Πολλοί περιγράφουν την οδήγηση σαν μία από τις απελευθερωτικές δραστηριότητες της ζωής.
Την πρώτη φορά που μου πρότεινε ο μπαμπάς μου να μου μάθει να οδηγώ ήταν όταν ήμουν δεκατεσσάρων. Βρεθήκαμε σε έναν επαρχιακό χωματόδρομο της Μεσσηνίας και μου ζήτησε να κάτσω στη θέση του οδηγού. Αφού μου εμπιστεύτηκε εκείνος το αγαπημένο Alfa Romeo του τότε αποκλείεται κάτι να πήγαινε στραβά, σκέφτηκα εκείνη την πρώτη φορά που έκατσα στην αριστερή μπροστινή θέση ενός αυτοκινήτου. Εκείνη τη μέρα έμαθα να ξεκινάω και να βάζω μέχρι δεύτερη ταχύτητα. Η εμπιστοσύνη και η άνεση που έδειξε τότε ο μπαμπάς μου ήταν πολύ σημαντικά για την οδηγική αυτοπεποίθηση του μικρού θηλυκού Σουμάχερ που μεγάλωνε.
Μέχρι τα 18 μου ο μπαμπάς μου με είχε μάθει να οδηγώ κανονικά. Πάρκαρα σε στενές θέσεις, ανέβαινα ανηφόρες χωρίς χειρόφρενο και έκανα ”οπισθογωνίες”. Πήρα το δίπλωμα με την πρώτη προσπάθεια και άρχισα να οδηγώ καθημερινά όποιο αυτοκίνητο της οικογένειας ήταν διαθέσιμο. Βγήκα στην Εθνική οδό, έκανα πολλά ταξίδια Αθήνα – Καλαμάτα και απέκτησα την άνεση της έμπειρης οδηγού. Έβρισκα πως η οδήγηση είναι ίσως μία από τις πιο απελευθερωτικές δραστηριότητες που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος στην καθημερινότητα του. Σε γεμίζει με αυτοπεποίθηση και σε κάνει να ονειρεύεσαι πως χάνεσαι σε άδειους αυτοκινητόδρομους με φόντο το ηλιοβασίλεμα και τη μουσική δυνατά.
Στην πορεία μετακόμισα στην Αθήνα όπου έζησα αρκετά χρόνια χωρίς αυτοκίνητο αφού ζούσα στο κέντρο της πόλης. Μέχρι που ήρθε μία μέρα που θέλησα να αποκτήσω το δικό μου αυτοκίνητο. Μία εβδομάδα μετά κάτω από μπαλκόνι μου, σε ένα στενό του Λυκαβηττού, βρισκόταν ένα γκρι POLO 1400 κυβικών. Μία φίλη μου μού έκανε δώρο το μπρελόκ για τα κλειδιά του αυτοκινήτου, η αδερφή μου ένα bluetooth ανοικτής ακρόασης και ο έμπορος αυτοκινήτων ένα kit με τρίγωνο, φαρμακείο και έναν γρύλο.
Και τώρα έπρεπε να μετακινηθώ στην Αθήνα. Για κάποιον που έχει μάθει να οδηγεί σε μία επαρχιακή πόλη η οδήγηση στην Αθήνα μπορεί να γίνει εφιάλτης. Φώτα, πινακίδες, φανάρια, ποδήλατα, μικρά μηχανάκια, μεγάλες μηχανές, πολύ στενές θέσεις για parking. Άρχισα να αμφιβάλλω για τις οδηγικές μου ικανότητες. Αναρωτιόμουν αν ξέχασα να οδηγώ. Οδηγούσα και είχα ταχυπαλμία. Ήταν σαν video game που από παντού μου έρχονταν εχθροί που έπρεπε να τους αποφύγω.
To άγχος της οδήγησης λένε οι ειδικοί είναι εύκολα διαχειρίσιμο αρκεί να κάνεις μικρά βήματα που θα αυξήσουν την εμπιστοσύνη ενός νέου οδηγού.
Κάνε μερικά έξτρα μαθήματα με έναν δάσκαλο
Βρήκα καλή ιδέα να κάνω ένα δυό μαθήματα μέσα στη πόλη έναν φίλο-δάσκαλο οδήγησης. Οδηγούσα αγχωμένη στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας και εκείνος δίπλα μου γελούσε που είχα τόση αγωνία. Προσπαθούσε να με πείσει ότι δεν χρειάζομαι τα extra μαθήματα και πως όλο κι όλο ήταν θέμα πρακτικής. Παρόλα αυτά αυτές οι ώρες που οδήγησα μαζί του με έκαναν να πιστέψω πάλι στον ραλίστα που ξαφνικά κρυβόταν τρομαγμένος μέσα στη ψυχούλα μου.
Δοκίμασε να αποφεύγεις τις ώρες και μέρες αιχμής
Απόφυγε στην αρχή να οδηγείς σε ώρες αιχμής και χρησιμοποίησε το αυτοκίνητο τα βράδια των καθημερινών, τα σαββατοκύριακα και στις αργίες. Μη παγιώσεις όμως αυτή τη τακτική. Μη μείνεις σ’ αυτή την ασφάλεια. Φτιάξε ένα χρονοδιάγραμμα και αύξησε σταδιακά τη ”δυσκολία” και τις ”πίστες” του ”παιχνιδιού” σου. Εκείνον τον πρώτο Αύγουστο πρέπει να έκανα τα μισά χιλιόμετρα από τα συνολικά που διένυσε τελικά το συγκεκριμένο αυτοκίνητο. Επισκέφτηκα ακόμα και μία θεία μου που είχα να δω πάνω από πέντε χρόνια, μόνο και μόνο επειδή έμενε στα Μελίσσια και ήθελα να κάνω τη διαδρομή.
Κάνε βόλτες με έναν έμπιστο φίλο σου μαζί
Η Λήδα ήταν ο άνθρωπος που ήρθε μαζί μου στις περισσότερες βόλτες που έκανα για πρακτική. Ήθελα δίπλα μου έναν άνθρωπο που νιώθω άνετα μαζί του και ξέρω πως είναι καλός οδηγός και ήρεμος συνοδηγός. Μαζί της πάρκαρα και ξεπάρκαρα σε άπειρες θέσεις. Έκανα λάθος σε άπειρα στενά, κύκλους σε πλατείες και της σπατάλησα άπειρες ώρες ύπνου, βόλτας, ηρεμίας.
Ο γείτονας μου ο Παντελής ήταν ένα ακόμα θύμα μου και ήταν η εναλλακτική μου αντί της Λήδας. Έμενε στον δεύτερο όροφο της πολυκατοικίας οπότε δεν μπορούσε να με αποφύγει. Σε εκείνον έτυχε να με συνόδευσε μερικές φορές που είχα να πάω σε περιοχές που δεν είχα ξαναβρεθεί ποτέ. Τον έπαιρνα τηλέφωνο, του έλεγα ΄ντύσου φεύγουμε’ και του έδινα τον χάρτη να με καθοδηγεί από τη θέση του συνοδηγού. Κάθε φορά που φτάναμε στον προορισμό μου με ευχαριστούσε για την εμπειρία και ορκιζόταν πως ήταν η τελευταία φορά που το έκανε αυτό για μένα.
Μία ακόμα ιδέα αν δεν λειτουργήσουν τα υπόλοιπα
Αν υποφέρεις γενικά από άγχος και η σκέψη πως θα οδηγήσεις το κάνει πιο έντονο τότε είναι σημαντικό να ζητήσεις τη βοήθεια ενός ειδικού που θα σε βοηθήσει να προσδιορίσεις την αιτία. Θα σε καθοδηγήσει να μάθεις να διαχειρίζεσαι το άγχος σου και θα έτσι μπορέσεις πιο εύκολα ν’ αναπτύξεις τις ικανότητές σου στη θέση του οδηγού, να οδηγείς ήρεμη και τελικά να νιώθεις την εμπιστοσύνη που χρειάζεται για να βγεις εκεί έξω στους δρόμους με φόντο το ηλιοβασίλεμα και τη μουσική δυνατά.
Και πάνω που όλα είχαν πάρει τη σειρά τους, πρόσφατα άκουσα τις εξής λέξεις στην εξής σειρά: Πρέπει να μάθεις να οδηγείς αυτόματο αυτοκίνητο.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ: Eρωτεύτηκα 523 φορές μέσα σε μερικούς μήνες
Η οδήγηση είναι ότι χειρότερο σαν εμπειρία, εκατό κανόνες που δεν τους τηρεί κανείς και 200 κανόνες που έχει βάλει ο κάθε ένας με το κεφάλι του. Το χειρότερο είναι όταν δίνει για οδήγηση, από την μία πρέπει να τηρήσεις όλους τους κανόνες σε έναν χώρο που δεν τους τηρεί κανείς. Πινακίδες ΣΤΟΠ που δεν τις βλέπεις γιατί έχει δεντράκια στα πεζοδρόμια. Παρκαρισμένα αμάξια οπουδήποτε ΔΕΝ επιτρέπεται, διπλοπαρκαρίσματα και το χειρότερο από όλα ένα οδικό δίκτυο που αν το έφτιαχνε τυφλός θα το έκανε 100 φορές καλύτερο. Απαίσιες πόλεις χωρίς ίχνος ρυμοτόμησης, σπασμένοι δρόμοι, στενάκια, δρομάκια που δεν βλέπεις την ύπαρξή τους μέχρι να φτάσεις στο ύψος τους. Το κυριότερο από όλα 9 στους 10 οδηγούς στην Ελλάδα δεν θα έπρεπε να οδηγούν.
Και φυσικά δεν θα αλλάξει ποτέ αυτό, δεν υπάρχει λόγος να αλλάξει όταν έγινε εν σοφία τους σοφότατου Ελληνικού λαού που όσο πάει βυθίζεται στον βούρκο πολιτικά, οικονομικά και τεχνολογικά.