Φάρσα: «…αστειότητα σε βάρους κάποιου για να γελάσουν οι άλλοι.» -Μείζον Ελληνικό Λεξικό Τεργόπουλου-Φυτράκη

Σήμερα το πρωί ενημερώθηκα πως ο Μάρκος Σεφερλής παρουσιάζει την δική του τηλεοπτική εκπομπή στο Mega. Αφορμή ήταν η κριτική που του ασκήθηκε σε όλα τα social media για την φάρσα που έκανε σε δύο ηλικιωμένους. Σε καμιά περίπτωση δεν ξαφνιάστηκα, καθώς το χιούμορ του δεν ήταν μόνο μακριά από την δική μου αισθητική, αλλά πολλές φορές γινόταν εξευτελιστικό, ρατσιστικό, ομοφοβικό, σεξιστικό και επικίνδυνο.

Όταν τον ίδιον τον ρώτησαν τι έχει να πει για την κριτική που του ασκήθηκε, εκείνος απάντησε πως φάρσες πάντοτε γίνονταν και πως δεν υπάρχει λόγος να γίνει θέμα όλο αυτό. Όμως, η λογική που θέλει τα πράγματα που συμβαίνουν χρόνια να θεωρούνται προστατευμένα από κάθε κριτική, απαλλαγμένα από κάθε ανάγκη για αλλαγή δεν είναι μόνο ξεπερασμένη, αλλά και επικίνδυνη.

Οι άνθρωποι έχουν εφεύρει κατά καιρούς άπειρους τρόπους διασκέδασης που ικανοποιούν τις πιο σκοτεινές πλευρές της ανθρώπινης υπόστασης. Ρωμαϊκές Αρένες, Freak shows με παραμορφωμένους ανθρώπους, Αρκουδιάριδες, reality shows και πολλές ακόμη σαδιστικές δραστηριότητες.

Φυσικά, δεν θα συγκρίναμε ποτέ την φάρσα του κύριου Σεφερλή με την Ρωμαϊκή Αρένα, όμως η έλξη που προκαλούν στο κοινό τα δύο τόσο διαφορετικά θεάματα, είναι παραπλήσια. Μπορεί κανείς να μην πάλεψε με θηρία για την ίδια του την ζωή στο πλατό του Mega, όμως το 60% των τηλεθεατών έκατσε μπροστά στην οθόνη για να παρακολουθήσει τον εμπαιγμό δύο τρομαγμένων ηλικιωμένων, νιώθοντας την ικανοποίηση που θα ένιωθε εκείνος που παρακολουθεί έναν τρομαγμένο μονομάχο που βλέπει μπροστά του δυο λιοντάρια. Δεν είναι ζήτημα μόνο αισθητικής, αλλά και δεοντολογίας. Τηλεφωνήματα που βγαίνουν στον αέρα χωρίς συγκατάθεση; Ο σεβασμός της ιδιωτικότητας και της προσωπικότητας των πολιτών δεν αποτελεί ζήτημα προσωπικής ηθικής, αλλά συγκεκριμένων κανόνων δεοντολογίας που διέπουν το σύστημα της Τηλεόρασης.

Η ανθρώπινη φύση έχει και τις σκοτεινές της πλευρές, τις οποίες ταϊζουν τα media της Αμερικανικής Σχολής. Ναι, φάρσες γίνονται χρόνια, όμως φάρσα με φάρσα διαφέρει. Σε καμιά περίπτωση δεν γλιτώνουν από την κριτική συγκεκριμένα θεάματα απλά και μόνο επειδή «πάντα υπήρχαν».

Η διασκέδαση ενός λαού, δείχνει πολλά για την κουλτούρα του. Χρειαζόμαστε λιγότερους γελωτοποιούς της αυλής και περισσότερους ανθρώπους με έξυπνο χιούμορ, εναλλακτικά πρότζεκτς, φρέσκιες ιδέες και θετική ενέργεια. Στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε απόλυτα τον κύριο Σεφερλή. Τα θέματα μιας εκπομπής τα χειρίζονται αρχισυντάκτες και πολλές φορές φτάνουν μέχρι και στη διεύθυνση του καναλιού. Τα media έχουν την δύναμη να διαλέξουν τι είδους τροφή θα δώσουν στο κοινό και ποια πλευρά του θα ταϊσουν. Το bullying on camera δεν παύει να είναι bullying και ελπίζουμε το Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης να επεμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις.