Όλοι σχεδόν όσοι αγαπάμε να ταξιδεύουμε ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα είδος κατάθλιψης ή μια μελαγχολική διάθεση που μπορεί να μας επηρεάσει κατά την επιστροφή μας από ένα ταξίδι. Για μας το ταξίδι ήταν ένας κόσμος, τον οποίο ανυπομονούσαμε να μάθουμε και να μας μάθει. Τόσo δυνατά συναισθήματα και όταν έρχεται η ώρα της επιστροφής, η ώρα που κλείνουμε την πόρτα πίσω μας είμαστε κατακλεισμένοι από όλο αυτό χωρίς να ξέρουμε πώς να το διαχειριστούμε.

Γιατί μας συμβαίνει αυτό; Ο λόγος είναι μία παρερμηνεία που συνέβη στο μυαλό μας. Βλέπετε, το ταξίδι έχει ξεκινήσει πολύ πριν μαζέψουμε τα πράγματά μας και ανοίξουμε την πόρτα. Το ταξίδι ξεκινά από μέσα μας. Την στιγμή που συλλάβαμε την ιδέα, που είχαμε το όνειρο για αυτό, που σχεδιάσαμε τη διαδρομή. Το ταξίδι ήταν ένα ευχάριστο διάλειμμα από την καθημερινότητα και το να πρέπει να γυρίσουμε πίσω στη ρουτίνα της δουλειάς, στις σπουδές και την καθημερινή ζωή – σε γενικές γραμμές – μπορεί να γίνει πηγή άγχους, αποπροσανατολισμού και δυσφορίας. Η μελαγχολία μπορεί να ξεπεραστεί με λίγη αποφασιστικότητα και εστίαση στην αποδοχή του τι μας προσέφερε το ταξίδι και πόσο πολύτιμη είναι η καθημερινή μας ζωή. Καθώς κάθε ταξίδι είναι ένα ταξίδι στις πτυχές του εαυτού μας, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως αυτό που το κάνει ξεχωριστό είναι το γεγονός ότι ξεφεύγουμε από τα συνηθισμένα, ξεφεύγουμε από τη ρουτίνα μας.

Το πρώτο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε όταν επιστρέφουμε είναι να αποδεχτούμε ότι το ταξίδι μας τελείωσε και επιστρέψαμε στην «κανονικότητα» μας. Όσο συνεχίζουμε να αντιστεκόμαστε σε αυτή την αλήθεια τόσο πιο αφόρητη θα μας φαίνεται η επιστροφή. Αρκεί να δεχτούμε ότι θα νιώσουμε διαφορετικά… Αυτό θα μας δώσει τη δυνατότητα να αντιληφθούμε την “παλιά” ζωή μας, το σπίτι μας και όλα όσα τη στοιχειοθετούσαν κάτω από ένα νέο φως. Ένα φως που θα κουβαλάει τα όσα πήραμε και θα χρωματίσει για αρκετό καιρό την καθημερινότητά μας.

Aς σκεφτούμε πως η εμπειρία που είχαμε ταξιδεύοντας μπορεί να παρέχει μικρές καλές αλλαγές στη ζωή μας. Ένα μεγάλος μέρος της θλίψης που ακολουθεί την άφιξή μας προέρχεται από την επιθυμία να αλλάξουν τα πάντα στη ζωή μας γιατί η “συνηθισμένη” μας ζωή μοιάζει ξεθωριασμένη. Βρίσκοντας τα πράγματα που μας εντυπωσίασαν στο ταξίδι μας, αλλά και αυτά που μας έκαναν να νιώσουμε ξεχωριστοί μπορούμε να τα ενσωματώσουμε διανθίζοντας έτσι την καθημερινότητά μας. Με αυτόν τον τρόπο φέρνουμε την κουλτούρα που γνωρίσαμε μαζί μας στο σπίτι. Αναλογιζόμενοι τι μας άρεσε περισσότερο στο ταξίδι σιγά σιγά εξετάζουμε το ενδεχόμενο της δημιουργίας μιας γέφυρας της εν λόγω κουλτούρα με τη δική μας. Αν για παράδειγμα, μας άρεσε μια συγκεκριμένη κουζίνα, μπορούμε να αγοράσουμε ένα βιβλίο μαγειρικής και να αρχίσουμε να δοκιμάζουμε συνταγές στο σπίτι ή ακόμα να αρχίσουμε να επισκεπτόμαστε εστιατόρια παρέα με φίλους. Αυτό θα φέρει νέα πνοή στην σχέση που έχουμε τόσο με τον εαυτό μας, όσο και με τους φίλους μας. Μπορούμε, επίσης, να αφομοιώσουμε χαρακτηριστικά που γνωρίσαμε ξεκινώντας δραστηριότητες χορού, τέχνης, εκμάθηση της γλώσσας,  ακόμα και υιοθετώντας το ρουχισμό που μας έκανε εντύπωση.

Ένα, ακόμα, χρήσιμο εργαλείο είναι να καταγράψουμε το ταξίδι. Το να αποτυπώσουμε τις σκέψεις και τις εμπειρίες μας σε χαρτί μπορεί να λειτουργήσει, πραγματικά, θεραπευτικά. Γράφοντας για τις αναμνήσεις μας από το ταξίδι, ενώ είναι ακόμα φρέσκο ή σημειώνοντας τα συναισθήματά που νιώθουμε κατά την επιστροφή μας μπορούμε να τα διαχειριστούμε κοιτάζοντάς τα με ένα “ψύχραιμο” μάτι. Αυτό που μένει μέσα μας ανέκφραστο, ενίοτε γιγαντώνεται. Μόνο όταν εκφράζεται βλέπουμε την αληθινή του διάσταση. Μπορούμε, επίσης, να δημιουργήσουμε ένα άλμπουμ από τις φωτογραφίες, τα εισιτήρια, τις κάρτες και άλλα αναμνηστικά που συλλέξαμε στο ταξίδι. Αυτό μπορεί πραγματικά να βοηθήσει να αισθανθούμε καλύτερα. Όχι μόνο θα μας παρέχει την ευκαιρία να δούμε τις “στιγμές” μας μαζεμένες, αλλά θα διοχετεύσουμε και την ενέργειά μας σε κάτι θετικό.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, θα βοηθούσε πολύ να μείνουμε απασχολημένοι μετά το ταξίδι. Μπορούμε να βγούμε με φίλους και να διασκεδάσουμε, να γυμναστούμε, να πάμε για ψώνια, να διαχειριστούμε τις σκέψεις και τις εμπειρίες μας μέσα από μία διαδρομή στην οποία η κίνηση και το σώμα θα έχουν τον πρώτο λόγο. Μπορούμε ακόμη και να πάμε με φίλους για Σαββατοκύριακο κάπου πιο κοντά στην πόλη μας. Με αυτόν τον τρόπο θα εκτονώσουμε και θα “αποτοξινωθούμε” από τις αρνητικές σκέψεις και τα συναισθήματα που οδηγούν στην κακή διάθεση.

Επιπλέον, γιατί να μην γίνουμε εμείς οι ίδιοι τουρίστες στην πόλη μας;  Οι υποχρεώσεις και οι ευθύνες της δουλειάς, των σπουδών και της οικογένειας ίσως δεν μας επιτρέπουν να ταξιδεύουμε συχνά, έτσι θα ήταν καλό να μάθουμε να ζούμε την καθημερινότητα μας με μια “ταξιδιωτική” νοοτροπία. Πιο συγκεκριμένα, θα μπορούσαμε να σκεφτούμε το εξής: “Tι θα κάναμε αν ερχόταν ένας φίλος μας από το εξωτερικό και ήθελε να τον ξεναγήσουμε;” Μπορούμε να επισκεφθούμε μουσεία και αξιοθέατα, να παρακολουθήσουμε μουσικές ή θεατρικές παραστάσεις ή και να πάμε σε κάποιο νέο εστιατόριο. Τέτοιες δραστηριότητες μπορούν να επαναφέρουν κάποια από τα όμορφα και ευπρόσδεκτα “ταξιδιωτικά” συναισθήματα και να μας προκαλέσουν ενθουσιασμό για το μέρος όπου κατοικούμε.

Τέλος, εφόσον το ταξίδι ξεκινά την στιγμή που αποφασίζουμε να το κάνουμε, το να προγραμματίσουμε μία επόμενη απόδραση θα μας κρατήσει απασχολημένους και θα κατευθύνει το μυαλό μας σε κάτι νέο και συναρπαστικό. Κάθε ταξίδι αποφέρει αλλαγές στον τρόπο σκέψης μας και παρόλο που κάποτε τελειώνει, οι αλλαγές που αυτό αποφέρει μάς συνοδεύουν για πάντα. Συνεπώς, είναι καλύτερο να εστιάζουμε στη συνειδητοποίηση αυτών των αλλαγών και όχι στην αίσθηση ότι κάτι τελείωσε. Ας μην ξεχνάμε ότι η ζωή είναι ένα συνεχές ταξίδι που πάντα θα μας φέρνει νέες παραστάσεις και εμπειρίες.