Η λέξη «jeans» προέρχεται από τη γαλλική φράση «bleu de Genes» η οποία σημαίνει «το μπλε της Γένοβας». Το denim ύφασμα προέρχεται από την Νιμ, πόλη της Γαλλίας, στην οποία οφείλει και το όνομά του, ενώ πολύ γρήγορα το όνομα αυτό γίνεται ευρέως γνωστό και στο εξωτερικό. Αρχικά, περί το 1500, το denim, κυρίως λόγω της μεγάλης ανθεκτικότητάς του, χρησιμοποιήθηκε από το Γενουάτικο Ναυτικό για τις στολές του προσωπικού, ενώ το 1870 ο -διάσημος πλέον- Levi Strauss δημιουργεί και καταφέρνει να το κάνει τάση σε όλους τους εργατικούς κύκλους της εποχής. Σε σύντομο χρονικό διάστημα ο Strauss βελτιώνει μεταξύ άλλων και την υφή των denim παντελονιών προσθέτοντας για πρώτη φορά και βαμβακερό ύφασμα, και έτσι το τζιν όπως το γνωρίζουμε σήμερα είναι γεγονός.  Για μεγάλο χρονικό διάστημα, το τζιν αποτελούσε κατά κύριο λόγο ένδυμα των εργατών, ωστόσο, δεν άργησε να γίνει πολύ δημοφιλές και στην αμερικανική ποπ κουλτούρα, ενώ για αρκετές δεκαετίες μετά θεωρούνταν σύμβολο επαναστατικής συνείδησης, διαμαρτυρίας και αντικομφορμισμού.

Η τάση των jeans και του denim υφάσματος κορυφώνεται και γίνεται σχεδόν αποδεκτή, συγκριτικά με το παρελθόν, κατά τη δεκαετία του 1960. Μάλιστα τότε εμφανίζονται και οι πρώτες διαφορετικές τάσεις στο σχεδιασμό του, με κυρίαρχο όμως στυλ εκείνο της γνωστής «καμπάνας», όπου το τζιν της εποχής φαρδαίνει αρκετά από το γόνατο και κάτω, εξακολουθώντας να αποτελεί έναν εναλλακτικό τρόπο ενδυμασίας της νεολαίας. Με αφορμή την αντι-μόδα των hippies, συνδυάζεται για πρώτη φορά με κεντήματα, ζωγραφιές, κρόσσια.

Κατά τη δεκαετία του 1970, τα jeans καθιερώνονται σταδιακά στη μόδα ως μία από τις κυρίαρχες τάσεις με την φαρδιά μπλε «καμπάνα» να δεσπόζει ακόμη, το ψηλόμεσο σε ίσια γραμμή τζιν να κάνει την εμφάνισή του, ενώ παράλληλα αναπτύσσονται και μέθοδοι επεξεργασίας αυτών, όπως για παράδειγμα το «φθαρμένο» της όψης τους. Στη δεκαετία του 1980 το τζιν αναγορεύεται πλέον σε fashion item με τους μεγαλύτερους σχεδιαστές να αναλαμβάνουν την παραγωγή του και να το αποθεώνουν στις πασαρέλες. Χαρακτηριστική ήταν η διαφημιστική καμπάνια των Calvin Klein Jeans, η οποία μάλιστα είχε ξεσηκώσει αντιδράσεις καθώς θεωρήθηκε ιδιαίτερα προχωρημένη έως σκανδαλώδης για την εποχή της, με την δεκαπεντάχρονη τότε Brooke Shields να πρωταγωνιστεί και για πολλούς να προκαλεί λέγοντας ότι «δεν υπάρχει τίποτα ανάμεσα σε μένα και στα Calvin μου». Στη δεκαετία των 90’s τα jeans αλλάζουν χρώμα, υφή και μορφή ενώ η «φθορά» τους κάνει ένα βήμα παραπέρα και οδηγεί στα γνωστά «ripped jeans» τα οποία φοριούνται ακόμη και σήμερα σε ολόκληρο τον κόσμο. Ακόμη, η λατρεμένη για πολλές από εμάς τάση των skinny jeans επανέρχεται πολύ δυναμικά το 2000 *μάλλον εξαιτίας της Kate Moss* και από τότε δεν λείπει ποτέ ξανά τόσο από τις γυναικείες όσο και από τις ανδρικές γκαρνταρόμπες. Στα τέλη της δεκαετίας του ‘90 και στην αρχή της επόμενης η τάση του vintage, ήτοι του παλιού, ή καλύτερα «παλιακού» στυλ κάνει την εμφάνισή της και οδηγεί τους νέους σε second hand καταστήματα και πάντως καθιερώνεται ένα στυλ αρκετά grunge, το οποίο κυριαρχεί τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, τόσο στη μόδα όσο και στη μουσική (aka Nirvana).

Ήδη από το 2000 και μετά το τζιν επαναπροσδιορίζεται ως τάση από τους σχεδιαστές, ενώ πλέον έχει αποβάλλει πλήρως τον οποιονδήποτε κοινωνικό ή άλλο προσδιορισμό του και συναντάται σε καθημερινή βάση παντού. Αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι των ενδυματολογικών casual προτιμήσεων ενώ πολλές φορές αποτελεί κλειδί για πολλές τάσεις της μόδας. Σίγουρα δεν αποτελεί κομμάτι που μπορεί να φορεθεί σε όλα τα εργασιακά περιβάλλοντα και δη σε εκείνα με αυστηρό dresscode *αναστενάζει* ωστόσο αυτό σημαίνει ότι πάντα θα είναι συνδεδεμένο με τις πιο χαλαρές και πιο ανέμελες στιγμές μας.

Και μολονότι το denim αποτελεί ένα από τα παλαιότερα υφάσματα του κόσμου, παραμένει αιώνια το πιο νεανικό.