Σε αυτό το άρθρο, δεν θα αναλύσουμε την διαιτητική ικανότητα της Στεφανί Φραπάρ, αφ’ενός επειδή δεν είμαστε αρμόδιοι, αφετέρου επειδή αυτοί που την κυνήγησαν, έδωσαν περισσότερα δικαιώματα στη γειτονιά.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Χθες το βράδυ πραγματοποιήθηκε ο Τελικός Κυπέλλου Ελλάδας ανάμεσα στον Άρη και στον Παναθηναϊκό ένα ούτως ή άλλως σημαντικό και κρίσιμο ματς. Για πρώτη φορά, η Γαλλίδα διαιτητής Στεφανί Φραπάρ σφύριξε ελληνικό ματς και το έκανε μοιράζοντας αρκετές κίτρινες αλλά και κόκκινες κάρτες όπως και πολλά φάουλ. Ενδεικτικά μόνο, θα πούμε ότι αποβλήθηκε για πρώτη φορά στην καριέρα του ο Γιάννης Κώτσιρας, ο ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού, που μετά τη λήξη του αγώνα δήλωσε «ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί.»

Το Κύπελλο το ήθελαν και οι δυο ομάδες η καθεμία για τους δικούς της εξαιρετικά σημαντικούς λόγους. Ο Παναθηναϊκός, για να αποδείξει πως αυτή δεν ήταν μια σεζόν στην οποία πήγαν όλα λάθος και να βγει στην Ευρώπη. Ο Άρης από την άλλη, επειδή ήταν η ευκαιρία του να σηκώσει για δεύτερη φορά στην ιστορία του το συγκεκριμένο τρόπαιο και αν το κέρδιζε, και η δεύτερη κούπα των ελληνικών διοργανώσεων θα πήγαινε στη Θεσσαλονίκη, με τον Άρη να στέφεται Κυπελλούχος λίγες μόνο ημέρες μετά την κατάκτηση του Πρωταθλήματος από τον αιώνιο αντίπαλό του, τον ΠΑΟΚ. Όπως είναι γνωστό, υπάρχει μόνον ένας νικητής, και αυτός ήταν ο Παναθηναϊκός με ένα γκολ του Γιώργου Βαγιαννίδη που ήρθε από το πουθενά και έδωσε τη νίκη στο τριφύλλι σώζοντας την τιμή και την υπόληψή του για φέτος.

Στο φύλλο αγώνος έγραψε ότι δέχθηκε βιαιοπραγίες

Και κάπου εκεί, μετά τη λήξη του αγώνα, οι παίκτες του Άρεως αρνήθηκαν να παραλάβουν τα μετάλλιά τους- κάτι που δείχνει πόσο άσχημα πήραν την ήττα τους, αλλά τουλάχιστον δεν περιλαμβάνει βία. Η εικόνα όμως που ξεπερνούσε τα όρια ήταν αυτή που άνθρωποι του Άρεως κυνήγησαν με απειλητικές διαθέσεις τη διαιτητή Στεφανί Φραπάρ για να την τραμπουκίσουν και η ίδια φυγαδεύθηκε στη φυσούνα για να μην υποστεί βία. Και εδώ τίθεται το –ρητορικό- ερώτημα: Δηλαδή γιατί την κυνήγησαν; Για να την «τιμωρήσουν» επειδή δεν σφύριξε όπως κατά τη γνώμη τους έπρεπε; Όσο λάθος κι αν έκανε η διεθνής διαιτητής τη δουλειά της- και πάλι κατά την άποψή τους,- το να την πάρουν στο κατόπι για να την τραμπουκίσουν είναι ακόμη μια φορά η απόδειξη πως η βία όχι μόνο υπάρχει στα γήπεδα, αλλά μερικές φορές δεν προέρχεται καν από τους οπαδούς-σε ένα άδειο από κόσμο και στοιχειωμένο Πανθεσσαλικό στάδιο- αλλά από τους ίδιους τους παράγοντες. Είναι το ανθρωποκυνηγητό ένας τρόπος για να εκφράσουμε τη δυσαρέσκειά μας απέναντι σε κάποιον; Όχι.

Και ναι, θα σταθούμε στο γεγονός ότι η Στεφανί Φραπάρ είναι γυναίκα. Όχι πως αν ήταν άνδρας η καταδίωξή της θα κανονικοποιούσε το γεγονός, αλλά το ότι είναι γυναίκα και κυνηγήθηκε από άνδρες, το κάνει ακόμη χειρότερο. Ξέρετε μερικές φορές, τα ακριβά κουστούμια κρύβουν μέσα τους μεγαλύτερη αλητεία από τα σκισμένα τζιν και αυτό είδαμε χθες στον αγωνιστικό χώρο του Πανθεσσαλικού Σταδίου. Το αν η Στεφανί Φραπάρ δεν ικανοποίησε με την διαιτησία της τους ανθρώπους του Άρεως αυτό δε σήμαινε πως τους έδινε το δικαίωμα να την απειλήσουν με σωματική και λεκτική βία. Όσα κι αν διακυβεύονταν στο χθεσινό ματς και όσο κι αν κάποιοι πιστεύουν πως η ήττα τους οφείλεται στον τρόπο που εκείνη διαχειρίστηκε το παιχνίδι, αυτό δε σήμαινε πως έπρεπε να κινηθούν εναντίον της με απειλητικές διαθέσεις και να την τρέψουν σε φυγή με τη βοήθεια της αστυνομίας.

Δεν την άφησαν να βγει να παραλάβει το μετάλλιό της

Έχουμε δυστυχώς πολύ δρόμο ακόμη να διανύσουμε για να γίνει πράξη στα ελληνικά γήπεδα το πολιτισμένο κλίμα. Και όσες δολοφονίες οπαδών κι αν έχουν ήδη συμβεί, όσα επεισόδια κι αν έχουν γίνει, όσα μέτρα κι αν λαμβάνονται, ακόμη υπάρχουν –και μάλιστα υψηλά ιστάμενοι- άνθρωποι στο ποδόσφαιρο που φέρονται κακοποιητικά και παρόλα αυτά μένουν στο απυρόβλητο λόγω της θέσης τους. Η Στεφανί Φραπάρ, δέχθηκε βία η οποία ευτυχώς σταμάτησε στην ψυχολογική και δεν έγινε σωματική- που φτάσαμε, να λέμε ευτυχώς για ένα είδος βίας που δεν προχώρησε σε χειρότερο επίπεδο.

Συγγνώμη Στεφανί Φραπάρ που κάποιοι δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και αντί να αποχωρήσεις από το πρώτο ελληνικό γήπεδο στο οποίο βρέθηκες με καλές εντυπώσεις, έτρεξες να σωθείς στα αποδυτήρια. Ακόμη δεν έχουν μάθει όλοι να λύνουν τις διαφορές τους πολιτισμένα. Ίσως στα επόμενα 54 χρόνια το καταφέρουν.