Συνάντησα την Τζωρτζίνα Λιώση ένα καυτό μεσημέρι του Ιουνίου στην καυτή Μιχαλακοπούλου, ευτυχώς στον πολύ δροσερό χώρο των Starbucks.

Αν ρωτήσεις τη Τζωρτζίνα γιατί αποφάσισε να γίνει ηθοποιός θα σου πει πως δεν ήταν ακριβώς απόφαση αλλά ένας δρόμος που τυχαία άνοιξε μπροστά της και πως από την πρώτη της δουλειά κατάλαβε πως αυτό ήταν που της έλειπε.

Φέτος πρωταγωνίστησε και σκηνοθέτησε μαζί με τη Νάνσυ Μπούκλη την παράσταση “Κάποιος μιλάει μόνος του κρατώντας ένα ποτήρι γάλα”, ένα έργο του Ευθύμη Φιλίππου που είχε πάντα στο μυαλό της σαν μία αόρατη εκκρεμότητα. Η δημιουργική συνάντησή της με την Νάνσυ έφερε την ανάγκη να κάνουν κάτι μαζί και τελικά πάλι στην επιφάνεια το “όνειρο” της Τζωρτζίνας. Μία παράσταση που επί δύο χρόνια γέμισε το Θέατρο του Νέου Κόσμου. Την ίδια εποχή δίδαξε στη θεατρική ομάδα του ΠΑΠΕΙ, “μία υπέροχη εμπειρία που μου άνοιξε κόσμους και μονοπάτια που δεν είχα φανταστεί ποτέ” όπως λέει.

Η Τζωρτζίνα δεν θα κάνει φέτος διακοπές αφού το επόμενο διάστημα θα ετοιμάζει με τη Νάνσυ Μπούκλη και τους Callas την ταινία τους και θα έχει γυρίσματα για τη δεύτερη σεζόν της σειράς ”Ο Γιατρός”.

Αν κάνει κάποιος μια βουτιά στον συναρπαστικό σου κόσμο, τι θα βρει; 

Γάτες και γρατσουνιές παντού. Έχω απεριόριστη αγάπη μέσα μου για τα υπόλοιπα είδη του πλανήτη. Νιώθω ότι αδικούνται στη συγκατοίκηση μαζί μας. Προσπαθώ να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για εκείνα και θαυμάζω αυτούς που αφιερώνονται σ’ αυτό. Επίσης θα βρεις ποίηση, μόδα -την αγαπώ πολύ-, ο τρόπος που επιλέγω να ντυθώ συνομιλεί με τη διάθεσή μου.

Τι είδους πρώτη εντύπωση πιστεύεις ότι δίνεις στους ανθρώπους; 

Νομίζω ότι ο περισσότερος κόσμος με διαβάζει ως εσωστρεφή και συνεσταλμένη. Είμαι εν μέρει όλα αυτά, αλλά υπάρχει κι ένα κομμάτι του εαυτού μου που το βλέπουν οι κοντινοί μου άνθρωποι που έχει ”σκοτεινό” χιούμορ.

Σε τι θα ήθελες να είσαι καλύτερη; 

Θα ήθελα να είμαι πιο επικοινωνιακή. Αν κάνεις κάποιος κάτι και με ενοχλήσει θα περάσει αρκετός καιρός για να το επικοινωνήσω, για το πως θα δομήσει τη φρασεολογία και την επιχειρηματολογία μου και τελικά χάνομαι μέσα στο μυαλό μου. Μου παίρνει πολύ χρόνο να επικοινωνήσω και αν ζητήσω αυτό που έχω ανάγκη. Μου κοστίζει αυτό. Ο στόχος μου είναι να μην παραμένω σιωπηλή επειδή φοβάμαι τη ρήξη αλλά επειδή αυτό διαλέγω. Δεν θέλω να απαντώ σε όλα αλλά να μάθω να επικοινωνώ αυτά που χρειάζομαι.

Πως σε βρίσκει το 2024 μετά από μία πανδημία και δύο πολέμους; 

Σε όλα αυτά που συμβαίνουν, μικρά ή μεγάλα, αναρωτιέμαι πόσο μικροί είμαστε εμείς μπροστά σ αυτά. Αν δεν αλλάξουμε τη στάση μας σε πολλά πεδία της ζωής μας, φοβάμαι ότι έρχονται πολύ δύσκολες μέρες στο μέλλον, αυτή τη στιγμή ανοίγονται δρόμοι στην ιστορία που θα μας κοστίσουν πολύ. Αυτά που ζούμε τώρα κανείς δεν μας λέει ότι δεν είναι η αρχή για τα επόμενα που έρχονται. Και το έχουμε δει να συμβαίνει στην ιστορία, μέχρι να αντιδράσεις το βλέπεις να χτυπάει την πόρτα σου και τότε είναι αργά. Οπότε το 2024 με βρίσκει να ξυπνάω κάθε πρωί και να παίρνω μία βαθιά ανάσα για να μπορέσω να είμαι λειτουργική, από το να κάνω τα μικρά πράγματα που με κάνουν να νιώθω κι εγώ χρήσιμη μέχρι να βρω τους αντιπερισπασμούς για να διαχειριστώ για παράδειγμα ότι αυτό είναι το πιο δροσερό καλοκαίρι από τα επόμενα καλοκαίρια που έρχονται. Όλα αυτά πρέπει να βρούμε τρόπους να τα φροντίσουμε. Με αυτό το νοιάξιμο ξυπνάω κάθε πρωί.

Ποιο είναι το πιο πολύτιμο μάθημα που σε έχουν διδάξει οι προηγούμενες σχέσεις σου; 

Όλοι κάτι σου δίνουν με διαφορετικό τρόπο. Αυτό που νομίζω ότι παίρνω εγώ απ’ όλες τις σχέσεις είναι να επιτρέπω κάθε φορά στον εαυτό μου να αλλάξει, να εξελιχθεί και να βελτιωθεί. Να επιτρέπω σε οτιδήποτε έρχεται να με αλλάζει.

Σε τι βρίσκεις ομορφιά καθημερινά; 

Στη φύση. Αγαπώ πολύ τα φυτά, τα δέντρα και τα λουλούδια. Δεν τα καταφέρνω πολύ καλά με τα φυτά αλλά έχω πολλά φυτά εσωτερικού χώρου και μ αυτά τα έχω κάπως καταφέρει καλύτερα. Προσπαθώ όμως πολύ γιατί τα αγαπώ πολύ. Επιστρέφω συχνά στο Μάτι -έχουμε φυτέψει αρκετά δέντρα εκεί- και είναι μία επαφή που με φέρνει στο κέντρο μου -μία επαφή που εύκολα χάνεται πια. Θέλω να πατάω το χώμα και το γρασίδι.

Τι πιστεύεις ότι είναι πραγματικά σημαντικό στη ζωή;

Η ευγένεια. Την έχω ανάγκη και την αναζητώ. Θέλω να είναι επιλογή μου να είμαι ευγενικός άνθρωπος. Όταν μπορεί να ξεφύγω στεναχωριέμαι και σκέψου το παράδειγμα: εαν στο δρόμο γίνουμε όλοι πιο ευγενικοί, τελειώνουν όλα. Είμαστε όλοι πιο ήρεμοι.

Θα ήταν επίσης υπέροχο να είμαστε ευθείς και ειλικρινείς. Να λέμε “συγνώμη δεν το ήθελα” και να είναι σίγουρος ο άλλος ότι αυτό ισχύει.

Πιστεύεις ότι κάθε εμπόδιο για καλό; 

Δεν το πιστεύω πάντα αυτό. Πιστεύω ότι μερικές φορές μία παράκαμψη μπορεί να σε βγάλει σε μια πιο δημιουργική διαδρομή. Μου πήρε πολλά χρόνια -και είμαι πιο πολύ ήσυχη μέσα μου μ αυτό- ότι τα πράγματα δεν πάνε πάντα καλά και δεν πειράζει. Δεν είναι όλα ένα μάθημα. Μπορεί για κάποιους να είναι ένα “χάδι”, να νιώσουν ότι αυτό που συμβαίνει είναι για καλό και να νιώσουν καλύτερα. Για μένα είναι πολύ καλύτερο να αποδέχομαι ότι κάποια πράγματα δεν γίνονται, δεν βγαίνουν. Συμφωνώ ότι πολλά δύσκολα πράγματα συμβαίνουν για να σε βοηθήσουν να μεγαλώσεις και να ωριμάσεις αλλά υπάρχουν διάφοροι τρόποι για αυτό. Εγώ είμαι εντάξει με το να δίνω χώρο σε αυτά, να πω ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά και να μου δώσω τον χρόνο να νιώσω μέσα μου άσχημα.

Δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου να γίνει βαρετός. Ισχύει; 

Πρόσφατα είδα ένα σχόλιο σε μία συνέντευξή μου που έγραφε ”βαρετή” και σκέφτηκα ότι δεν ισχυρίστηκα ποτέ ότι δεν είμαι βαρετή. Δεν είπα ποτέ “ακούστε με όλοι, έχω σημαντικά πράγματα να πω”. Μου αρέσει η ηρεμία, μου αρέσει να είμαι σπίτι, να παίζω επιτραπέζια. Είναι αυτό βαρετό; Προσπαθώ να μοιράζομαι στα social media, όχι έναν ενδιαφέρον απαραίτητα εαυτό, αλλά μία εικόνα με την αισθητική που μου αρέσει. Μου αρέσει να φροντίζω τα πράγματα και να τα κάνω όμορφα. Κι αυτό μου αρκεί. Δεν ξέρω αν όλα αυτά με κάνουν βαρετή αλλά σίγουρα δεν το ποινικοποιώ. Η δουλειά μου με την υποκριτική δεν με κάνει απαραίτητα ενδιαφέρουσα και για μένα είναι ΟΚ και να βαριέσαι που και που.

Ποια είναι η προσωπική σου φιλοσοφία που καθορίζει την οπτική σου για τη ζωή; 

Ο παππούς μου -με τον οποίο ήμασταν πολύ δεμένοι- ήταν ο πιο ευγενικός, υπομονετικός και καλοσυνάτος άνθρωπος που γνώρισα ποτέ. Αυτά τα στοιχεία του τα σκέφτομαι συχνά και θα ήθελα να είμαι έτσι κι εγώ. Οπότε τα στοιχεία αυτά του παππού μου είναι ο οδηγός μου.

Πώς πίνεις τον καφέ σου; 

Σκέτο.

Η πιο εντυπωσιακή αλήθεια που σου έχει διδάξει η ζωή ποια είναι; 

Ότι μπορεί να ξέρουμε πώς και τι νιώθουμε, να μας καταλαβαίνουμε και να δίνουμε τις απαντήσεις στον εαυτό μας αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το να το επικοινωνήσουμε θα το αλλάξει. Εχω καταλάβει μετά από χρόνια ότι το να συζητάς με τους άλλους, το μοίρασμα, μπορεί να φέρει εντελώς τούμπα όσα σκέφτεσαι, να δώσει νέες διαστάσεις σε όσα έχεις μέσα στο κεφάλι σου.

Είναι σαν να κουβαλάμε όλοι από εκατό κιλά ο καθένας ενώ αν μοιραστείς τις σκέψεις σου μπορεί να μοιραστεί και το μερίδιο. Το βίωσα αυτό όταν συζήτησα με τους γονείς μου για το Μάτι και ξαφνικά έγινε λίγο πιο ελαφρύ και απαλό και για τους 4 μας (ήταν και η αδερφή μου).

Μας φιλοξένησε το κατάστημα Starbucks (Μιχαλακοπούλου 27, Αθήνα).

Φωτογραφίες: Ραφαήλ Φωτόπουλος