Στην εποχή που ζούμε, το να βρεις έναν άνθρωπο που θα θέλεις εκατό τοις εκτατό έχει καταντήσει μια κωμική τραγωδία. Τα ραντεβού τελειώνουν πριν καν αρχίσουν, οι άντρες επιλέγουν με βάση την ομορφιά, την ηλικία και το φτύσιμο που τρώνε, ενώ οι γυναίκες τα θέλουν όλα. Άντε μετά βρες εσύ άκρη και στην συνέχεια γκόμενο/α. Εγώ στη θέση σου δε θα έμπαινα καν στον κόπο να ψάξω.

Είναι η ίδια εποχή που τα one night stands έχουν αλλάξει όνομα και έχουνε γίνει ghosting. Ίσα ίσα για να αφορούν και τις κοπέλες οι οποίες δεν πλάγιασαν σε κανένα κρεβάτι με το αγόρι που ήθελαν αφού πρώτα τις έφτυσε και μετά εξαφανίστηκε. Γιατί όλες περιμένουμε κάποιον. Εκείνον που θα θέλει να είναι μαζί μας, ακόμη και αν εμείς δεν τον θέλουμε γιατί εντάξει συμβαίνουν και αυτά.  Έτσι, κάθε φορά που κάποιος δεν θέλει εμάς πίσω, τον κατηγορούμε και αυτομάτως γίνεται ο «τύπος που γκόσταρε». Και φτάνω σε σημείο να κοπανάω το κεφάλι μου στον τοίχο κάθε φορά που σκέφτομαι πόσο χαμένα τα έχουμε όλοι μας. Και εσείς και εμείς. Και οι μεν και οι δε. 

Όμως αυτό που μπορώ να πω με απόλυτη σιγουριά πλέον, μια Δευτέρα που κανείς δεν θέλει να παραδεχτεί τα λάθη του (σαν όλες τις άλλες δηλαδή), είναι το ότι δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο και πιο ελκυστικό για μια γυναίκα από το να γνωρίσει έναν άντρα που ξέρει τι του γίνεται. Δεν λέω να ξέρει τι θέλει, γιατί πολλές φορές αλλάζει αυτό που θέλεις τώρα με αυτό που θέλεις την άλλη εβδομάδα (πχ. εγώ τώρα μπορεί να θέλω μακαρόνια και την άλλη εβδομάδα να θέλω μπιφτέκια) αλλά να ξέρει που πηγαίνει και πως.

Εδώ λοιπόν, που καθόμαστε ωραία και καλά, αφού συμφωνήσουμε ότι αυτός ο άντρας είναι κάτι σπάνιο, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι όταν τον συναντήσουμε συμβαίνει κάτι μαγικό. Συμβαίνει εκείνο που αυτομάτως ξέρεις και εσύ τι θέλεις από τη ζωή σου και είναι το να είσαι με κάποιον σαν αυτόν. Κάτι που μπορεί να σε στοιχειώσει, αφού δεν υπάρχουν πολλοί τέτοιοι εκεί έξω. Με αγόρια που δεν έχουν στόχους, ξεκάθαρα όνειρα και μια δουλειά επειδή έτυχε, τα ραντεβού έχουν καταντήσει αηδία. Που να σου πω την αλήθεια, ακόμη και αν ζητάω πολλά δεν με νοιάζει γιατί είναι τα βασικά.

Έχω βαρεθεί να βγαίνω με ανθρώπους που «το ζουν», δεν τους νοιάζει τίποτα, είναι χαλαροί και όπου τους βγάλει η ζωή. Δεν πηγαίνεις με το ρεύμα, εσύ πηγαίνεις το ρεύμα. Γιατί όταν ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου (ή δίπλα σου) ξέρει τι του γίνεται, τότε από αγόρι γίνεται άντρας. Κι ας είναι 25 χρονών (μπορείς να γελάσεις ελεύθερα, ξέρω ότι δεν υπάρχει αυτό). Δεν είναι το ότι η ζωή δεν είναι αρκετά δύσκολη για να ξέρεις τι σου γίνεται και όλοι έχουμε περάσει από σκατά φάσεις. Αυτό που λέω είναι πως δεν ζητάμε πια ο άντρας να έχει το σώμα του Αδάμ, τον τραπεζικό λογαριασμό του Bill Gates και το class του George Clooney, μα να μην έχει τα ψυχολογικά του Charlie Sheen. Να μην χρειάζεται να του κάνουμε την καρδιά περιβόλι για να μας θέλει πίσω. Να μην χρειάζεται να γίνουμε τροφή για περισσότερα ψυχολογικά στην ζωή του.

Αντί να κολλάμε λοιπόν σε ηλικίες, κόμπλεξ και μικροπράγματα, ας μαζέψουμε τα κομμάτια του εαυτού μας και ας βρούμε το σωστό αγόρι/κορίτσι που μας ταιριάζει. Δεν μπορούμε να περιμένουμε να βγούμε ένα ραντεβού με κάποιον/α που ξέρει τι θέλει και πως να το πάρει, χωρίς να ξέρουμε τι θέλουμε να φάμε για βράδυ. Τα βασικά δηλαδή.

Καμία δεν θέλει να γίνει η μαμά κανενός, να φροντίσει το αγόρι που βγαίνει, να τον «φτιάξει» ή να τον σώσει (εκτός από εμένα που θα αλλάξω καριέρα αν συνεχίσω έτσι). Οι σχέσεις δεν δημιουργούνται για να ξεχαστείς ή να αποφύγεις τα προβλήματα που έχεις στην ζωή σου, ούτε για να μην κάνεις τις αλλαγές που χρειάζεται. Κάτσε κάτω, αναθεώρησε, δες τι σου συμβαίνει και τι φταίει και λύσε το.

Μετά έλα βρες με και πες μου ότι δεν σε βοήθησα. Αν μπορούμε εμείς να ξέρουμε τι μας συμβαίνει, μπορείτε και εσείς.