Στη ζωή μου έχω λουστεί με όλα τα ποτέ και τα πάντα που έχω πει, έτσι αποφεύγω να τα ξαναπώ, αλλά όσον αφορά στην υπόθεση ‘παιδί’ έχω καταλήξει πως είμαι πλέον πιο κοντά στο να μην αποκτήσω παρά στο να αποκτήσω.
Ο λόγος δεν έχει τόση σημασία, απέχει πολύ όμως από το ότι δεν αγαπώ τα παιδιά. Ίσως τελικά να είναι και αυτός, ότι δηλαδή τα αγαπάω τόσο πολύ, που δεν νιώθω ότι είμαι ικανή και άξια να γίνω μια καλή μητέρα. Το θέμα μας όμως, είναι τα παιδιά των άλλων οπότε σε αυτά θα εστιάσω.
Είμαι σε μια ηλικία που οι περισσότερες φίλες μου έχουν ήδη παιδιά ή περιμένουν παιδιά
Και με αρκετές από αυτές έχουμε χαθεί επειδή τα ωράριά τους άλλαξαν, οι απαιτήσεις επίσης, ο χρόνος τους είναι πολύ περιορισμένος και τα μέρη στα οποία πλέον συχνάζουν διαφέρουν πολύ από αυτά στα οποία πήγαιναν πριν γίνουν μητέρες. Δεν είναι λοιπόν ότι ξεκόψαμε τελείως και απότομα. Είναι ότι η φάση μας κάνει σιγά σιγά fade out. Επίσης διαπιστώνω πως οι γονείς κάνουν παρέα με άλλους γονείς διότι έχουν κάτι πολύ σημαντικό να τους ενώνει: την γονεϊκότητα.
Είναι τεράστια αλήθεια ότι οι άνθρωποι όταν κάνουν παιδιά προτιμούν να βγαίνουν με άλλους που έχουν επίσης παιδιά, γιατί έχουν πολλά κοινά να συζητήσουν και φυσικά τα παιδιά και των μεν και των δε, έχουν παρέα. Συνειδητοποίησα ότι οι φίλες μου έπρεπε να βγουν και να πάνε σε μέρη που κυρίως επισκέπτεται κάποιος με παιδιά ενώ εγώ απέφευγα τα μέρη που πάνε παιδιά διότι θα ήταν τουλάχιστον cringe για να μην πω creepy το να συχνάζω σε παιδότοπους και παιδικές χαρές μόνη μου, χωρίς δηλαδή να έχω η ίδια παιδί.
Όταν οι φίλες μου έμεναν έγκυοι άρχιζε να αχνοφαίνεται η αλλαγή που έρχεται, αλλά τα πράγματα άλλαζαν δραματικά με το που γεννούσαν.
Στην αρχή λοιπόν είχαν όλες αυτές τις ανησυχίες που έχουν οι εγκυμονούσες για το αν θα είναι όλα καλά και όλα αυτά τα συμπτώματα που συνοδεύουν μια κύηση: Άλλες ήταν πολύ νυσταγμένες, άλλες είχαν ναυτίες, άλλες κουρασμένες, άλλες cool. Σταμάτησαν όμως να βάφουν τα μαλλιά τους και ξεκίνησαν να ψωνίσουν ρούχα εγκυμοσύνης. Αυτό από μόνο του ήταν μια μεγάλη ανοιχτή στροφή που την έπαιρναν μόνες τους.
Όταν γέννησαν ξαφνικά για μερικούς μήνες δεν πίστευα πλέον ότι κοιμούνται, νόμιζα πως βρίσκονταν συνεχώς με το μωρό στην αγκαλιά θηλάζοντάς το ή ταΐζοντάς το με το μπιμπερό, φορώντας τρύπιες φόρμες και κουτουλώντας από την νύστα. Και δεν απείχε πολύ από την αλήθεια. Εγώ πάλι είχα ακριβώς την ίδια ρουτίνα με πριν δεν είχε αλλάξει τίποτα στη ζωή μου με αποτέλεσμα η καθημερινότητά μας να είναι δραματικά διαφορετική και δυστυχώς μη συμβατή. Δεν ήταν ότι δεν θέλαμε, ήταν ότι δεν μπορούσαμε. Και κυρίως δεν μπορούσαν εκείνες.
Όταν τα παιδιά μεγάλωσαν λίγο -γιατί για λίγο μιλάμε δεν είμαστε σε ηλικίες που τα παιδιά πάνε στο γυμνάσιο- οι υποχρεώσεις μπορεί να μην περιελάμβαναν άλλαγμα πάνας και αποστείρωση πιπίλας, όμως και πάλι, ήταν αυξημένες και αφορούσαν σε δραστηριότητες που έπρεπε να κάνουν στις οποίες δεν συμπεριλαμβάνονται child free άτομα. Σε πόσα παιδικά πάρτυ να πάω και σε πόσα bar για cocktail να έρθουν; Δεν είναι ότι δεν πήγα ή ότι δεν ήρθαν, είναι ότι γινόταν κάπως δύσκολο. Και μερικές φορές τόσο δύσκολο που το έκανε ακατόρθωτο.
Θαυμάζω τις γυναίκες που κάνουν παιδιά γιατί αυτό απαιτεί τεράστια αυταπάρνηση
Έχω ένα σκύλο και δυο γάτες και πραγματικά ο χρόνος που τους αφιερώνω είναι αρκετός για να καταλάβω τι σημαίνει δέσμευση. Μπορώ λοιπόν να αναρωτηθώ τι σημαίνει να έχεις παιδί. Εδώ πάω διακοπές και ζούμε ένα pet drama, εμένα μου λείπουν τα ζώα μου, αυτά χαλιούνται με τους pet sitters ή αν τα πάρω μαζί μου αντιμετωπίζω χίλια δυο προβλήματα στα όχι και τόσο pet friendly ελληνικά ξενοδοχεία. Μπορώ λοιπόν να βάλω όλες αυτές τις υποχρεώσεις στο επίπεδο του να είσαι γονιός. Και αντιλαμβάνομαι πόση προσοχή, πόσο χρόνο και πόση ενέργεια απαιτούν τα παιδιά καθημερινά.
Ακόμα και οι προορισμοί των διακοπών τώρα που το σκέφτομαι διαφέρουν. Αλλού θα θέλω να πάω εγώ που δεν έχω οικογένεια και αλλού εκείνες που κουβαλάνε κουβαδάκια, καρότσια και παιδιά. Και όλα αυτά είναι απολύτως φυσιο-λογικά. Κακά τα ψέματα όταν ένας άνθρωπος αποκτήσει παιδί οι αλλαγές στη ζωή του είναι τόσο μεγάλες που δύσκολα μπορεί να συνεχίσει να ζει όπως πριν. Και αυτός πρέπει να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα και όσοι είναι γύρω του. Και είναι λίγο δύσκολο. Για όλους. Δεν είναι ότι δεν γίνεται, είναι ότι πρέπει να παλέψουμε γι’ αυτό.
Συμπερασματικά θα έλεγα πως ναι, βλέπω ακόμα κάποιες από τις φίλες μου που έκαναν παιδιά, αλλά όχι όσο ούτε όπως τις έβλεπα
Σαφέστατα και παίζει ρόλο το τι τύποι είναι, πόση βοήθεια έχουν με τα παιδιά τους και πόσο υποστηρικτικός είναι ο σύντροφός τους, όμως σίγουρα έχει αλλάξει αρκετά η φιλία μας και όπως το βλέπω τώρα ίσως ο μόνος τρόπος να ερχόμασταν πιο κοντά θα ήταν να έκανα και εγώ παιδιά ώστε να μου έκλειναν το μάτι λέγοντας “Join the Club”! Για την ώρα ανήκω σε ένα Club που είναι λιγάκι τρομακτικό για τους παντρεμένους με παιδιά, είμαι ελεύθερη και χωρίς παιδιά, κυρίως λοιπόν αναρωτιούνται τι πρόβλημα έχω – λανθασμένα.
Nαι, είναι φανταστικά τα μωρά τους και μου αρέσει να τα βλέπω που και που, και να τα παίρνω αγκαλιά ή να παίζω μαζί τους για κανένα μισάωρο. Όμως ξέρω πολύ καλά ότι απέχω πολύ από το να καταλάβω μια full time mom με ότι αυτό συνεπάγεται καθώς εγώ στις 10 ψάχνω τι κοκτέιλ θα παραγγείλω και δεν διαβάζω παραμύθια σε ένα υπέροχο παιδάκι για να αποκοιμηθεί.
