Θέλω για μια στιγμή να ζήσω τη ζωή μου σε fast forward  και να βρεθώ, όχι πολύ μακριά, πέντε χρόνια μετά σε ένα ωραίο, άγνωστο καφέ της Αθήνας με τις φίλες μου να συζητάμε – τόσο ίδιες ή τόσο διαφορετικές- για τις ζωές μας.

 Θέλω να λέμε για τα καινούρια που ήρθαν, τα ωραία, τα καλά. Για όλα εκείνα τα όνειρα που τελικά πραγματοποιήθηκαν και για την τύχη που μας έκλεισε το μάτι. Όμως, κυρίως, θέλω να συζητάμε για τα παλιά, τα δικά μας, τα «φοιτητικά» σαν να μην πέρασε μια μέρα…

 Επτά γυναίκες γύρω από ένα στρογγυλό τραπεζάκι με καφέδες και χυμούς – τα κουλουράκια έχουν ήδη εξαφανιστεί- γελάνε δυνατά και θυμούνται. Θέλω να θυμούνται. Τα μεσημέρια που έτρωγαν μαζί από τα ταπεράκια των μαμάδων, τα βράδια που περνούσαν στον ίδιο καναπέ αναλύοντας όλα εκείνα τα σημαντικά και τα ασήμαντα που τις απασχολούσαν, τα ξημερώματα που είδαν μαζί τον ήλιο να ανατέλλει καθώς επέστρεφαν μετά τη βραδινή έξοδο.

Και όσο τα ροφήματα πλησιάζουν στον πάτο του ποτηριού, τόσο οι σκέψεις ξεδιπλώνονται και όλες μαζί αρχίζουν να μοιράζονται ξανά, όπως τότε, μνήμες, ιδέες, συγκινήσεις, αγάπη, γέλια και δάκρυα χαράς…

«Εγώ την καθημερινότητά σου την ξέρω καλύτερα και από τη μάνα σου», ειπώθηκε κάποια στιγμή μεταξύ μας. Μεγάλη αλήθεια, κοινή καθημερινότητα, άνθρωποι δεμένοι μεταξύ τους –όχι με δεσμούς αίματος- αλλά με ένα είδος συγγένειας τόσο ιδιαίτερο και τόσο όμορφο. Αυτό ξαναθυμούνται τώρα, το δέσιμο που είχαν. Και τις πλημμυρίζει η χαρά γιατί είναι σαν να ξαναβρήκαν μια οικογένεια. Τη δική τους. Τη φοιτητική. Με τον δικό της μοναδικό χαρακτήρα και έναν κώδικα επικοινωνίας που δημιούργησαν μονάχα γι αυτές.

Γύρω από αυτό το στρογγυλό τραπέζι μοιάζει ο χρόνος να γυρίζει πίσω. Σαν κάποιος γύρισε τους δείκτες μερικά χρόνια πριν, τότε που μας φώναζαν φοιτήτριες, τότε που οικογένεια ήμασταν μεταξύ μας, τότε που ζούσαμε και οι εφτά μαζί. Αναπολούμε, συζητάμε και δεν σταματάμε να γελάμε, όπως και τότε… Και είμαστε σίγουρες πως η συγκίνηση στα μάτια κρύβει διάρκεια…

 Ελπίζω να μπορώ σε πέντε (και σε έξι και σε δέκα) χρόνια μετά σε ένα ωραίο, άγνωστο καφέ στην Αθήνα (ή στη Θεσσαλονίκη, ή στο Λονδίνο ή οπουδήποτε αλλού) να βρεθώ εκεί μαζί με αυτές τις έξι και να συζητάμε – τόσο ίδιες ή τόσο διαφορετικές- για τις ζωές μας… Σίγουρα έχουμε πολλά να πούμε… Πάντα είχαμε πολλά να πούμε… Έτσι είναι οι οικογένειες… παντοτινές.