Η δεύτερη Κυριακή του Μάη είναι η γιορτή της μητέρας. Εντελώς τυχαία, απέκτησα την παντοτινή μου μητέρα τη δεύτερη εβδομάδα ενός Μάη πριν από πολλά χρόνια και πολλές δυσκολίες.
Δεν έχουν όλα τα παιδιά μια, μοναδική και παντοτινή μητέρα. Ένα από αυτά ήμουν κι εγώ. Και ξέρω πολύ καλά, ότι η μητέρα πρέπει να είναι παντοτινή. Γι’ αυτό και φέτος, επέλεξα ένα συμβολικό δώρο για κάθε παντοτινή μητέρα: Ένα τριαντάφυλλο από plexiglass της σχεδιάστριας Maliya και ο λόγος είναι συμβολικός:
Αρχικά το λουλούδι και κυρίως το τριαντάφυλλο είναι εκείνο που συμβολίζει την αγάπη και το προσφέρουμε συνήθως στις μαμάδες μας σε αυτή την πολύ ιδιαίτερη γιορτή. Γιατί όμως να μαραθεί και να μην είναι κι αυτό παντοτινό, όπως κι εκείνες; Έτσι λοιπόν, σκέφτηκα πως ένα τριαντάφυλλο από plexiglass δεν θα μαραθεί ποτέ, αντιθέτως, θα είναι ένα #foreverrose.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
H σχεδιάστρια Mαλίγια Γιαννικουρή γράφει στη λεζάντα της ανάρτησης που συνοδεύει τα παντοτινά της τριαντάφυλλα:
«Η μαμά μου είναι γεμάτη πάθος και αγάπη για όλους, γίνεται θηρίο αν με πειράξουν και είναι έτοιμη να βοηθήσει ανά πάσα στιγμή σε ότι χρειαστώ, με δυνάμεις που μοιάζουν να μην τελειώνουν ποτέ, δυναμική και όμορφη σαν κόκκινο τριαντάφυλλο.
Η μαμά μου είναι γλυκιά, γεμάτη στοργή, άπλετη υπομονή και καλοσύνη, ο καλύτερος ακροατής κι η ήρεμη δύναμη μου, η νεράιδα που μεταμορφώνεται σε ότι της ζητήσω, ο σύμβουλός μου και το πλάσμα που έχει έναν μαγικό τρόπο να τα κάνει όλα να μοιάζουν πιο εύκολα σαν ροζ τριαντάφυλλο.
Η μαμά μου είναι το πιο όμορφο, πολύτιμο και ανεκτίμητης αξίας κομμάτι της ζωής μου, γεμάτη χάρη, έντονη και σπινθηροβόλα όπου χρειάζεται μα και διακριτική και σιωπηλή όταν πρέπει, πάντοτε με τον σωστό τρόπο, φέρσιμο και λόγο, ο άνθρωπος που κάνει τα πάντα να λάμπουν σαν χρυσό τριαντάφυλλο!»
Εσύ ξέρεις αν βλέπεις σε ένα από αυτά και τη δική σου μαμά. Αν ναι τότε μπορείς τώρα να της χαρίσεις ένα λουλούδι που θα μείνει για πάντα.
Γιατί για πάντα; H δική μου ιστορία
Δεν έκρυψα ποτέ ότι υιοθετήθηκα και δεν θα πάψω ποτέ να το λέω, για έναν και μοναδικό λόγο: η υιοθεσία πρέπει να πάψει να είναι ένα ένοχο μυστικό που φέρνει δάκρυα στα μάτια όλων όσων εμπλέκονται για διαφορετικούς ή και ίδιους λόγους. Η υιοθεσία είναι μια πράξη που πρέπει να φέρνει μονάχα χαρά διότι ένα παιδί κάνει γονιό έναν άνθρωπο που το επιθυμεί πολύ και η φύση δεν του το επιτρέπει, ενώ αντίστοιχα ένα παιδί το κάνει κόρη ή γιο, μια ιδιότητα που ο βιολογικός του γονιός δεν μπόρεσε να του την προσφέρει.
Εκεί λοιπόν που η φύση κάνει μια στραβοτιμονιά, έρχεται η υιοθεσία να τα βάλει όλα στο σωστό δρόμο. Και ειλικρινά, δεν υπάρχει τίποτα μα τίποτα που θα πρέπει να κάνει να ντρέπονται όσους υιοθετήθηκαν ή όσους υιοθέτησαν. Θα πρέπει να νιώθουν μόνο περηφάνια και τίποτε άλλο.
Ένα ανεπιθύμητο παιδί για μια βιολογική μητέρα μπορεί να αποτελέσει όνειρο ζωής για μια θετή μητέρα και αυτό είναι τελικά το απόσταγμα.
Μερικές φορές ακούω κάποιες γυναίκες να λένε «θα κάνω άλλη μια εξωσωματική γονιμοποίηση» και ο αριθμός είναι εξωφρενικός: Μπορεί να έχουν υποβληθεί ακόμα και δέκα φορές σε αυτή τη διαδικασία ανεπιτυχώς (δυστυχώς). Μια φορά, ρώτησα μια γνωστή μου που άνηκε σε αυτή την κατηγορία «γιατί επιμένεις τόσο πολύ ενώ έχεις την εναλλακτική να γίνεις μητέρα υιοθετώντας ένα παιδί;» Μου απάντησε ότι «Μα αν δεν το γεννήσω δεν θα είναι δικό μου παιδί». Ήταν η πιο σοκαριστική απάντηση που θα μπορούσα να λάβω.
Όχι, αυτή δεν είναι νοοτροπία αγάπης. Το παιδί δεν επιβάλλεται να βγει από μέσα μας για να το αγαπήσουμε και είτε βγει είτε δε βγει δεν είναι ποτέ ‘δικό μας’: Ανήκει μονάχα στον εαυτό του. Το μόνο που μου έδειξε αυτή η απάντηση ήταν μια νοοτροπία με εγωιστικά κίνητρα και η ανάγκη να γίνει κάποιος γονιός πρέπει να είναι απαλλαγμένη από κάθε είδους εγωισμούς, αντιθέτως οφείλει να είναι γεμάτη αυταπάρνηση ώστε να μπορεί μονάχα να προσφέρει.
Γεννήθηκα στις 5 Δεκεμβρίου και υιοθετήθηκα στις 14 Μαΐου του επόμενου χρόνου. Πολύ κοντά στη γιορτή της -παντοτινής- μητέρας.
Ανεξάρτητα με την ημερομηνία που αναγράφεται στην ταυτότητά μου εγώ νιώθω ότι γεννήθηκα την ημέρα που υιοθετήθηκα.
Πιο πριν απλά υπήρχα. Και μέχρι σήμερα, «Η μάνα μου με έμαθε να βαδίζω περήφανη σαν να μου ανήκει ο κόσμος όλος», όπως είπε κι η Σοφία Λόρεν.
Χρόνια πολλά σε όλες τις μητέρες. Και χρόνια ακόμα περισσότερα σε όσες κράτησαν στην αγκαλιά τους τα παιδιά που κάποιες άλλες άφησαν σε κάποιο νοσοκομείο, ίδρυμα ή ακόμα χειρότερα στο δρόμο.
Εμείς, αυτά τα παιδιά, ξέρουμε καλά πως δεν έχει σημασία ποια ήταν η μητέρα μας. Αυτό που έχει σημασία είναι ποια θυμόμαστε ότι είναι.
Aς είναι αυτή η ημέρα μια αφορμή για να κάνουμε ένα δυνατό shout out εκεί έξω ότι μητέρα δεν είναι αυτή που γεννάει αλλά αυτή που μεγαλώνει και να πάψουμε να θεωρούμε ταμπού το θέμα της υιοθεσίας, διότι το μόνο που πρέπει να αισθανόμαστε για αυτή την πράξη είναι δέος καθώς πρόκειται για μια μεγαλειώδη πράξη που ενώνει δυο ψυχές που δεν έτυχε να δεθούν με έναν ομφάλιο λώρο, αλλά με κάτι ακόμα πιο ιερό: αόρατα δεσμά αγάπης.
