Άνδρας, φύλου αρσενικού, υπερασπιστής της οικογένειας και προμηθευτής του σπιτιού, πρακτικός, ηγέτης, τολμηρός, υπερήφανος, φιλόδοξος. Γυναίκα, φύλου θηλυκού, μητέρα, σύζυγος, αδύναμη, ευαίσθητη, εξαρτώμενη από τον άνδρα, πονηρή, προστάτης των παιδιών της. Στις αρχές του 20^ου αιώνα, τέτοιοι ήταν οι χαρακτηρισμοί που αποδίδονταν τόσο στους άνδρες, όσο και στις γυναίκες. Κι αν θεωρείτε όρους σαν κι αυτούς υπερβολικούς, κάνετε λάθος, διότι οι διαφορές μεταξύ ανδρών και γυναικών ήταν απόλυτα εμφανείς.

Από τη μια, έχουμε τους άνδρες που αποτελούσαν τη βάση σε όλα. Σε μια σχέση, σε μια δουλειά, σε μια παρέα, στην οικογένεια. «Κολώνες του σπιτιού» αποκαλούνταν συχνά, είτε πειραχτικά, είτε και κυριολεκτικά και έτρεμαν τα θεμέλια του σπιτιού. Ο προβληματισμός, όμως, έγκειται στο γεγονός ότι αυτό το παρατσούκλι καθόλου περιπαιχτικό δεν ήταν, αφού αποτελούσε τη στεγνή πραγματικότητα. Οι άνδρες ήταν εκείνοι που φρόντιζαν για σημαντικά θέματα, διέπρεπαν στο χώρο εργασίας τους και γενικότερα συγκέντρωναν πάνω τους δυνάμεις που οι γυναίκες δεν επιτρεπόταν να αποκτήσουν.

Απαραίτητη προϋπόθεση της τότε ιδανικής γυναίκας ήταν να κάνει οικογένεια και να είναι πιστή στο σύζυγο και τα παιδιά της. Να φροντίζει για το νοικοκυριό, να ετοιμάζει το πρωινό, να πηγαίνει τα παιδιά στο σχολείο και μπλα μπλα μπλα (ήδη βαρέθηκα!). Φυσικά, για εργασία ούτε λόγος. Κάπως έτσι, λοιπόν, προέκυψε ο μετέπειτα χαρακτηρισμός της. Αδύναμο φύλο.

Καθώς περνούσαν τα χρόνια, όμως, οι γυναίκες άλλαξαν και οι άνδρες απόρησαν. Εκείνες έγιναν πιο διεκδικητικές, ανεξάρτητες και έτοιμες να αντιμετωπίσουν μόνες τους οποιαδήποτε δυσκολία. Να αποποιηθούν οποιονδήποτε προσβλητικό χαρακτηρισμό και να διεκδικήσουν τα ίδια δικαιώματα με τους άνδρες. Να αναλαμβάνουν ηγετικές θέσεις και να διεκπεραιώνουν τα καθήκοντά τους καλύτερα και από τους άνδρες. Όσον αφορά τις σχέσεις τους, έπαψαν να θεωρούν δεδομένο το πρότυπο εκείνου του άνδρα που θα χτυπάει το χέρι στο τραπέζι και θα γίνεται ό,τι θέλει αυτός, τη στιγμή που το θέλει και όπως το θέλει. Στράφηκαν σε metrosexual πρότυπα ανδρών, γιατί πρώτον, έτσι τους έμαθε η τηλεόραση και δεύτερον, γιατί τέτοιου είδους άνδρες είναι πιο κοντά στη δική τους εικόνα και άρα, μπορούν να τις καταλάβουν και να ικανοποιήσουν τις περισσότερες ανάγκες τους. Όσοι πάλι δεν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία των ανδρών, ήταν εκείνοι που κάθε φορά που γνώριζαν κάποια, αναρωτιούνταν αν αυτή που έχουν απέναντί τους «θέλει άνδρα, εραστή ή το παιδί για όλα τα θελήματα;».

Χωρίς, όμως, να θέλω να σας αγχώσω, σύντομα οι γυναίκες δε θα έχουν ανάγκη κανέναν. Αντίθετα, θα είναι πανέτοιμες να επιβιώσουν με μόνα εφόδια, την επινοητικότητα και την εξωτερική εμφάνιση. Θα θέλουν τους άνδρες απλά για να τους θέλουν, αλλά οι άνδρες δε θα είναι πάντα εκεί, διότι η αρχική απορία τους για αυτή την αλλαγή θα μετατραπεί σε φυγή. Η ισορροπία των σχέσεων από μετέωρη θα φτάσει να είναι μηδαμινή.

Προσωπικά, θεωρώ πως η ισορροπία και το μέτρο στη συμπεριφορά και τη στάση ζωής αποτελούν τη λύση για την εξομάλυνση των διαπροσωπικών σχέσεων.