“Το “Forget me Not” είναι η ιστορία ενός ζευγαριού απ’ το πρώτο του βλέμμα μέχρι την τελευταία τους ανάσα. Αλλά όχι απαραίτητα μ’ αυτή τη σειρά” γράφει το Δελτίο Τύπου που έφτασε ένα μεσημέρι στο email μου.
Τώρα, μερικές μέρες μετά την πρεμιέρα γράφω για μία συγκινητική ιστορία που ξετυλίγεται σε μία από εκείνες τις παραστάσεις που δεν προσπαθούν να σε εντυπωσιάσουν, αλλά σε καλούν να ταξιδέψεις μέσα τους και ταυτόχρονα μέσα σου.
Το έργο του Tristan Bernays, που έχει ήδη διακριθεί στο αγγλικό θεατρικό στερέωμα, αποτελεί ένα βαθιά συγκινητικό ταξίδι στη μνήμη, την απώλεια και τη δύναμη της ανθρώπινης σύνδεσης και τα λόγια «το ότι αγαπάς κάποιον αυτό δε σημαίνει ότι θα κρατήσει για πάντα. Για την ακρίβεια πολλές φορές γίνεται αφόρητα δύσκολο» είναι τόσο συνταρακτικά και αξέχαστα όσο συνολικά η παράσταση.
Οι ερμηνείες του Κωνσταντίνου Μπιμπή και της Μυρτώς Γκόνη είναι το κέντρο και η ψυχή της παράστασης. Ο πρωταγωνιστής ενσαρκώνει έναν χαρακτήρα γεμάτο ένταση και ενθουσιασμό ενώ εκείνη δίνει έναν τόνο τρυφερότητας και εσωτερικής δύναμης, προσφέροντας μια ισορροπία που υποστηρίζει τη συνολική αφήγηση.
Με αξιοσημείωτη ειλικρίνεια και συναισθηματική ακρίβεια, οι δύο ηθοποιοί παραδίδουν μια συγκλονιστική απεικόνιση χαρακτήρων που ερωτεύονται, αφήνονται, παρασύρονται και βρίσκονται αντιμέτωποι με τη λήθη και την ανάγκη για σύνδεση. Όλα εκείνα που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια μίας ζωής δηλαδή.
Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό της παράσταση η υποκριτική προσέγγιση και των δύο αποφεύγει τις υπερβολές και εστιάζει με τρυφερότητα και ευαισθησία στη λεπτότητα και την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων. Οι ερμηνείες τους είναι ειλικρινείς, εσωτερικές και οι σιωπές τους είναι εξίσου δυνατές με τους διαλόγους, δημιουργώντας στιγμές που επιτρέπουν στο κοινό να συνδεθεί βαθύτερα με το έργο και η χημεία μεταξύ τους είναι εμφανής δίνοντας ανάσα σε ένα κείμενο που απαιτεί συναισθηματικό βάθος και αυθεντικότητα.
Οι σιωπές και τα βλέμματα ανάμεσα στους δύο ηθοποιούς είναι τόσο δυνατά όσο και οι διάλογοι.
Η ευθύνη της σκηνοθεσίας που μοιράζονται οι Μπιμπής και Γκόνη είναι ακριβής, λιτή και απόλυτα στοχευμένη. Η επιλογή να δοθεί έμφαση στο συναίσθημα και την αφήγηση, χωρίς περιττούς εντυπωσιασμούς, είναι σαφής, και αναδεικνύει τη δύναμη του κειμένου. Επιπλέον, στη μετάφραση, η φροντίδα και η προτεραιότητα των σκηνοθετών μοιάζει να είναι να αποδώσουν την ποιητικότητα του πρωτότυπου έργου.
Το σκηνικό της Ευαγγελίας Θεριανού είναι λιτό αλλά γεμάτο συμβολισμούς, και λειτουργεί ως καμβάς για τις δυνατές ερμηνείες, επιτρέποντας στη φαντασία του θεατή να συμπληρώσει τα κενά. Τα αντικείμενα που χρησιμοποιούνται στη σκηνή είναι λιγοστά και ο στόχος τους είναι να υπογραμμίσουν την έννοια της μνήμης και της απώλειας, χωρίς να αποσπάσουν την προσοχή από τους χαρακτήρες. Τα κοστούμια, σχεδιασμένα από τη Χαρά Τσουβάλα, είναι απλά αλλά καταφέρνουν πολύ πετυχημένα να ενισχύσουν και να αναδείξουν τη διαχρονικότητα και τον οικείο χαρακτήρα του έργου.
Η μουσική του Γρηγόρη Ελευθερίου συνοδεύει διακριτικά την παράσταση, λειτουργώντας σχεδόν σαν ένας τρίτος ρόλος. Οι ήχοι και η μουσική της παράστασης δημιουργούν μια συναισθηματική γέφυρα μεταξύ των σκηνών ενώ ο σχεδιασμός φωτισμού του Νίκου Βλασόπουλου είναι εντυπωσιακά προσαρμοσμένος στις εναλλαγές της πλοκής. Τα σκοτεινά και τα ζεστά χρώματα που χρησιμοποιεί έχουν στόχο να τονίσουν τη μετάβαση μεταξύ πραγματικότητας και μνήμης, ενώ τοποθετεί τους χαρακτήρες σε έναν ονειρικό χωροχρόνο.
Στο τέλος της παράστασης σκεφτόμουν πως η διακριτική δύναμη της σκηνοθεσίας άφησε χώρο στο κείμενο να αναπνεύσει, οι ερμηνείες των δύο ηθοποιών, απόλυτα εσωτερικές και ειλικρινείς, μοιράστηκαν μια κοινή αλήθεια που έφτασε απευθείας στο κοινό, και το οπτικοακουστικό ”ντύσιμο” στήριξε διακριτικά, σχεδόν ”αγκάλιασε” την αφήγηση.
Όλα αυτά τα επιβεβαίωσε το θερμό χειροκρότημα και τα δακρυσμένα μάτια των θεατών, μόλις άναψαν τα φώτα.
Βγαίνοντας από το θέατρο οι λέξεις ταξίδι, μνήμη, απώλεια, αγάπη και σύνδεση χορεύουν μέσα στο μυαλό σου. Ο τρόπος που η λήθη και η μνήμη αποδίδονται στη σκηνή μου θύμισε πώς το θέατρο μπορεί να λειτουργήσει ως καθρέφτης για όσα κρατάμε κρυφά αλλά και για όσα δεν θέλουμε να ξεχάσουμε. Δεν θα πρέπει να απορήσεις αν για μερικά λεπτά τις εικόνες στην οδό Στουρνάρη τις καλύπτει ένα γαλάζιο φίλτρο. Είναι τα ανθάκια του μη με λησμόνει που έχουν χαράξει τη δική τους απόχρωση στο πως θα βλέπεις τα πράγματα από εδώ και στο εξής.
Πληροφορίες από το Δελτίο Τύπο:
Η Μυρτώ Γκόνη και ο Κωνσταντίνος Μπιμπής συστήνουν στο ελληνικό κοινό τον πολυβραβευμένο συγγραφέα Tristan Bernays, με την παράσταση “Forget me Not”. Το “next best thing” του βρετανικού θεάτρου, που λίγο πριν κλείσει τα 40 έχει ήδη παρουσιάσει έργα του στο The Globe, στο Soho Theatre, στο Southwark Playhouse, στο Bush Theatre, στο National Theatre Studio, αλλά και στο Classic Stage Company της Νέας Υόρκης. Με την ανατρεπτική ματιά των δύο Ελλήνων δημιουργών το έργο κάνει πρεμιέρα στις 25 Νοεμβρίου στο Θέατρο Αλάμπρα. Για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00.
Σκηνοθεσία – Μετάφραση – Δραματουργία – Ερμηνεία: Μυρτώ Γκόνη & Κωνσταντίνος Μπιμπής Βοηθός Σκηνοθέτη: Εύα Διαμαντή Πρωτότυπη Μουσική: Γρηγόρης Ελευθερίου Σχεδιασμός Φωτισμού: Νίκος Βλασόπουλος Σκηνικό: Ευαγγελία Θεριανού Κοστούμια: Χαρα Τσουβαλα Βοηθός Σκηνογράφου: Ζενεβίεβ Αθανασοπούλου Φωτογραφίες: Γκέλυ Καλαμπάκα Επικοινωνία: Άρης Ασπρούλης Παραγωγή: Θεατρικές Επιχειρήσεις ΤάγαρηΒρες το δικό σου εισιτήριο εδώ
