Θα πρέπει να αδιαφορούμε για τα δικά μας θέλω, τις δικές μας ανάγκες, τη διάθεσή μας, οτιδήποτε αφορά εμάς γιατί πρέπει να κάνουμε αυτό που μας έχουν ζητήσει. Καθώς μόνο έτσι θα ανταμειφτούμε και θα είμαστε αρεστοί.
Μας μαθαίνουν να δίνουμε και να δίνουμε και να δίνουμε χωρίς τελειωμό. Και το όριο που είναι;
Πότε άραγε ξεπερνάς εκείνη τη γραμμούλα που χωρίζει τη γενναιοδωρία από την αυτοθυσία;
Μήπως στα τόσα “δώσε” έχεις ξεχάσει να θέσεις τα όριά σου; Εσύ που βρίσκεσαι σε όλο αυτό το δόσιμο; Δεν είπε κανείς να μη δώσεις -άλλωστε οι σχέσεις είναι αμφίδρομες- αλλά μην ξεχνάς και εσένα, γιατί τότε μόνο ευτυχισμένη δεν θα είσαι. Δεν μπορείς μόνιμα να κάνεις πράγματα και να στηρίζεις τους άλλους.
Είμαι σίγουρη πως την ώρα που κάνεις κάτι για κάποιον αισθάνεσαι πολύ όμορφα (και αυτό είναι πολύ καλό γιατί δείχνει πως είσαι άνθρωπος που ξέρει να μοιράζεται και σκέφτεται και τους άλλους). Μήπως όμως υπάρχουν και στιγμές που ενώ έκανες κάτι για κάποιον, δεν είχες το ίδιο συναίσθημα; Μήπως αντί για χαρά ένιωσες ένα κενό; Μήπως ένιωσες απλώς να έκανες κάτι “διεκπαιρεωτικά” ;
Όρια και πάλι όρια
Είναι ένα από τα πιο σημαντικά που πρέπει να έχει κάθε είδους σχέση στη ζωή σου. Φιλική, ερωτική, αδελφική, συναδελφική, οικογενειακή, όλες. Μπορείς να είσαι δίπλα στους άλλους αλλά παράλληλα να προστατεύεις και τον εαυτό σου. Ξέρω πως δεν είναι εύκολο, γι’ αυτό και το πρώτο βήμα είναι να αναγνωρίσεις -σε κάθε σχέση σου ξεχωριστά- σε ποιο σημείο είσαι γενναιόδωρη και που χάνεται το όριο και απλώς “θυσιάζεις” τον εαυτό σου.
Να σκεφτείς αν εκείνη την ώρα δίνεις επειδή πραγματικά σε ευχαριστεί αυτό ή αν επειδή έτσι σου έμαθαν ότι πρέπει να κάνεις. Δυστυχώς στις γυναίκες είναι ακόμα πιο έντονο αυτό. Πρέπει να δίνεις ως γυναίκα, ως μητέρα, ως κόρη, ως σύντροφος, ως εργαζόμενη, ως συνάδελφος, ως, ως, ως. Και στο τέλος μετά από τόσο δόσιμο, δεν έχει μείνει τίποτα να δώσεις σε εσένα.
Δεν σου έμαθαν να δίνεις σε εσένα, σου έμαθαν ότι είναι κακό να δίνεις σε εσένα ή αφού είναι να δώσεις ας δώσεις ό,τι απέμεινε.
Και κάπου εκεί έρχεται η προδοσία προς τον εαυτό σου. Με τον καιρό αυτή η “προδοσία” γίνεται όλο και μεγαλύτερη και συσσωρεύεται μέσα σου. Έτσι χάνει και το νόημα η κάθε καλή πράξη που θες να κάνεις για κάποιον άλλο. Δεν νιώθεις πλέον την ίδια χαρά και ολοκλήρωση με το να προσφέρεις, γιατί εσύ είσαι άδεια. Και έτσι αρχίζεις να νιώθεις αυτό το “κενό” χωρίς μάλιστα να το καταλαβαίνεις. Δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί ενώ κάνεις όλα όσα σου έμαθαν δεν νιώθεις την ευτυχία που θα έπρεπε.
Κι αρχίζει μια εσωτερική σύγκρουση και δεν καταλαβαίνεις και το γιατί.
Κατά τη διάρκεια της ζωής μας, μας διδάσκουν πολλά και διάφορα πράγματα, άλλα είναι χρήσιμα και άλλα όχι. Γι’ αυτό θα πρέπει να δεις εσύ τι από αυτά σου κάνει και τι όχι, τι σε επηρεάζει αρνητικά και τι θετικά, τι σε βοηθάει να εξελίσσεσαι και τι όχι. Να θέσεις τα όριά σου και να βάλεις πρώτα τον εαυτό σου.
Όχι δεν είναι εγωισμός, είναι αυτοφροντίδα, αν δεν είσαι πρώτα εσύ καλά δεν θα μπορέσεις να βοηθήσεις τους άλλους.
(Θυμίσου ακόμα και στα αεροπλάνα, στις οδηγίες που δίνουν σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης λένε πρώτα να βάλεις μάσκα στον εαυτό σου και μετά σε όποιον έχει ανάγκη)
