Τα πράγματα ήταν πολύ απλά και οι οδηγίες που μου έδωσαν ήταν να πάω στην Samantha Sotos και να διαλέξω το fascinator που θα ήθελα να φοράω για την υπόλοιπη εβδομάδα. Έτσι λοιπόν, πήγα στην υπέροχη Samantha και συμφωνήσαμε μέσα από πολλά και όμορφα fascinators ότι το “as bordeaux as night” ήταν το ιδανικό, καθώς το μπορντό είναι και must στη φθινοπωρινή συλλογή για το 2015/16. Αποφάσισα πως δεν θα το φοράω όλη μέρα για να μην το χαλάσω, αφού μου άρεσε τόσο πολύ που είχα τα συναισθήματα ενός μικρού παιδιού που δεν θέλει να παίζει με το καινούργιο του παιχνίδι για να μην γίνει παλιό. Όμως έπρεπε να αρχίσω από κάπου και να δω πώς αντιδρά ο κόσμος σε ένα αξεσουάρ που θα φορούσε κάλλιστα η Carrie Bradshaw στην Νέα Υόρκη. Και έπρεπε να το βάλω στην Αθήνα. Μια Αθήνα όπου ο κόσμος ψιθυρίζει.

#Day 1: Η πρώτη μέρα ήταν και η πιο δύσκολη αφού ήταν κάτι καινούργιο για μένα το να φοράω ένα αξεσουάρ στα μαλλιά μου. Όχι γιατί δεν μου αρέσουν τα headbands μα γιατί συνήθως πριν φύγω από το σπίτι δεν έχω τον χρόνο να ψάξω να βάλω κάτι περισσότερο από τα ρούχα και τα παπούτσια μου. Πήγα όμως στην σχολή με αυτό και ένιωσα σαν να έχω αυτό το παραπάνω sparkle που θέλεις να υπάρχει κάθε μέρα στη ζωή σου. Τουλάχιστον μέχρι να μπω στο μάθημα αργοπορημένη και να κάτσω σε μία από τις μπροστινές σειρές. Έτσι λοιπόν, κάθισα και δεν πρόλαβαν να περάσουν 5 λεπτά, νιώθω κάποιον να με σκουντάει στον ώμο. Ήταν μια κοπέλα στο ακριβώς πίσω θρανίο που με ρώτησε ευγενικά αν το φτερό βγαίνει διότι δεν έβλεπε τον καθηγητή.

#Day 2: Είχα κανονίσει ήδη από την προηγούμενη εβδομάδα να πάω σε μια έκθεση φωτογραφίας και κάπως πίστευα πως θα κάνω blend in με το fascinator μου. Εντάξει δεν είχα και απόλυτο δίκιο αφού με το που μπήκα στο μετρό ένιωθα τα μάτια των γύρω μου καρφωμένα πάνω μου. Ένιωθα τη διπλανή γιαγιά να με κοιτάει σαν να φοράω κάτι απροσδιόριστο στο κεφάλι μου. Την απέναντι κοπέλα να κοιτάει διστακτικά, αφού κάθε φορά που σήκωνα το βλέμμα μου με απέφευγε στην οθόνη του κινητού της. Αισθάνθηκα τόσο άβολα που ένιωσα σχεδόν κλειστοφοβικά. Ευτυχώς που κατέβαινα στη επόμενη στάση. Με βαριά καρδιά συνέχισα να προχωράω προς την έκθεση ελπίζοντας πως οι κάπως πιο καλλιτέχνες θα καταλάβαιναν. Και κατάλαβαν. Τουλάχιστον όταν το συνήθισαν.

#Day 3: Εντάξει, η τρίτη μέρα ήταν η λιγότερο επεισοδιακή. Δεν ξέρω αν ήταν επειδή ήξερα τις αντιδράσεις του κόσμου ή αν απλώς επειδή δεν με ένοιαζαν πια. Είχα κανονίσει να βγω για ποτό με τις φίλες μου και περάσω όσο καλύτερα μπορούσα. Και πέρασα. Και ας μετακινούσαν οι διπλανές παρέες τις καρέκλες για να με βλέπουν καλύτερα.

#Day 4: Η εκατοστή φορά που έγιναν εκλογές στην Ελλάδα. Μπαίνοντας στο εκλογικό κέντρο Σπετσών με κοιτάει ο δικαστικός επιμελητής, χαμογελάει και μου λέει “Ωραίο το φτερό που φοράς”. Με ένα χαμόγελο που έδωσε φως στο κατακόκκινο πρόσωπό μου, κρύφτηκα πίσω από την κουρτίνα. Βγαίνοντας όμως, ό,τι θετική ενέργεια πήρα από τον δικαστικό επιμελητή, ένιωσα να μου την παίρνει μια κυρία απ’ έξω. Κάτι σαν να χλευάζω τις εκλογές, πράγμα που εδώ που τα λέμε δεν με ένοιαξε ούτε λίγο. Δεν φταίω εγώ που μερικοί άνθρωποι είναι αρνητικοί.

#Day 5: Είχα να πάω στα γενέθλια μιας φίλης μου στο 48 Urban Garden. Ίσως να ήταν και η μόνη ημέρα που δεν ένιωσα ούτε ένα αρνητικό βλέμμα πάνω μου. Οι φίλες μου σχεδόν το ζήλεψαν και εγώ ένιωθα το ίδιο sparkle που ένιωθα και την πρώτη φορά που το φόρεσα. Κάτι σαν μια professional Cinderella.

#Day 6: Ξεκίνησα να φύγω από το σπίτι και επικρατούσε μια τρομερή κακοκαιρία με βροχές και κατακλυσμούς παντού. Συγγνώμη αλλά παραήταν όμορφο το φτερό μου για να το χαλάσω στην βροχή.

#Day 7: Ήρθε η μέρα που είχε ορίσει η μοίρα να πάω στο γυμναστήριο. ΤΟ φόρεσα λοιπόν και κυρία ετοιμάστηκα να κάνω Cyba. Η Cyba είναι ένα είδος γυμναστικής που φέρνει σε πιλάτες και γιόγκα μα είναι και αερόβια μαζί με ορθοσωμία. Αν δεν το έχεις δοκιμάσει, στο προτείνω ανεπιφύλακτα. Όμως χωρίς το fascinator. Δεν βγάζεις το πρόγραμμα σε καμία περίπτωση.

Αφού λοιπόν έκλεισα μία εβδομάδα πολύ στενής σχέσης με το headband από την Samantha Sotos, έπρεπε να καταγράψω τις αντιδράσεις του κόσμου. Ενός κόσμου που δεν δέχεται τη διαφορετικότητα σε κανένα βαθμό. Μιας πόλης που μόλις δει κάτι ξένο πάνω σου, το απορρίπτει. Και η αλήθεια είναι πως κουράστηκα να προσπαθώ να προσαρμοστώ στα πλαίσια ενός κόσμου που δεν μου ταιριάζει, μα πάνω απ’ όλα δεν μου αξίζει κιόλας. Σε κανέναν δεν αξίζει να μην είναι όπως θέλει. Όπως και εγώ, έτσι και εσύ, πρέπει να μάθεις πως δεν τρέχει και τίποτα αν κάποιος σε κοιτάζει περίεργα επειδή φοράς κάτι που δεν το δέχονται. Έχεις κάθε δικαίωμα να είσαι διαφορετική. Εξάλλου είμαι από τις κοπέλες που επικροτεί το ξένο, το καινούργιο, το διαφορετικό. Και πιο πολύ εκείνες που τολμούν. Αυτό είναι κάτι που κατάλαβα αυτή την βδομάδα που μας πέρασε. Μετά από λίγο θα συνηθίσεις τα μάτια με παρωπίδες που καρφώνουν την πλάτη σου. Το καλύτερο όμως είναι πως τότε δεν θα σε νοιάζει τίποτα άλλο παρά μόνο ο εαυτός σου.