς ότι αποπνέει μια σιγουριά αλλά και ηρεμία και θέλουμε να μάθουμε κατά πόσο αυτό ισχύει: «Τα social media προφανώς αποτελούν μία μόνο πτυχή της ψηφιακής μας κιόλας προσωπικότητας. Προσπαθώ να τα χρησιμοποιώ κυρίως ως πλατφόρμα προώθησης της δουλειάς μου, κάτι σαν portfolio. Σίγουρη για αυτά που έχω κάνει είμαι ναι, και σίγουρη για το τι επιλέγω να αναρτώ. Τώρα ήρεμη… (χαχαχα) δεν ξέρω, δεν θα έλεγα ότι είμαι ο πιο ήρεμος άνθρωπος. Αναζητώ όμως, την ηρεμία στην καθημερινότητά μου ακριβώς για να δημιουργώ αυτή την ισορροπία».
«Ο κλάδος μας ναι, είναι σε ένα βαθμό ανταγωνιστικός, υπό την έννοια ότι οι ευκαιρίες για δουλειά είναι κάπως μετρημένες οπότε δεν υπάρχει μεγάλη απορρόφηση. Για αυτό και πολλοί χορευτές καταφεύγουν και στο εξωτερικό όπου υπάρχει σαφώς μεγαλύτερη γκάμα επιλογών. Όμως πλέον παρατηρώ πώς έχει αρχίσει και καλλιεργείται ένα αίσθημα αλληλοϋποστήριξης μεταξύ των καλλιτεχνών, που περιλαμβάνει τις κοινές συνεργασίες και ποικίλες άλλες συλλογικές και συμπεριληπτικές δράσεις. Και αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα». απαντά στη συζήτησή μας για τον κλάδο του χορού, για το αν είναι ανταγωνιστικός και για το αν υπάρχουν ευκαιρίες στην Ελλάδα.
Έχει σκεφτεί να τα παρατήσει λόγω δυσκολιών; «Σίγουρα έχουν υπάρξει στιγμές μεγάλης δυσκολίας κι αυτοαμφισβήτησης. Το επάγγελμα αυτό, απαιτεί την αποδοχή μίας πραγματικότητας η οποία έχει τρομερά ψυχικά σκαμπανεβάσματα. Υπάρχουν στιγμές όπου, επαγγελματικά είσαι στον αέρα χωρίς κάποιο πλάνο για το άμεσο μέλλον, κάτι το οποίο προκαλεί σύγχυση, ανασφάλεια αλλά και δυσπιστία σχετικά με τον εαυτό σου. Υπάρχουν και στιγμές όπου το πρόγραμμα και οι πρόβες είναι τόσο σφιχτές και πολύωρες όπου ο ελεύθερος χρόνος μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Το να τα παρατήσω είναι μία βαρύγδουπη λέξη, δεν έχω φτάσει ακόμα σε σημείο να σκεφτώ κάποια εναλλακτική, μιας και δύσκολα με φαντάζομαι σε κάποιον άλλο χώρο πέρα από αυτόν του χορού»
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Αναρωτηθήκαμε και πως να είναι η καθημερινότητα ενός χορευτή, αλλά και τι κάνει την Εβίνη χαρούμενη εκτός του χορού: «Θα σου πω για το πώς βιώνω εγώ τη καθημερινότητά μου, γιατί φαντάζομαι ότι για το κάθε άτομο υπάρχει ίσως μία άλλη οπτική. Σίγουρα χρειάζεται, μία καθημερινή ψυχική και σωματική συντήρηση ιδίως όταν οι πρόβες είναι καθημερινές και πολύωρες. Πρέπει να μπορούμε να βρίσκουμε χρόνο μέσα στη μέρα να αποφορτίζουμε το μυαλό και το σώμα, ακριβώς γιατί υποβάλλουμε τον οργανισμό μας σε πολύ έντονες κινητικές αλλά και πνευματικές διαδικασίες. Είναι απόλυτα σημαντική η αυτοφροντίδα ακόμα και μετά την πρόβα, χρησιμοποιώντας τον ελεύθερο χρόνο που υπάρχει για πράγματα που μας ξεκουράζουν και μας ευχαριστούν. Για να μπορεί ακριβώς να γίνει αυτό το restart που απαιτείται για την επόμενη μέρα. Ωστόσο ακόμα και αυτό ποικίλει, υπάρχουν περίοδοι που έχω πάνω από 1 πρόβες και απλά γυρίζω σπίτι και κοιμάμαι κατευθείαν γιατί η μέρα έχει τελειώσει, και υπάρχουν και περίοδοι που όλα κυλούν πιο ήρεμα. Όσο για το τι άλλο με κάνει χαρούμενη, είναι το να κάνω πράγματα με τους ανθρώπους που αγαπώ και με ηρεμούν, ειδικότερα τους φίλους και τις φίλες μου. Από το απλό άραγμα στο σπίτι μέχρι κι ένα ταξίδι μαζί τους».
Προσθέτει ότι την αποφορτίζουν πολλά πράγματα τα βράδια όταν γυρίζει κουρασμένη στο σπίτι. «Όπως το να δω μία αγαπημένη μου σειρά στο κρεβάτι μου ή να ακούσω podcast πριν κοιμηθώ. Υπάρχουν όμως και στιγμές που λόγω της υπερέντασης έχω ανάγκη ένα ποτό με φιλικά άτομα για να με χαλαρώσει».
Υπάρχει κάτι που την ξενερώνει στη γενιά της ή να την κάνει περήφανη; «Η κατάχρηση των social media είναι κάτι το οποίο παρατηρώ ιδίως σε νεότερες γενιές από τη δική μου, και κάπως με απωθεί, αν και πιάνω και τον εαυτό μου να πέφτει σε αυτή τη λούπα. Αισθάνομαι ότι χάνεται με κάποιο τρόπο το εδώ και το τώρα, η διαπροσωπική επικοινωνία και η διαδικασία δημιουργίας ρεαλιστικών σχέσεων, που απαιτεί και μία πρόκληση για τον ίδιο μας τον εαυτό και είναι και αυτό που μας εξελίσσει. Βέβαια από την άλλη τα social media έχουν προσφέρει αυτό το πεδίο ανοιχτότητας και ενημέρωσης, και πλέον οι νέες γενιές έχουμε πρόσβαση σε πολλών ειδών απόψεις, για ζητήματα κοινωνικά, έμφυλα, ψυχικής υγείας κ.ά., αλλά και το να παίρνουμε θέση για αυτά. Αυτό είναι πολύ ενθαρρυντικό και με κάνει περήφανη».
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
«Μία σημαντική συμβουλή ήταν ότι ο κάθε δάσκαλος/α, χορογράφος, performer και εν γένει καλλιτέχνης έχει κάτι να σου δώσει και να σου προτείνει κινητικά ή αισθητικά. Μπορεί να μην σου ταιριάζει, αλλά είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον να μπορείς να το απορροφήσεις και να το προσαρμόσεις στο σώμα σου με έναν δικό σου τρόπο. Αν δώσεις τον απαραίτητο χώρο και δεν το κρίνεις, μπορεί να σου ξεκλειδώσει ποικίλες πτυχές του εαυτού σου. Γενικότερα, θεωρώ πολύ σημαντική δεξιότητα και ειδικότερα για τους χορευτές, το να μπορείς να προσαρμόζεις και να προσαρμόζεσαι. Τώρα, η συμβουλή μου για κάποιον/α θα ήταν να μείνει πιστός/ή, στη διαδικασία εξερεύνησης της προσωπικής και καλλιτεχνικής του ταυτότητας. Να υποστηρίζει σθεναρά το τί έχει να πει, ή να προτείνει μέσα από το χορό του, το τί αποτύπωμα θέλει να αφήσει. Η εξερεύνηση δεν έρχεται μόνο μέσα από το κόσμο του χορού. Η κάθε τέχνη ξεχωριστά, αλλά και η ζωή η ίδια σου δίνει τρομερά εργαλεία που σε διαμορφώνουν σαν καλλιτέχνη», απαντά όταν τη ρωτάω ποια είναι η πιο σημαντική συμβουλή που έχει λάβει, όταν ξεκίνησε τη καλλιτεχνική της πορεία, αλλά και τι θα συμβούλευε η ίδια, κάποιον που επιθυμεί να ακολουθήσει την αντίστοιχη πορεία.
«Το επόμενο project ονομάζεται “Loud Whispers” μία χορογραφία της Αθανασίας Κανελλοπούλου, και θα παρουσιαστεί στην Αθήνα αρχές Ιουνίου. Ο χώρος θα ανακοινωθεί μέσα στους επόμενους μήνες. Όσον αφορά τα μελλοντικά μου σχέδια, ένα νέο άνοιγμα προς το εξωτερικό είτε για επαγγελματικούς είτε για προσωπικούς λόγους είναι κάτι που το θέλω» μου λέει κι εγώ καταλαβαίνω πως όλο το μέλλον είναι δικό της γεμάτο χορό, σύνδεση και συναισθήματα. Ακριβώς όπως το θέλει και η ίδια δηλαδή.
