Παλιότερα σκεφτόμουν συχνά ότι είχα κατάθλιψη. Δε το σκέφτομαι πια, είχα. Βλέπεις θεωρούσα ότι η ευτυχία εξαρτάται αποκλειστικά από τις συνθήκες που κανείς γεννιέται και μεγαλώνει, από το αντικείμενο που σπουδάζει και εξασκεί, από τους ανθρώπους που τον περιβάλλουν. Με λίγα λόγια από όλες τις υπόλοιπες σχέσεις εκτός από τη σχέση με τον ίδιο του τον εαυτό.

Στην αρχή, λοιπόν, όταν η ζωή με έφερε στο σημείο όπου πρωτοένιωσα φόβο και αποτυχία,  άρχισα να αντιδρώ με γνώμονα αυτό που ήξερα καλά μέχρι τότε. Τον έξω κόσμο. Και είναι λογικό αν σκεφτείς ότι αφού τόσο καιρό τον θεωρούσα υπεύθυνο για την ευτυχία μου, τώρα πλέον τον αντιμετώπιζα ως κύριο υπαίτιο και για την δυστυχία μου. Μπλέχτηκα σε καυγάδες, άλλαξα δουλειές, διέκοψα τις σπουδές μου και άρχισα ένα εναλλακτικό χόμπι στην προσπάθειά μου να ξεφύγω από τα συντρίμμια της νέας πραγματικότητας. Αν και κάποιος θα θεωρούσε πως έτσι απαλλάχτηκα από τα βάρη μιας ζωής που δε με εξέφραζε και άρχισα πλέον να βρίσκω τον προορισμό μου, εγώ θα σου ‘πω με βεβαιότητα το εξής. Δεν κατάφερα τίποτα παρά να αλλάξω μονοπάτι δυστυχίας.

Μοιραία, κάποια στιγμή έπεσα σε παγίδες μοναξιάς απομακρύνοντας φίλους και ερωτικούς συντρόφους καθώς και την οικογένειά μου που βλέποντας τη μεταστροφή του χαρακτήρα μου προσπαθούσε να με καταλάβει. Μάταια, αφού εγώ ένιωθα ότι με πίεζε και δεν με αποδεχόταν τώρα που πλέον δεν ήμουν το “καλό παιδί”. Βλέπεις, επίσημη άμυνά μου είχε γίνει η αλλαγή σκηνικού κι όχι ο ρόλος μου μέσα σ’ αυτό. Φοβόμουν οτιδήποτε μου θύμιζε πως δεν είμαι εκείνο που θέλω και έβαζα πολύ εύκολα στη γκρίζα ζώνη όποιον απομακρυνόταν απειλητικά απ’ τις καινούργιες μου επιλογές. Εκεί, στο απόγειο της τόσης ανεξαρτησίας μου, ένα απόγευμα ξέσπασα σε λυγμούς. Συνειδητοποίησα πως οι πηγές της δυστυχίας μου εξακολουθούσαν να είναι αρκετές, τα φαντάσματα είχαν απλώς ενηλικιωθεί με τη διαφορά ότι εγώ πλέον δεν ήθελα άλλη ένταση, ούτε άλλη μοναξιά. Μου έλειπαν οι δικοί μου, ένας άνθρωπος να μοιραστώ όσα έχτισα, η επαφή με καλούς φίλους. Κατάλαβα, τότε, πως μέσα στο κάστρο που με τόσο κόπο είχα σηκώσει, ξέχασα ένα σημείο ανοχύρωτο. Την σκέψη μου.

Η σκέψη είναι η συντροφιά του ανθρώπου στο μακρύ εκείνο ταξίδι της ζωής. Πάντα θα την κουβαλάει μαζί του σαν αποσκευή. Αν έχει προνοήσει να την γεμίσει με τα απαραίτητα χωρίς όμως να έχει βαρύνει πολύ, τότε θα βολτάρει άνετα μαζί της, θα ρίχνει ένα πουλοβεράκι στην πλάτη του στο κρύο και θα έχει και λίγο χώρο να τη γεμίσει με καινούργια δώρα από το ταξίδι. Αν όμως την φορτώσει με περιττά βάρη, τότε θα γυρίζει βαριανασαίνοντας χωρίς να ευχαριστιέται ποτέ ουσιαστικά τους καινούργιους τόπους που επισκέπτεται. 

Γίνε, λοιπόν, από εκείνους τους ανθρώπους που κρατούν ελαφριά την σκέψη τους. Μη τη βαραίνεις μονίμως με άσχημες υποθέσεις και εμμονές και φρόντισε να την κερνάς καθημερινά μία μικρή λιχουδιά που λαχταρά. Δεν πειράζει αν δεν έχεις κάνει ακόμη όλα εκείνα που θέλεις, ας πούμε. Φτάνει που τα έχεις ονομάσει στο κεφάλι σου και τα κυνηγάς. Δεν πειράζει, επίσης, αν έχεις νεύρα που και που. Είναι το μαξιλάρι σου για να μη χτυπάς όταν πέφτεις και όχι το τέλος του κόσμου. Το τί σκέφτεσαι είναι τελικά και αυτό που ζεις. Αν καλοσκεφτείς, για παράδειγμα, όλες τις χαρούμενες στιγμές σου, θα συνειδητοποιήσεις πως είσαι ένας ταλαντούχος μάγειρας της ευτυχίας. Αλλιώς πώς τα κατάφερες και τις έζησες; Οι εξωτερικοί παράγοντες σε κάθε περίπτωση ήταν απλώς τα καλά υλικά. Το πως το βίωσες εσύ, αυτό ήταν η ευτυχία. Θα καταλάβεις, έτσι, για αρχή την δύναμή σου.

Διάλεξε, στη συνέχεια, ένα-ένα τα συστατικά της σκέψης σου όπως ακριβώς διαλέγεις τα συστατικά της μαγειρικής σου. Βεβαιώσου ότι μπορείς να φτιάξεις ό, τι ακριβώς επιθυμείς και κάθε φορά που θα προσπαθείς θα πετυχαίνεις όλο και περισσότερο τη συνταγή. Είναι μαθηματικά, μην αμφιβάλλεις. Κάπου εκεί θυμήσου πως δικαίωμα στην ευτυχία έχει και όλος ο υπόλοιπος κόσμος γύρω σου. Δε χρειάζεται δηλαδή να “ρίξεις” κάποιον απαραίτητα για να γίνεις εσύ ευτυχισμένος ούτε και να απομονωθείς για να προστατευτείς από την διαφορετικότητα. Μπορεί να υπάρξει ισορροπία με τρίτους χωρίς απαραίτητα να αφήσουμε πίσω τις δικές μας ανάγκες. Οι άνθρωποι γύρω μας, εξάλλου,  είναι το αλάτι της ζωής. Όχι πολλούς, θα διψάσεις. Όχι λίγους, θα πεινάσεις.

Τότε, θα νιώσεις λιγότερο αδικημένος και άρα λιγότερο θυμωμένος με ‘σένα και τους άλλους. Θα καταφέρεις, ακόμα κι όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν κατ’ ευχήν -κάτι που όσο και να προσπαθήσεις θα συμβαίνει συχνά- να τα διαχειρίζεσαι σωστότερα και να νιώθεις καλά χωρίς να χρειάζεται να αλλάζεις συνέχεια προορισμό ή συνεπιβάτες. Δε θα είσαι πια εχθρός της λογικής, μα θα την έχεις σύμμαχό σου. Θα μπορείς, δηλαδή, να αντιλαμβάνεσαι σε μεγάλο βαθμό την πραγματική διάσταση των γεγονότων και δε θα γεννάς τέρατα με το μυαλό σου. Μια κακή μέρα είναι απλά μία κακή μέρα, όχι μία κακή ζωή.

Οι συνθήκες πάνε κι έρχονται και συνήθως οι δοκιμασίες χτυπάνε το δέντρο που καρπίζει. Αυτό, όμως, που μένει να μας κρατάει το χέρι σε όλη τη διαδρομή είναι το μυαλό μας, το κομμάτι εκείνο του εαυτού μας που εμείς αποκλειστικά επιλέγουμε σε τι κατάσταση θα το κρατήσουμε και που οι ευτυχισμένοι το “έμαθαν” από νωρίς να διαχωρίζει και να προσαρμόζεται σε όλες τις καταστάσεις. Θυμήσου το κι αυτό.