Με αφορμή το τελευταίο (έλα και το προτελευταίο) επεισόδιο του Game of Thrones, την υπερένταση που με έπιασε αφού το είδα και τον φανατισμό σαν να είμαι οπαδός του Ολυμπιακού κάθε φορά που γίνεται μάχη (να με έβλεπες στην μάχη του Winterfell), αποφάσισα να εστιάσω σε μερικά σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα που φάνηκαν ακόμη πιο έντονα στο χτεσινό επεισόδιο της σειράς. Δηλαδή, τι αποφάσισα, ο δρόμος με έβγαλε εκεί αφού σε όλο το season finale δεν μπορεί να μην είδες την βαρύτητα και την αλλαγή στην δυναμική των γυναικών του Westeros και δύο από τα πιο βασικά ζητήματα με τα οποία ασχολείται η κοινωνία μας σήμερα. Τον αθεϊσμό και τον φεμινισμό.

Το φανταστικό Westeros

Η φαντασία είναι κάτι που έχει ως προϋπόθεση τον περιορισμό του να πιστεύεις πολύ σε κάτι. Για παράδειγμα το να ακολουθείς πιστά την θρησκεία, σημαίνει πως μένει πολύ λίγος χώρος στην ιστορία για να τον αφήσεις στην φαντασία σου. Δηλαδή, σε έναν φανταστικό κόσμο σαν το Westeros, δεν θα μπορούσε παρά να μείνει μια μικρή χαραμάδα για την πίστη των ανθρώπων σε κάποιο Θεό (τους επτά, της φωτιάς, δεν ξέρω). Αν δε, το πιάσεις από τους δράκους της Daenerys και τους White Walkers, μπορείς κάλλιστα να καταλάβεις πως μέσα σε αυτό το σενάριο δεν υπάρχει χώρος για Θεούς και πίστη. Παρά μόνο την ανθρώπινη φαντασία. 

Και ο χώρος για την ανθρώπινη φαντασία άδειασε την ώρα που η Cersei γκρέμισε μια εκκλησία ολόκληρη με ένα μικρό κερί ρεσό. Την ίδια ώρα που ο Jon Snow έδιωξε την Melissandre από το Winterfell γιατί έκαψε ένα παιδί ζωντανό. Την ώρα που οι δράκοι της Daenerys ήταν η συνοδεία της στην πολιορκία του King’s Landing και του Iron Throne. Σε όλες τις παραπάνω σκηνές, οι νόμοι της φυσικής και της βιολογίας δεν έχουν καμία συμβολή. Αυτό που βλέπουμε είναι το πως ένας κόσμος ολόκληρος που είχε την ανάγκη να πιστεύει στον Θεό (για δύο σεζόν τουλάχιστον) ξαφνικά τα διαλύει όλα, μαζί με την εκκλησία σε μερικά δευτερόλεπτα. Είναι οι σκηνές που θίγεται το ζήτημα του αθεϊσμού της δικής μας εποχής, όχι του Game of Thrones.

Για πάρα πολύ καιρό, βλέπουμε τον High Sparrow να χρησιμοποιεί την θρησκεία και την θέση που έχει σε αυτήν για να εισχωρήσει στην πολιτική του Westeros. Να πάρει την θέση δικαστών, βασιλιάδων και να ασκήσει επιρροή στον λαό τους. Αγγίζοντας τα όρια του λαϊκισμού. Μέχρι ενός σημείου δηλαδή, διότι η Cersei δεν αφήσε την περίοδο χάριτος να κρατήσει για πολύ. Γιατί σε μια τέτοια κοινωνία η εφημερία δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ και ακόμη και αυτός που φαίνεται δίκαιος στον απλό και αγράμματο λαό, τελικά τους εκμεταλλεύεται με τον πιο ύπουλο τρόπο. Αυτό συμβαίνει στο Westeros, αυτό συμβαίνει και στην Γη. Είτε το κάνει κάποιος που έχει θρησκευτική δύναμη, είτε το κάνει κάποιος που έτυχε να βρεθεί σε θέση πολιτικής εξουσίας.

Στην συνέχεια, η σχέση της Melissandre με τον δικό της Θεό της φωτιάς έδειξε την αδικία και το που μπορεί να σε οδηγήσει μια λάθος προφητεία. Κοινώς, η Melissandre παραδέχεται το λάθος και τις συνέπειες αυτού (μιας θρησκείας που σε φτάνει στα άκρα) και τα ρίχνει στους λάθος υπολογισμούς της. Ο Jon Snow από την άλλη, αντί να την σκοτώσει της δίνει ακόμη μια ευκαιρία να φύγει για το Νότο. Πράγμα που δείχνει ακόμη μια πτυχή της θρησκείας, τη συγχώρεση, την φιλανθρωπία και τις δεύτερες ευκαιρίες. Λίγο πριν θυμηθούμε την ανάσταση του Λαζάρου Jon. Ίσως να το έκανε και γι’ αυτό.

Και τέλος, η παραδοχή του αγνωστικιστή Tyrion στην Daenerys, όταν απέτυχε να την παρηγορήσει. Πιο συγκεκριμένα λέει πως, πάντα υπήρξε κυνικός στην ζωή του και πως όλοι του ζητούσαν να πιστέψει σε κάτι, οικογένεια, Θεούς, βασιλιάδες, ακόμη και τον εαυτό του. Μέχρι που είδε που μπορεί να φτάσει τους ανθρώπους η πίστη. Και ενώ η λέξη ‘κυνικός’ είχε πάντα μια αρνητική σημασία, ο Tyrion το έκανε να φαίνεται ως λάθος και αρνητικό για τους άλλους, μα τόσο σωστό και θετικό για το άτομο μεμονωμένα. Αυτό λοιπόν, είναι το σημείο στο οποίο φαίνεται να ταυτιζόμαστε όλοι μας τόσο πολύ. Στο πως μια ζωή μας λένε πράγματα στα οποία πρέπει να πιστεύουμε μα δεν μας εκφράζουν και δεν τα θέλουμε κιόλας. Ο καθένας βρίσκει τον δρόμο του, μέσα από εκεί που ο ίδιος θα επιλέξει.

Οι γυναίκες του Westeros

Και αφήνοντας τα πολιτικά και τον αθεϊσμό του Westeros, δεν μπορούμε να μη σχολιάσουμε το πόσο αποφασιστικές και δυναμικές είναι οι γυναίκες της σειράς. Ο ρόλος (βασικά, όλοι οι ρόλοι τους) περνάει ένα ξεκάθαρο φεμινιστικό μήνυμα. Η ανάγκη γι’ αυτό, βρίσκεται γύρω σου, μέσα σου.

Από την πρώτη ημέρα της σειράς, η Cersei απέπνεε μια πονηρή και αδίστακτη δύναμη χαρακτήρα. Έχουμε και τις φήμες να λένε το για πόσο άραγε θα μείνει βασίλισσα και τι την περιμένει με τον Jamie να την παρατάει και τον Tyrion τελικά να ορίζει το τέλος της θητείας της. Πως τα έφερε έτσι η ζωή δεν ξέρω. Γιατί απ’ όλες τις γυναίκες του Game of Thrones, η δική της πτώση θα είναι μεγαλείο. Αν έρθει ποτέ. Ας παραδεχτούμε έστω το εξής, και ας της βγάλουμε το καπέλο γιατί: είναι ένα βουνό ανάμεσα σε άντρες.

Λίγο αργότερα, βλέπουμε την Arya να παίρνει την εκδίκηση για το Red Wedding και από το ‘κορίτσι που δεν είναι κανένα’ έγινε ολόκληρη Σταρ(κ). Από μικρή δηλαδή, στο ότι οι γυναίκες πρέπει και μπορούν να είναι κάποιες και να κάνουν την διαφορά.

Και φυσικά, η Daenerys. Η γυναίκα που δεν ένιωσε τίποτα καθώς ξεφορτωνόταν τον Daario (δηλαδή, είμαστε σοβαροί; ΤΙ ΔΕΝ ΕΝΙΩΣΕ; Θα τρελαθούμε τελείως. Ποια νομίζει ότι είναι, η μητέρα των δράκων;), που χειρίστηκε εξαιρετικά τις παιδιάστικες συμβουλές/παρηγοριές του Tyrion με το να τον κάνει το ‘χέρι’ της. Ο στόλος, ο θρόνος, η καθόλου θολή απόφαση του να αφήσει ένα τέτοιο αγόρι πίσω της και η αποφασιστικότητα του να κάνει τα πάντα για να πετύχει, είναι στοιχεία σύγχρονου φεμινισμού. Της κλασικής γυναίκας που επιλέγει την δουλειά αντί της οικογένειας.

Και που καταλήξαμε με όλα αυτά;

Πράγμα που μας οδηγεί στο ίδιο και πάλι συμπέρασμα: στο ότι το Game of Thrones έχει πάρει μια πιο μοντέρνα, προοδευτική τροπή, κάτω από το φως της μάχης των μπάσταρδων και της πυράς των δράκων. Μέχρι τώρα, βλέπαμε την σειρά να θίγει ζητήματα όπως το σεξ και το γυμνό. Όχι και τόσο σύγχρονα για την δική μας κοινωνία, όσο για τη δική τους φανταστική εποχή και κουλτούρα. Ίσως βέβαια και αυτό να ήταν και η αρχή για να φέρουν πιο ομαλά στην συνέχεια της σειράς τα πιο ‘βαρβάτα’ θέματα, όπως της θρησκείας και του φεμινισμού.

Η απόλυτη δύναμη λοιπόν τώρα, βρίσκεται στα χέρια των γυναικών και των άθεων και όλοι εμείς έχουμε τόσα πολλά να μάθουμε από αυτή την επανάσταση της φαντασίας.