Όταν θα καταλάβεις πως το «Sex and the City» δεν υφίσταται πλέον, και πως το «Girls» ενώ είναι ό,τι πιο κοντά στην πραγματικότητα έχεις δει μέχρι σήμερα, παραμένει μια από τις πιο χίπστερ (όχι απαραίτητα) γυναικείες σειρές του σήμερα, τότε θα γκρεμιστεί ο μικρός σου κόσμος. Μέχρι που θα δεις πως το BBC έφερε στη ζωή σου το «Fleabag».
Μια γυναίκα χωρίς όνομα (Φίμπι Γουόλερ-Μπριτζ), γύρω στα 30 και κάτι, σε ένα αρκετά μεγάλο Λονδίνο. Που μεταξύ μας, μέχρι εδώ δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με αυτό, ενώ θα έλεγα πως μοιάζει και φυσιολογικό. Όμως ακόμη πιο φυσιολογική είναι η συνέχεια. Η «Fleabag», δεν είναι η κόρη που θα καμάρωνε ο μπαμπάς της, μα είναι μια γυναίκα σαν το 90% εκεί έξω. Δεν πληρώνει ποτέ τους λογαριασμούς της στην ώρα τους, κλέβει κάτι από την μητριά της γατί απλώς δεν τη γουστάρει, κοροϊδεύει ασύστολα την υπερβολικά τέλεια αδερφή της και απολαμβάνει το σεξ όσο τίποτα άλλο, τόσο που ερωτεύεται ένα one night stand της.
Η «Fleabag» μπορεί να μην κλέγεται σε στυλ Carrie Bradshaw μα κλαίει σαν πραγματικό κορίτσι. Κλαίει από θυμό ή από γέλιο. Αυτοσαρκάζεται διαρκώς και λέει μονίμως όλα αυτά που σκέφτεται. Χωρίς να σκεφτεί ιδιαίτερα. Γι΄αυτό και στα μάτια της, τον χαρακτήρα της και την ζωή της, βλέπουμε τόσες ομοιότητες με εμάς τις ίδιες.
Γιατί η «Fleabag» είναι αληθινή. Στο πρόσωπό της βλέπεις εσένα, βλέπεις την καλύτερή σου φίλη. Εκείνη που βρίζει σαν να έχει μεγαλώσει σε νταλίκα. Εκείνη που έχει τα κότσια να χαρακτηρίσει την μητριά της cunt (έλα, ξέρεις ότι τα κορίτσια δε βρίζουμε, αρκέσου στην αγγλική του μετάφραση). Και γελάει. Γιατί ξέρουμε και οι δύο (ή μάλλον τρεις) πως οι περισσότερες γυναίκες εκεί έξω είναι cunts.
Η Βρετανίδα πρωταγωνίστρια Φίμπι Γουόλερ-Μπριτζ, η οποία τυγχαίνει να είναι και συγγραφέας του «Fleabag» είναι μια γυναίκα έρμαιο της τύχης της. Ή βασικά, των επιλογών της. Εχει την επιχείρησή της, την οποία βαριέται αφάνταστα. Έχει μεγαλώσει σε ένα συγκεκριμένο οικογενειακό και επαγγελματικό περιβάλλον και δεν το δικαιολογεί. Αντιθέτως, θυμώνει με αυτό και καταλαβαίνει το πόσο λάθος είναι όλα για εκείνη.
Γίνεται ρεζίλι (όπως όλες μας) ανά τακτά χρονικά διαστήματα, και προκαλεί. Ερωτεύεται παράφορα, αλλά βλέπει και τσόντες όποτε θέλει (γιατί απλώς μπορεί- ξέρεις, δεν είναι μόνο για τους άντρες αυτά). Πληγώνεται σα να είναι πάλι 20 και πληγώνει χιώνοντας πανηγυρικά. Και ενώ η «Fleabag» μοιάζει να αδιαφορεί εντελώς για όλα αυτά που της συμβαίνουν, να ελέγχει τα συναισθήματά της πριν προλάβει να τα νιώσει, εμφανίζεται ένας άσχετος και της ανοίγει την καρδιά του. Αρχίζει και αφηγείται το τι θα ήθελε από τη ζωή του και τότε εκείνη του απαντά την εξής, τόσο αληθινή και επική ατάκα: «Εγώ θέλω να κλαίω. Συνέχεια».
Αν λοιπόν, η Carrie ήταν το άτομο που ταυτίστηκες το 2005 και η Hannah το άτομο που ταυτίστηκες το 2015, τότε η «Fleabag» τι είναι; Γιατί εμένα μου μοιάζει πολύ πιο κοντά σε αυτό που είμαι και από τις δύο παραπάνω. Γιατί γίνομαι ρεζίλι τις 10 από τις 24 ώρες της ημέρας. Γιατί μερικές φορές, όταν δε με ακούει κανείς, βρίζω σαν άντρας. Γιατί είμαι τόσο αντιδραστική που ακόμη και αν λέω Ναι, εννοώ όχι. Γιατί έχω ερωτευτεί 234 φορές τον λάθος άνθρωπο αλλά περισσότερο απ’ όλα, γιατί θέλω και εγώ να κλαίω συνέχεια. Όμως προσπαθώ να μην κλαίω ποτέ.
Πες μου μετά εσύ, ότι η «Fleabag» δεν είναι αληθινή. Δεν είναι ούτε εσύ, ούτε εγώ. Απλώς πρώτα, δες τον πρώτο κύκλο της σειράς (6 επεισόδια είναι, το χεις).
