«Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι…». Πολλές φορές αναρωτήθηκα για την ερμηνεία αυτής της φράσης του Ευαγγελίου. «Ότι αυτών εστί η Βασιλεία των Ουρανών». Η θεολογική προσέγγιση της φράσης αναφέρεται σε όσους έχουν συναίσθηση της έλλειψης Θείας Χάριτος και γι’ αυτό το λόγο αναζητούν το Θεό. Η εν λόγω φράση, όμως, έχει γίνει τσιτάτο και οπωσδήποτε η σημασία που της αποδίδουμε απέχει παρασάγγας από την ανωτέρω προσέγγιση.
Ναι, θεωρούμε, μακάριους, ευτυχισμένους όσους δε σκέφτονται πολύ, όσους βρίσκονται σε άγνοια, είτε της πραγματικότητας, είτε της δικής τους ατομικότητας.
Δεν ξέρω πόσοι είναι αυτοί, οι περισσότεροι άνθρωποι που ξέρω βασανιζόμαστε από σκέψεις. Λένε πως το παθαίνουμε αυτοί που στροφάρουμε περισσότεροι, αυτοί που δε δεχόμαστε αβασάνιστα τα πράγματα, αυτοί που δεν εφησυχάζουμε ποτέ. Προσπαθούμε να αναλύσουμε τις συμπεριφορές και τις καταστάσεις. Πίσω από τα λόγια των άλλων, κάνουμε δεύτερες , τρίτες αναγνώσεις και περίεργους διεστραμμένους σχεδόν συνειρμούς. Προσπαθούμε να ανασύρουμε στη μνήμη μας, πώς ειπώθηκε κάτι∙ πώς ήταν ο τόνος της φωνής του συνομιλητή μας, πού είχε τα χέρια του, πού κοιτούσε, πόση ώρα πριν είχε χτυπήσει ειδοποίηση στο κινητό του, τι προκάλεσε αυτό, το είπε και το εννοούσε, μήπως υποκρινόταν, το είπε για να προκαλέσει αντιδράσεις, έριξε «άδεια για να πιάσει γεμάτα», απάντησε από ευγένεια, σιώπησε από θυμό ή βαρεμάρα.
Πολλά ερωτήματα, αναπάντητα ερωτήματα, άχρηστα ερωτήματα που μόνο φόβο και ανασφάλεια προκαλούν στο φορέα τους και μόνο αυτοκαταστροφικά και οπισθοδρομικά τη σχέση μας με τους άλλους ανθρώπους. Γιατί αυτές οι ατέρμονες και διαπλεκόμενες σκέψεις – like the circles that you find in the windmills of your mind, όπως πολύ εύστοχα λέει αυτό το υπέροχο τραγούδι- έτσι όπως σφηνώνονται στο μυαλό, γίνονται ενοχλητικές κι επίπονες, καθώς μας διατρυπούν όπως οι πάσσαλοι που σφηνώνονται στο χώμα.
Τότε κάνουμε τη λάθος κίνηση, την παρόρμηση, είτε αυτή είναι η λάθος κουβέντα, η λάθος γκριμάτσα, μια απότομη αποστροφή του βλέμματος, μία δήθεν «χαριτωμενιά» από αυτές που μεταξύ σοβαρού και αστείου προδίδουν τις αλήθειες και τις πληγές, μόνο που τις σκαλίζουν περισσότερο και δεν επουλώνονται. Αυτές οι σκέψεις, οι βίαιοι εισβολείς στην ψυχή μας, «εάλω η ψυχή μας!». Και πάνω που έχουμε κάνει δύο βήματα μπρος, κάνουμε τρία πίσω. Μα ο χορός πάει αλλιώς, τρία βήματα μπρος, δύο πίσω. Το άλλο δεν είναι χορός, είναι φόβος. Και ποιος προτιμά να κάθεται και να φοβάται από το να χορεύει;
Κανείς, μα οι σκέψεις δε μας αφήνουν. Μάλιστα δε μας φτάνουν οι δικές μας, αλλά θέλουμε να μάθουμε και των άλλων. Προσπαθούμε να βρούμε το κλειδί που θα ξεκλειδώσει το μυαλό τους. Νομίζουμε ότι μέσα θα βρούμε τις απαντήσεις. Σα να είναι το μυαλό ένα κουτί, με τοποθετημένα μέσα σε παράταξη και τακτοποιημένα, ακίνητα όλα όσα νομίζουμε ότι θα μας απαντήσουν και θα βάλουν τέρμα στις ανασφάλειας και τα συμπλέγματα μας. Όχι, δεν είναι εκεί αποθηκευμένο το λάδι που γρασάρει τη μηχανή να ξεμπλοκάρει.
Μέσα μας είναι; Όχι, αν ήταν δε θα «τρώγαμε εμπλοκές» κάθε τρεις και λίγο. Τότε πού; Πού θα το βρούμε; Θα το παράξουμε , αυτή είναι η απάντηση. Πώς, με τι υλικά; Με συναισθήματα θετικά, εμπιστοσύνη, κατανόηση, υπομονή, ψυχραιμία, εγκαρτέρηση, ταπεινοφροσύνη, ΑΓΑΠΗ. Να αδειάσουμε από καχυποψίες, ανασφάλειες, επιφυλακτικότητα, σκηνοθετημένες συμπεριφορές. Τα γκολ στη ζωή δεν μπαίνουν από στημένες μπάλες!
Αυτό που μας πήρε τόσο χρόνο, τόσο πόνο, τόσο κρίμα να το συνειδητοποιήσουμε- κι ακόμη στην εφαρμογή εμπλοκές τρώμε- αυτοί που τους έχουμε χαρακτηρίσει πτωχούς τω πνεύματι, το έχουν καταλάβει από πολλού. Ζουν χαλαρά, ήρεμα, αφήνουν τη ζωή και τον καιρό να δώσει τις λύσεις, χαμογελούν συχνότερα, κοιμούνται πιο ήσυχα, μιλούν πιο απλά, γιατί απλώς σκέφτονται πιο απλά, γιατί έχουν ενεργοποιήσει εν είδει firewall αυτή τη νοητή ρύθμιση που τιτλοφορεί το παρόν «ΦΡΑΓΗ ΕΙΣΕΡΧΟΜΕΝΩΝ ΣΚΕΨΕΩΝ».
