Κάπου εκεί χαμένη στις μικρές ερήμους του Κουφονησίου έπεσα πάνω σε ένα συγκρότημα κατοικιών που ατένιζε τη θάλασσα. Λιτό και απέρριτο πάνω στον βράχο συνομιλούσε με τον γαλάζιο ορίζοντα, με έναν διάλογο που τράβηξε όλες μου τις αισθήσεις.
Η ομορφιά και ισορροπία του με παρέσυραν, κάνοντας με για ώρα να μιλώ για τις ποιότητες και την αισθητική του ( χωρίς να έχω καταλάβει ότι πίσω μου – ναι, ακριβώς πίσω μου – βρισκόταν και με άκουγε για ώρα η ιδιοκτήτριά του!) .
Με αφορμή τη μνήμη μου αυτή από τα Κουφονήσια -και μιας που το καλοκαίρι μας άνοιξε διάπλατα την αγκαλιά του- αποφάσισα σήμερα να γράψω για την αρχιτεκτονική των νησιών μας. Όχι την τυποποιημένη, την τουριστική. Την άλλη την κρυμμένη, τη σιωπηλή. Κλείστε, λοιπόν, τα μάτια και ταξιδέψτε μαζί μου κάπου εκεί.
Εκεί που το νερό συναντά τον αέρα
Krater | Antiparos | decaArchitecture
Helix | Antiparos | decaArchitecture
και εκεί που η θάλασσα φιλάει τον ουρανό
Cliffhanger | Antiparos | decaArchitecture
Skolix | Corfu | decaArchitecture
Krater | Antiparos | decaArchitecture
Εκεί που ο άνθρωπος γίνεται ένα με τη γη του
Αloni | Antiparos | decaArchitecture
Αloni | Antiparos | decaArchitecture
Παίζει, γελά και ανακατώνεται μες τα χωράφια της
Voronoi’s Corrals | Milos | decaArchitecture
Εκεί που, τελικά, συμφιλιώνεται και ζει μαζί της
Cliffhanger | Antiparos | decaArchitecture
Χωρίς διαμάχες. Χωρίς εντάσεις. Μονάχα με την αύρα της Μεσογείου και τον ήλιο της Ελλάδας.
Cliffhanger | Antiparos | decaArchitecture
Δεν ξέρω αν άλλη αρχιτεκτονική θα με γοητεύσει ποτέ τόσο πολύ. Δεν ξέρω αν άλλο τοπίο θα με συγκινήσει τόσο με την αδρή ομορφιά του. Δεν ξέρω αν άλλος κόσμος θα καταφέρει ποτέ να κλέψει απ’ τους θεούς τόσο απέραντο και τόση επίγεια ελευθερία.
