“σουρτούκο [surtúko]: χαρακτηρισμός προσώπου που γενικά αποφεύγει την οικογενειακή ζωή και τις υποχρεώσεις της και συνηθίζει να γυρίζει εδώ κι εκεί, διασκεδάζοντας και αλητεύοντας: Mωρή σουρτούκω, πού γύριζες όλη μέρα και δε μαγείρεψες;”

Κάπως έτσι μας συστήνεται στο blog της η Μαριάννα Γκιτσάκη, η food blogger που αποφάσισε μέσα στην καραντίνα να ασχοληθεί πιο σοβαρά με την αγάπη της για τη μαγειρική. Έχει αδυναμία στα αυγά, στην ανατολίτικη κουζίνα και στα μακαρόνια και μας κάνει καθημερινά να παραληρούμε με κάθε της ανάρτηση.

Αρχικά, ποια είναι η Σουρτούκω; Τι κρύβεται πίσω από αυτό το παρατσούκλι;

Αν και το σουρτούκω πάει να επικρατήσει, για τ@ς φίλ@ς είμαι η Μαριάννα. Γεννήθηκα σε νησί, μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη, και αφού πέρασα από τα μισά προάστια, κατέληξα στο κέντρο της Αθήνας που ως παιδί της πόλης, υπεραγαπώ. Έχω μια περιέργεια που με σπρώχνει να δοκιμάζω νέες γεύσεις, να περιπλανιέμαι και να ανακαλύπτω όσα περισσότερα μπορώ. Λατρεύω όμως να επιστρέφω στα γνώριμα, αυτά που σε κάνουν να νιώθεις σαν στο σπίτι σου. Και πάνω απ’ όλα αγαπώ να χουχουλιάζω στον καναπέ μου παρέα με το γάτο μου τον Μπακαλιάρο και το σκύλο μου τον Churro.

Πότε ξεκινάει η σχέση σου με τη μαγειρική;

Με τη μαγειρική η σχέση μας πέρασε από πολλά on-off μέχρι να καταλήξει εδώ που βλέπεις. Ξεκίνησα φοιτήτρια, όταν μαγεμένη από τον Jamie Oliver έβαλα τη μάνα μου να μου δείξει 2-3 πραγματάκια για να μη με φάει η πείνα τώρα που θα κατέβαινα για μεταπτυχιακό στην Αθήνα. Μετά ήρθαν οι δουλειές και τα τρεξίματα οπότε κάναμε ένα break, για να επανενωθούμε κάποια χρόνια μετά που άρχισα να “ξυπνάω” από μια πολύ δύσκολη φάση της ζωής και να ανακαλύπτω τον εαυτό μου.

Τα ξαναβρήκαμε, οριστικά πλέον, στην καραντίνα. Γενικά η μαγειρική εμφανιζόταν στις φάσεις που ήθελα να ξαναδημιουργήσω τον εαυτό μου. Τώρα ο ψυχαναλυτής μου θα είχε να πει κάτι τύπου ότι η τροφή είναι μια από τις πρωταρχικές ανάγκες του ανθρώπου, και όταν την προσφέρεις εσύ στον εαυτό σου νιώθεις την ασφάλεια ότι μπορείς να σε φροντίσεις. Εγώ πάλι θα πω ότι η μαγειρική είναι δημιουργία, σε βάζει σε μια κατάσταση ζεν, σαν το πλέξιμο ή την κεραμική ένα πράμα, αλλά πολύ ανώτερη αφού μετά τρως το δημιούργημά σου.

Μαγειρική και blogging. Τι σε ώθησε να τα συνδυάσεις;

Την περίοδο της καραντίνας δεν πέρασα και πάρα πολύ καλά, όπως ο περισσότερος κόσμος δηλαδή. Από εκεί που πριν έτρεχα με 532 πράγματα, βρέθηκα κλεισμένη στο σπίτι και χωρίς δουλειά. Κάτι έπρεπε να κάνω για να μη σαλτάρω τελείως. Και κάπως έτσι προέκυψε το blog.

Τι αγαπάς να τρως εσύ; Πες μας ένα φαγητό που δεν θα βαρεθείς ποτέ να μαγειρεύεις.

Είμαι μακαρονού ξεκάθαρα. Έχει κάτι το απόλυτα comforting ένα πιάτο με μακαρόνια. Αν και παίζω με πολλές σάλτσες, ποτέ δεν θα πω όχι σε μία απλή, ντοματένια σάλτσα με φρέσκο, μυρωδάτο βασιλικό.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου υλικό στις συνταγές σου και γιατί;

Δεν είναι κρυφό ότι έχω έναν έρωτα με τα αβγά. Είναι πεντανόστιμα, ευέλικτα, ετοιμάζονται γρήγορα, μαγειρεύονται με άπειρους διαφορετικούς τρόπους, και με βγάζουν από προβληματισμούς τύπου θέλω πρασόρυζο αλλά θα έπρεπε να φάω και λίγη πρωτεΐνη. Ο έρωτας ξεκινάει χρόνια πριν. Όταν ήμουν παιδί, ο μπαμπάς μου έπαιρνε μια βδομάδα άδεια και έμενε στο σπίτι, ενώ η μαμά μου δούλευε. Περιττό να πω ότι το περίμενα πως και πως αφού ήταν η χαρά του παιδιού! Ε, πάντα όταν γυρνούσα από το σχολείο, είχε μαγειρέψει αβγά τηγανητά με πατάτες, τα μπαμπαδίστικα, τα σωστά, χωρίς τσιγκουνιές στο λαδάκι!

Υπάρχει κάτι που δεν θα φτιάξεις ποτέ;

Κρέας. Έχω να φάω εδώ και 7 περίπου χρόνια, από τη μέρα που πήγα στη συναυλία του Morissey στο tae kwon do. Τρώω ψάρι και θαλασσινά όμως. Και σαλιγκάρια. Μη με ρωτήσεις γιατί. Απλά τα τρώω.

Τρως όλα όσα μαγειρεύεις;

Μέχρι και το τελευταίο ψίχουλο! Και τις περισσότερες φορές στο όρθιο, όσο μαζεύω το χάος στην κουζίνα μετά τη φωτογράφιση, γιατί φαντάσου πόσο βασανιστικό είναι να έχεις φρεσκομαγειρεμένο φαγάκι τόση ώρα κάτω από τα μούτρα σου, χωρίς να μπορείς να το ακουμπήσεις! Τα πιάτα που φωτογραφίζω είναι πάντα “φαγώσιμα”, δεν κάνω πατέντες foodstyling, και για λόγους food waste, αλλά και γιατί θέλω αυτό που βλέπεις να είναι ρεαλιστικά και αυτό που θα φας. Κι ας μην είναι τόσο όμορφο όσο θα μπορούσε να είναι.

Στο blog υπερτερούν οι συνταγές για αλμυρά. Ποια είναι η σχέση σου με τα γλυκά;

Αυτή κι αν είναι μια σχέση που έχει περάσει από 1.000 κύματα. Μεγάλωσα κι εγώ με την ιδέα ότι τα γλυκά είναι μια απαγορευμένη απόλαυση. Σπίτι μου δεν κυκλοφορούσαν συχνά, και όταν υπήρχαν, δεν ηρεμούσα μέχρι να φάω και την τελευταία μπουκιά, κι ας έχω σκάσει. Μεγαλώνοντας αυτό έγινε ακόμα πιο αυτοκαταστροφικό, αφού μετά έβαζα τον εαυτό μου σε απίστευτες δοκιμασίες δίαιτας και γυμναστικής για να ξεπλύνω από πάνω μου το κακό. Ο γνωστός κύκλος καταπίεσης και ενοχών.

Με τον καιρό έχω χτίσει μια πιο υγιή σχέση με το φαγητό και δεν μου βάζω πλέον απαγορεύσεις, μόνο για ηθικούς λόγους. Ή τουλάχιστον προσπαθώ, γιατί όσο και αν φωνάζουμε ότι το νούμερο της ζυγαριάς δεν αντικατοπτρίζει την αξία μας, δεν είναι και εύκολο να το αποδεχτείς απόλυτα μέσα σου. Τώρα λοιπόν έχω ένα ντουλάπι με πραλίνες φουντουκιού, spreads, μαρμελάδες, μέλια, που τα τρώω συνήθως για πρωινό, πάνω σε βρώμη, pancakes, ή ψωμί τις μέρες που θα ξυπνήσω με γλυκιά διάθεση. Τσιμπάω και κανένα παγωτό ή γλυκάκι από έξω όταν μου κάνει κέφι. Θα υπάρξουν και στιγμές που θα φάω μισό ταψί γαλακτομπούρεκο επειδή έχω τις στραβές μου ή επειδή έτσι, αλλά δεν θα αυτομαστιγωθώ μετά.

Αγαπημένη κουζίνα από όλο τον κόσμο;

Έχω μια αδυναμία σε ό,τι βρίσκεται ανατολικά. Λατρεύω όλες τις ασιατικές κουζίνες, ειδικά ινδική, κορεάτικη, βιετναμέζικη, ταϊλανδέζικη. Αλλά αν επέλεγα μία, θα ήταν της Μέσης Ανατολής, την Λεβαντίνικη που λέμε. Η μαμά μου είναι από την Κύπρο, και αν και δεν μαγείρευε συχνά “αυθεντικές” κυπριακές συνταγές, αφού έμαθε να μαγειρεύει φοιτήτρια στην Ελλάδα, πάντα έχωνε τις γεύσεις της μέσα στα πιάτα. Το κατάλαβα όταν έφαγα για πρώτη φορά λιβανέζικο στην Αθήνα, που αν και δεν είχα φάει ποτέ ξανά κάτι αντίστοιχο, τα αρώματα και οι γεύσεις μου θύμιζαν ότι είμαι σπίτι.

Δεν είναι κόπος να μαγειρεύεις για 1-2 άτομα; Γιατί να μην πάρεις μια πίτσα;

Αρχικά να πω ότι ποτέ μα ποτέ δεν θα πω όχι σε μία πίτσα. Αλλά πόση πίτσα να φας; Ωραίο το ντελίβερι, αλλά πέρα από ασύμφορο, θες να φας και λίγο σπιτικό φαγητό. Κι εγώ που αγαπάω να μαγειρεύω, υπάρχουν μέρες, και αρκετές μάλιστα που βαριέμαι αφόρητα. Υπάρχουν όμως τόσα πράγματα που ετοιμάζονται μέσα σε 15 λεπτά και είναι πεντανόστιμα. Κι ακόμα περισσότερα που απλά πετάς τρία πράγματα σε ένα ταψί και αφήνεις τον φούρνο να κάνει όλο το μαγείρεμα, ενώ παράλληλα θα βάλεις μέσα δύο μελιτζάνες, μια κολοκύθα, ό,τι λαχανικό σου βρίσκεται για να κάνεις κανένα μεζεδάκι ή καμιά σούπα τσακ-μπαμ και να φας και την επόμενη μέρα που πάλι θα βαριέσαι. Και που κυρίως θα θέλουν και ελάχιστο πλύσιμο μετά.

Απλά ακόμα έχει μείνει μέσα μας η εντύπωση ότι η μαγειρική θέλει ταλέντο, θέλει εμπειρία, θέλει κόπο και προσπάθεια, και αν δεν μοχθήσεις δεν θα φας. Δεν είναι έτσι όμως.

Με τα leftovers έχεις κάποιο καλό tip;

Τις σπάνιες περιπτώσεις που θα μείνουν μακαρόνια, κρατάω λίγο από το νερό που έχουν βράσει σε ένα βάζο. Την επόμενη μέρα που τα ζεσταίνω, ρίχνω μέσα λίγο από το νερό και βγαίνουν φρεσκαδούρα, ακόμα και στα μικροκύματα.

Τι ονειρεύεται η Σουρτούκω για το μέλλον της;

Τώρα ρωτάς άνθρωπο που δεν ξέρει τι ονειρεύεται να φάει το βράδυ. Αλλά θα σου απαντήσω, λίγο κλισέ. Αγάπη, δημιουργικότητα, ηρεμία, και λίγο σασπένς, από το καλό, ξέρεις, αυτό που μας κάνει να μη βαριόμαστε και μας πάει πιο μπροστά. Και αγαπημένους ανθρώπους για να τα ζήσουμε μαζί. Και καλό φαγητό καλέ!

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ: Η Εύα Χαντάβα, αρχηγός της ομάδας βόλεϊ του Παναθηναϊκού ακούει τις συνεντεύξεις του Kobe Bryant για να πάρει έμπνευση