“Όσους φίλους κι αν αποκτήσεις στη ζωή, σαν τους παιδικούς φίλους δε θα ξαναβρείς”.

Πόσες φορές έχεις ακούσει αυτά τα λόγια; Ίσως στο παρελθόν τα έχεις πει κι εσύ. Πολύ πιθανό, τα λες εσύ κάτι τέτοια βαρύγδουπα. Και ήρθε η ώρα να αναρωτηθείς αν τελικά ισχύουν. Υπό μία έννοια, λες, ναι, υπό μία άλλη όμως όχι. Οι παιδικές φιλίες έχουν ένα συστατικό αναντικατάστατο. Κουβαλούν παιδικές αναμνήσεις, πολύ παιχνίδι και ατέλειωτες συζητήσεις που μόνο τα παιδιά έχουν τη σοφία να κάνουν. Δεν χρειάζεται να φανταστείς πώς έμοιαζαν οι φίλοι σου όταν ήταν παιδιά, γιατί ήταν δίπλα σου και μεγαλώσατε μαζί. Μαζί στο σχολείο, στα αγγλικά, στα παιδικά πάρτι, στις εκδρομές, στην πλατεία.

Κι όμως, παρόλο που μεγαλώσατε στην ίδια γειτονιά, με τους ίδιους δασκάλους κι ενώ ήσαστε σχεδόν συνέχεια μαζί, μεγαλώνοντας συνειδητοποιείτε πως όσα είναι αυτά που σας ενώνουν, άλλα τόσα είναι κι αυτά που σας χωρίζουν. Διαφορετικές αντιλήψεις σε ορισμένα θέματα, διαφορετικός τρόπος ζωής και ψυχαγωγίας, διαφορετικά ενδιαφέροντα. Κι έτσι σιγά-σιγά, σχεδόν ασυνείδητα, απομακρύνεστε. Και δεν χρειάζονται ούτε δικαιολογίες ούτε απολογίες γι αυτήν την απόσταση που δημιουργείται ανάμεσα σας. Γιατί κάθε φορά που συναντιέστε, όλα τα κομμάτια είναι εκεί. Η κοινή σας πορεία, οι αναμνήσεις και η αγάπη. Μια αγάπη μαγική, που δεν χάνει ποτέ την παιδικότητά της. Μια ένωση από διάφανη κλωστή που μυρίζει τσιχλόφουσκα. Σβήσατε μαζί τα 7 κεράκια της τούρτας σου. Και τα 8 και τα 9.

Και κάπως έτσι φτάνεις γύρω στα 25 με φίλους παιδικούς κι ενδεχομένως και κάποιους άλλους από το πανεπιστήμιο. Τους αγαπάς πολύ και τους νοιάζεσαι κι αισθάνεσαι ότι παρόλο που μπορεί να γνωρίσεις πολύ κόσμο μέσα στα επόμενα χρόνια και πιθανότατα να κάνεις παρέα με πολλούς ανθρώπους, δε θα καταφέρεις ποτέ ξανά να αναπτύξεις φιλία σαν κι αυτές που απέκτησες όταν ήσουν παιδί. Αλλά στη συνέχεια η ζωή εν μέρει σε διαψεύδει. Γιατί μπορεί οι παιδικές φιλίες να έχουν όντως ένα συστατικό αναντικατάστατο, αυτό όμως δεν αποκλείει το ενδεχόμενο μεγαλώνοντας να δημιουργήσεις εξίσου ουσιαστικές φιλίες με ανθρώπους που έχουν κι αυτοί τους δικούς τους παιδικούς φίλους, αλλά που βρήκατε ο ένας στον άλλο κάτι που σας συνδέει τη δεδομένη στιγμή. Ο τρόπος σκέψης, η μουσική, κάποιο χόμπι, ο διαλογισμός, ένας προβληματισμός, οτιδήποτε. Ίσως αυτή η σχέση να μην έχει τη διάρκεια που έχουν οι παιδικές φιλίες, αλλά αυτό δεν την κάνει λιγότερο σημαντική γιατί μοιράζεσαι με έναν ή περισσότερους ανθρώπους αυτό ακριβώς που έχεις ανάγκη να πάρεις και να δώσεις στη συγκεκριμένη φάση της ζωής σου. Και αυτό το μοίρασμα είναι απαραίτητο για να πας παρακάτω, όπου θα συναντήσεις κάποιους άλλους ανθρώπους για να μοιραστείς κάτι άλλο μαζί τους, και πάει λέγοντας.

Τελικά αυτό είναι η ζωή. Μοίρασμα. Συναντάς έναν άνθρωπο, σου μαθαίνει κάτι και στη συνέχεια εσύ το μαθαίνεις σε κάποιον άλλο λίγο παρακάτω. Μοιράζεσαι, αισθάνεσαι, μαθαίνεις, βιώνεις και εξελίσσεσαι μέσα από τις σχέσεις που δημιουργείς με τους ανθρώπους που φέρνει η ζωή στο δρόμο σου. Κάθε μια διαφορετική, κάθε μια με τη δική της ουσία κι ενέργεια. Κάθε μια με το δικό της πολύτιμο μάθημα.

Ιλιάνα Μηλιαρά