Τον Μάρτιο του 2015 η Γεωργία Καλτσή επέζησε από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα από το οποίο έχασε τη ζωή του ένας φίλος της, τραυματίστηκαν σοβαρά δύο φίλες της και η ίδια ήρθε αντιμέτωπη με μία νέα πραγματικότητα.
Κι ενώ το πρώτο διάστημα οι γιατροί της έδιναν 1% πιθανότητα να ζήσει, η Γεωργία μετά από έξι μήνες νοσηλείας επανήλθε στο μπάσκετ που έπαιζε από μικρή, αυτή τη φορά με το αμαξίδιό της και ξεκίνησε τη ξιφασκία με αμαξίδιο, σε αγωνιστικό επίπεδο.
Πλέον, κάνει 3 με 4 ώρες προπόνηση καθημερινά, λαμβάνει ήδη μέρος σε παγκόσμια πρωταθλήματα ξιφασκίας, δοκιμάζει extreme sports, πρωταγωνιστεί σε μία από τις πιο ωραίες ελληνικές κωμικές σειρές που έχεις δει πρόσφατα, συμμετέχει στις δράσεις του Συλλόγου Περπατώ κι όλα αυτά με βαθύ, γνήσιο, υπέροχο και ωμό χιούμορ.
Eίσαι αθλήτρια ξιφασκίας με αμαξίδιο. Μίλησέ μας για το άθλημα σου και τι ήταν αυτό που σε οδήγησε να το επιλέξεις.
Θυμάμαι από μικρή να παρακολουθώ μαζί με τους γονείς μου αθλητικά στη τηλεόραση και πρώτη φορά είδα στην Ολυμπιάδα το άθλημα της ξιφασκίας. Κακά τα ψέματα οριακά καταλάβαινα τους κανόνες και τους πόντους μέχρι που βρέθηκα στην αίθουσα ξιφασκίας μαζί με το συναθλητή μου και Παραολυμπιονίκη, Παναγιώτη Τριανταφύλλου ο οποίος άθελά του με μύησε στο άθλημα και τώρα διαγωνιζόμαστε σε παγκόσμιο επίπεδο εκπροσωπώντας τη χώρα μας. Μόλις άρχισα να καταλαβαίνω το άθλημα ξεκίνησα να κολλάω γιατί το θεώρησα ένα από τα μεγαλύτερα challenge για μένα διότι δύσκολα συγκεντρώνομαι μόνο σε ένα πράγμα, μου αρέσει το ομαδικό πνεύμα και η συνεργασία γενικά. Σε αυτό το άθλημα είσαι εσύ απομονωμένος μέσα στη μάσκα σου και απέναντι σου ένας στόχος, τον καταρρίπτεις ή σε καταρρίπτει. Αυτό με εξιτάρει στο άθλημα της ξιφασκίας, ότι θέλει συγκέντρωση σε ένα στόχο κι έτσι βρίσκω και λίγη ησυχία μέσα στο κεφάλι μου. Είναι κόντρα ρόλος σε αντίθεση με το άλλο άθλημα μου το μπάσκετ.
Είσαι μέλος της Εθνικής Ομάδας Ξιφασκίας με αμαξίδιο, μαζί με την Κέλλυ Λουφάκη, τον Πάνο Τριανταφύλλου, Βασίλη Ντούνη. Τι σημαίνει αυτή η συμμετοχή για σένα;
Δε θα μπορούσε να μου δοθεί καλύτερη ευκαιρία χρονικά στο να ξεκινήσω και να εξελιχθώ μέσα από έμπειρους αθλητές με συμμετοχές σε Παραολυμπιάδες. Είναι πολύ σημαντικό να προπονείσαι μαζί τους πόσο μάλλον όταν σε πλαισιώνουν απευθείας ως κομμάτι της ομάδας και σε παρακινούν να γίνεις καλύτερος, και καλύτερος σαν αθλητής. Το να είμαι στην Εθνική ομάδα και να μπορώ να εκπροσωπήσω τη χώρα μου ανάμεσα σε άλλες κορυφαίες αθλήτριες παγκοσμίως, με κάνει να νιώθω μόνο περηφάνια και ικανοποίηση δίνοντας μου κίνητρο να συνεχίζω να αγωνίζομαι για μένα και για όλους αυτούς που πιστεύουν σε μένα.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ο αθλητισμός υπήρχε από πάντα στη ζωή σου. Τι σου έχει μάθει ο αθλητισμός για τη ζωή;
Έχω μεγαλώσει μέσα στον αθλητισμό, αφού στη πόλη που μεγάλωσα όλες οι παιδικές δραστηριότητες ήταν γύρω από αυτόν. Ο αθλητισμός μπορεί να σε βοηθήσει να αναπτύξεις μια θετική νοοτροπία και μια αισιόδοξη στάση ζωής. Η σκληρή δουλειά κι η αφοσίωση είναι απαραίτητα για να πετύχεις τους στόχους σου κι είναι ένα από τα βασικά συστατικά της επιτυχίας. Από τα σημαντικότερα μαθήματα στον αθλητισμό είναι η αντοχή για να ξεπεράσεις τις δυσκολίες και τα εμπόδια που θα αντιμετωπίσεις στη ζωή.
Είμαι ομαδικός τύπος και γι’ αυτό με κράτησε το basket, η συνεργασία με άλλα μέλη μιας ομάδας μπορεί να βοηθήσει στην επίτευξη κοινών στόχων κι έτσι μεταδίδεται το πνεύμα της ομαδικότητας. Η αθλητική ανταγωνιστικότητα μπορεί να σε βοηθήσει να αναπτύξεις την καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου και να βελτιώσεις τις ικανότητές σου. Η αποδοχή της ήττας και η ικανότητα να μάθεις από τα λάθη σου είναι σημαντικές για τη βελτίωση και την ανάπτυξη στο μέλλον. Αυτά είναι μερικά από τα πολλά μαθήματα που μου έχει διδάξει ο αθλητισμός και που μπορούν να εφαρμοστούν στη ζωή γενικότερα.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Μίλησε μου για την εμπειρία σου με τον σύλλογο Περπατώ
Όταν ήρθε ο μέντορας μου Μάκης Καλαράς στην πρώτη μας συνάντηση, μου ανέφερε το σύλλογο ‘Περπατώ’ στην Κομοτηνή. Βγαίνοντας από την εξάμηνη νοσηλεία μου επισκέφτηκα μαζί του την Κομοτηνή και αυτό τον Σύλλογο, που κυριολεκτικά μου άλλαξε τη ζωή. Είναι ένα άρτιος σύλλογος που έχει συνεισφέρει πολύ στα θέματα αναπηρίας στην Ελλάδα, από κοινωνικής άποψης αλλά και ανθρωπιστικής. Εκεί περάσαμε κάποιες μέρες εκπαίδευσης για το τρόπο κίνησης με το αμαξίδιο, αυτόνομης διαβίωσης και προσωπικής υγιεινής. Ήταν η πρώτη φορά που ήμουν με τόσα ανάπηρα κι ο καθένας μας ήταν τόσο διαφορετικός. Εκεί έκανα τα πρώτα μου ‘βήματα’ προς την αυτονομία κι αυτός είναι ο βασικός στόχος του συλλόγου. Σημαντική συμβολή στο έργο του συλλόγου είναι και η συνεργασία του με τα ΤΕΦΑΑ γιατί έτσι δίνεται η ευκαιρία της εισαγωγής των αναπήρων στον αθλητισμό. Οι άνθρωποι σ’ αυτή την πόλη είναι τελείως εξοικειωμένοι με την εικόνα και σέβονται την προσβασιμότητα της πόλης. Πολλά ανάπηρα άτομα μετακομίζουν μόνιμα στην Κομοτηνή λόγο προσβασιμότητας, ευκαιριών, αντιμετώπισης και διευκόλυνσης στην αυτονομία και ανεξαρτησία τους, αποτέλεσμα της προσπάθειας τους συλλόγου. Ο Σύλλογος είναι δομημένος έτσι ώστε να σε προετοιμάσει για τη πραγματικότητα που σε περιμένει εκεί έξω μεταδίδοντας τη σωστή και άρτια πληροφορία.
Υποθέτουμε ότι η Ελλάδα δεν είναι μία χώρα φιλική να κινείσαι με αμαξίδιο. Έχεις δηλώσει σε συνέντευξή σου πως ”Αν μάθεις στην Ελλάδα, μετά οπουδήποτε αλλού είναι εύκολα.” Έχεις δει βελτίωση στο ζήτημα της προσβασιμότητας τα τελευταία χρόνια;
Ταξιδεύοντας αρκετά πριν και μετά τη παράλυση κατατάσσω την Ελλάδα κάπου στη μέση παγκοσμίως έχοντας στο μυαλό μου και τριτοκοσμικές χώρες που έχω επισκεφθεί. Έχω δει βελτίωση και ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια για βελτίωση αλλά στη χώρα μας πολλές φορές γίνονται οι δουλειές αλλά γίνονται λάθος. Η Αθήνα είναι η καλύτερη δασκάλα για να μάθεις να κινείσαι με αμαξίδιο γιατί συνδυάζει πάρα πολλές δυσκολίες, που αν μάθεις να αντεπεξέρχεσαι μπορείς να κινηθείς παντού. Ωστόσο, θα προτιμούσαμε να υπάρχει προσβασιμότητα από το να εκπαιδευτούμε στα καθημερινά εμπόδια που μας καθιστούν ανάπηρους.
Η σειρά Στα 4 του ΑΝΤ1+ είναι κι η μοναδική σειρά στην Ελλάδα με βασικό χαρακτήρα ένα άτομο με αναπηρία. Τι φιλοδοξείς να μεταφέρεις μέσα από τη συμμετοχή σου στο project;
Η νέα σειρά του ΑΝΤ1+ με τίτλο “Στα 4” έχει ως στόχο να περάσει ηχηρά μηνύματα ζωής, αισιοδοξίας και ελπίδας προς την εξέλιξη, στηρίζοντας τη συμπερίληψη και την προσβασιμότητα τόσο σε επίπεδο παραγωγής, όσο και σε επίπεδο θεματολογίας. Όλοι προσπαθούν να εκθειάσουν τα άτομα με αναπηρία, επειδή η ίδια η κοινωνία δεν μπορεί ανταπεξέλθει στις βασικές ανάγκες μας όπως είναι η προσβασιμότητα. Μας καθιστά λοιπόν ήρωες. Δεν θέλουμε να λεγόμαστε ήρωες, θέλουμε ισότιμη αντιμετώπιση και ισότιμα προνόμια. Η οπτική και η αποτύπωση του σεναρίου με κοινό στόχο, με έκανε να δεχτώ αυτή την πρόκληση γιατί μη ξεχνάμε πως δεν είμαι ηθοποιός κι αυτό συνέβαλε ακόμα περισσότερο στο ρεαλισμό τους σίριαλ. Είναι πολύ σημαντικό και πρωτοπόρο για τα ελληνικά δεδομένα να βλέπεις ένα ρόλο με αναπηρία να τον υποδύεται όντως ένα ανάπηρο άτομο.
Ελπίζω μετά απ’ αυτό να αλλάξει η εικόνα που έχουν για εμάς και ότι τελικά δεν έχουμε και τόσες μεγάλες διαφορές όσες πιστεύουν.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ως αθλήτρια, έχεις κάποιον δικό σου τρόπο να αποφεύγεις να πέφτεις στην παγίδα των αρνητικών σκέψεων όταν έχεις αμφιβολίες ή δεν πιστεύεις –έστω για λίγο- στις δυνάμεις σου;
Γενικά είμαι ένας θετικός άνθρωπος αλλά είναι σημαντικό να αναγνωρίζουμε ότι οι αμφιβολίες και οι αρνητικές σκέψεις είναι φυσιολογικές ειδικά στον αθλητισμό που υπάρχει ο ανταγωνισμός όπως και σε οποιαδήποτε δραστηριότητα απαιτεί από εμάς να δώσουμε τη καλύτερη μας εκδοχή. Το να αποφεύγουμε αυτές τις σκέψεις, δεν τις κάνει ανύπαρκτες γι’ αυτό πρέπει να μάθουμε να τις αντιμετωπίζουμε εστιάζοντας στην προετοιμασία μας και τις δεξιότητες μας.
Πολλές φορές μας επηρεάζουν εξωτερικοί παράγοντες της ζωής μας και μία καλή τεχνική για να αντιμετωπίσεις τις αμφιβολίες σου είναι να συνεχίσεις να εξελίσσεσαι, έτσι βλέποντας βελτίωση στις επιδόσεις σου, ανεβαίνει και η αυτοπεποίθηση! Θέτω καθημερινά μικρούς στόχους και κατα την επίτευξη τους νιώθω πληρότητα και ικανοποίηση. One step at a time.
Ποιο ήταν το μεγαλύτερο εμπόδιό σου μέχρι σήμερα που έχεις φτάσει σ’ αυτό το επίπεδο;
Το μεγαλύτερο εμπόδιο που είχα να αντιμετωπίσω ήταν και είναι η εκπαίδευση των ανθρώπων στο διαφορετικό. Πολλές φορές τους σοκάρει το θέαμα του αμαξιδίου και το κατανοώ απόλυτα γι’ αυτό το λόγο προσπάθησα να κάνω την αναπηρία μου ατού. Μ ’αρέσει να τους πικάρω θετικά προκαλώντας απορίες και δίνοντας μια διαφορετική οπτική της ζωής. Τους είναι ακόμα δύσκολο να συνειδητοποιήσουν πως ένα άτομο με αναπηρία μπορεί να είναι αυτόνομο ή ανεξάρτητο και ότι ευθυνόμαστε όλοι μας για το κοινωνικό αποκλεισμό και τη δυσκολία ενσωμάτωσης τους στη κοινωνία. Αν όλοι μας σεβόμασταν και ακολουθούσαμε τους νόμους της χώρας, θα είμασταν πολύ μπροστά! Το θέμα είναι να μη σε επηρεάζουν αρνητικά τα βλέμματα ή οι περίεργες συμπεριφορές και να το βρίσκεις ως ευκαιρία να μεταδώσεις πληροφορίες στην άγνοια που υπάρχει εκεί έξω.
“Μόνο όταν εξοικειωθούμε με την εικόνα θα πάμε παρακάτω” έχεις πει. Πώς θα μπορούσαμε με εκπαίδευση και σωστή επικοινωνία να μεταδώσουμε αξίες όπως ισότητα, διαφορετικότητα και αποδοχή στις επόμενες γενιές; Είσαι αισιόδοξη;
Η μετάδοση αξιών όπως ισότητα, η διαφορετικότητα και η αποδοχή στις επόμενες γενιές είναι ένα σημαντικό και πολυσύνθετο ζήτημα που πρέπει να συμβάλουμε όλοι μαζί για την επίτευξη του. Η βασική εκπαίδευση ξεκινάει από την οικογένεια και εξελίσσεται στο σχολικό περιβάλλον. Αυτός είναι κι ο λόγος που έχω δώσει μεγαλύτερη βαρύτητα στις επισκέψεις μου στα σχολεία για τη σωστή επικοινωνία και εκπαίδευση. Επειδή τα παιδιά είναι το μέλλον μας πρέπει να μιλάμε ανοιχτά για την σημασία της ισότητας, της διαφορετικότητας και της αποδοχής, γιατί είναι σημαντικό να σέβονται όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως φυλής, θρησκείας, γένους η σεξουαλικού προσανατολισμού ή τρόπου κίνησης.
Το να είσαι διαφορετικός σε κάνει ταυτόχρονα ξεχωριστό, γεννιόμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας. Όσα κοινά κι αν έχουμε, έχουμε ακόμα περισσότερες διαφορές και δε μπορώ να κατανοήσω πως στο πέρας του χρόνου το να είσαι διαφορετικός άρχισε να αποτελεί taboo. Είμαι αισιόδοξη γιατί έχω δει προσπάθεια στη κινητοποίηση και στήριξη της ανθρώπινης ποικιλομορφίας τα τελευταία χρόνια.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Με τι θα ήθελες να σε συνδέσει ο κόσμος μετά από χρόνια αθλητικής πορείας; Για τι θα ήθελες να σε θυμάται;
Η επιθυμία του κάθε αθλητή για τον τρόπο με τον οποίο θα ήθελε να τον θυμούνται εξαρτάται από τις προσωπικές του αξίες, τα επιτεύγματά και τον στόχο που θέλει να επιτύχει στην καριέρα του. Θα ήθελα να με θυμούνται ως ένα λιθαράκι στην κοινωνική μας αλλαγή αλλά και για την προσωπικότητά μου. Από πλευράς μου συνεισφέρω παρέχοντας βοήθεια και στήριξη σε όσους περισσότερους ανθρώπους μπορώ και προσπαθώ να εξαπλώσω το μήνυμα της διαφορετικότητας έχοντας σύμμαχο μου το ελληνική εκπαιδευτικό σύστημα.
Εάν κατάφερα με την προσωπική μου ιστορία να αλλάξω τον τρόπο που βλέπουν ή σκέφτονται ή αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι άνθρωποι τα άτομα με αναπηρία, τότε αυτός θα ήταν ο λόγος που θα ήθελα να με θυμούνται.
Όσες συνεντεύξεις σου είδα κατέληξα σε έναν κοινό παρονομαστή: Ανακαλύπτεις τη δύναμή σου όταν πια είναι και η μοναδική σου επιλογή. Υπάρχουν δυνάμεις με τις οποίες όλοι λίγο πολύ γεννιόμαστε μ΄ αυτές ή είναι δυνάμεις, πιστεύεις, που αναπτύσσουμε μέσα από συνθήκες και καταστάσεις;
Ένα απ’ τα αγαπημένα μου quotes είναι το ‘Ποτέ δεν ξέρεις πόσο δυνατός είσαι, μέχρι που το να είσαι δυνατός είναι και η μόνη σου επιλογή’. Στην πραγματικότητα πολλές φορές έχουμε πει ότι φτάνουμε στα όρια μας αλλά όταν αναγκαζόμαστε να τα ξεπεράσουμε, συνειδητοποιούμε ότι αντέχουμε πολύ περισσότερο. Γεννιόμαστε και αναπτύσσουμε μία προσωπικότητα, εξελισσόμαστε σε έναν χαρακτήρα και όλα αυτά επηρεάζουν το άτομο ανάλογα τα ερεθίσματα, τις καταστάσεις και τις συνθήκες που έχει στη ζωή του ο καθένας με το πέρασμα του χρόνου.
