Φαντάσματα ή αλλιώς οι άντρες που πέρασαν από τη ζωή σου και δεν κατάλαβες πως έφυγαν. Γιατί έφυγαν ή γιατί ήρθαν τέλος πάντων. Αυτοί που στο άκουσμα του ονόματός τους θα υπάρχει κάποιο «Αχ» ή «Αν» ή και τα δυο μαζί. Ιστορίες μισοτελειωμένες ή ιστορίες που δεν άρχισαν ποτέ. Με κάποιους σας δένει κάποιο love affair που μπορεί να κράτησε μερικούς μήνες και με άλλους μια δυνατή χημεία χωρίς timing ή κάποια φιλικοερωτικά ραντεβού.
Ποιο θα ήταν το τέλος της ιστορίας αν αυτή είχε αρχίσει σωστά; Τι θα ήθελες να είχες προλάβει να πεις πριν φύγουν στα κλεφτά απ’ τη ζωή σου; Πριν πάνε για τσιγάρα και δεν γυρίσουν ποτέ ή μεταναστεύσουν σ’ άλλη πόλη ή και σ’ άλλη αγκαλιά μη σου πω;
Όταν ο Πέτρος αποφάσισε να φύγει Γερμανία το έμαθα είκοσι τέσσερις ώρες πριν πετάξει. Κλείναμε έξι μήνες μαζί και αντί να μου μαγειρέψει κάτι, προτίμησε να μου κόψει εντελώς την όρεξη. Μπορεί οι λόγοι που προφασίστηκε για να φύγει στον εαυτό του ή σε μένα ή στο περίγυρό του να έμοιαζαν σωστοί, όμως δεν παύει να έφυγε σαν το κλέφτη. Τέλειωσε άγαρμπα και άδοξα ότι δεν είχε λόγο (στα δικά μου ρομαντικά) μάτια να τελειώσει.
Δεν ξέρω αν ο τίτλος φαντάσματα καλύπτει ή αποσαφηνίζει το ρόλο τους στη ζωή σου. Νομίζω πως θα τους χαρακτήριζα passengers ή πιο καλά nomads. Αυτοί που κάνουν ταξίδια χωρίς κανένα σταθερό σταθμό στη ζωή τους και εσύ αποτελείς ένα διάλειμμα. Ακόμα και αν η ρομαντική σου φύση πιστεύει ακράδαντα πως σε κάποιο σωστό timing το φάντασμα θα έπαιρνε σάρκα και οστά και η φανταστική περιστασιακή ιστορία θα γινόταν η σχέση της ζωής σου.
Το κακό είναι αυτή η σκέψη την κάνεις μόνο εσύ και σου τρώει χρόνο και ψυχική ηρεμία να πιστεύεις ότι η ζωή ξέρει τι κάνει, ότι κάπου παρακάτω θα ξαναβρεθείτε και θα το πιάσετε από την αρχή ή από εκεί που το αφήσατε.
Εννοείται πως ο Πέτρος δεν ξαναγύρισε στη ζωή μου. Σκέφτηκα πολλές φορές τι θα γινόταν αν καταλήγαμε μαζί. Αν το παραμύθι ξαναζωντάνευε ή αν όντως ήταν ο έρωτας της ζωής μου. Πέρασε καιρός να συνέλθω από αυτή τη τσιχλόφουσκα που σκάει πάντα στα δικά σου μούτρα και κολλάει μέχρι να δεχτείς ότι όλο αυτό ήταν μια αυταπάτη. Κάτι που εσύ ήθελες να πιστεύεις γιατί ήθελες να μεταμορφωθεί το φάντασμα σε πρίγκιπα.
Αφού δεν κατάφερα να κάνω το Πέτρο power ranger συνέχισα να τον κουβαλάω μαζί μου και να συγκρίνω μαζί του κάθε επόμενη σχέση και το πιο παρανοϊκό είναι πάντα έβγαινε από πάνω με υπεροχή. Ίσως γιατί εγώ το είχα επιλέξει να πιστέψω τόσο πολύ σε κάτι που στο τέλος το πενθούσα και το συνέκρινα ενώ είχε τελειώσει.
Και τότε απλά κατάλαβα:
Φαντάσματα θα υπάρχουν όσο πιστεύουμε σ’ αυτά.
Όσο φοβάσαι να σταθείς όρθια να κοιτάξεις τον άλλο στα μάτια και να τον ρωτήσεις τι θέλει απ’ τη ζωή σου, θα μπλέκεις με φαντάσματα και άλλα περίεργα ανεξήγητα φαινόμενα. Θα ψάχνεις να εξηγήσεις το πώς φέρονται, πώς κινούνται, τι νιώθουν. Ένας φαύλος κύκλος δίχως νόημα. Σκέψου απλά ότι μπορείς να φύγεις εσύ αν κάποιος δεν σου κάνει και χωρίς δικαιολογίες, με ανοιχτό φως και χωρίς σεντόνι.
Όταν δεν (τα) φοβάσαι θα επιστρέφουν.
Όλοι και όλα κάποτε γυρίζουν. Έτσι και τα φαντάσματα απλά με χρονοκαθυστέρηση. Σε μια εποχή της ζωής σου που στην καλύτερη τα έχεις απομυθοποιήσει και μπορείς να τα αντιμετωπίσεις.
Πέντε χρόνια μετά ο Πέτρος έκανε ένα σύντομο guest moment για να μου πει πόσο χάρηκε που είμαι καλά και να μου αραδιάσει μερικά τσιτάτα αναφορικά της ιστορίας μας. Να μιλήσει για το τι θα γινόταν αν και να μου παραδεχτεί πως ήμουν σημαντική στη ζωή του.
Στην πραγματικότητα φοβούνται πιο πολύ από εσένα.
Δεν είναι τίποτα περισσότερο από αγόρια που φοβούνται. Τι; Δεν ξέρω ίσως τη δέσμευση, το συναίσθημα, εσένα, το μαζί. Οτιδήποτε έχει τις προϋποθέσεις να δημιουργήσει μια κάποια σταθερότητα. Και επειδή, λοιπόν, δε μπορούν να αντιμετωπίσουν το φόβο τους, το βάζουν στα πόδια. Για να γυρίσουν μετά από καιρό που ο χρόνος θα έχει αλλοιώσει τα πεπραγμένα, να δημιουργήσουν εντυπώσεις.
Φυσικά μετά τον Πέτρο υπήρξαν και κάνα δυο ακόμα φαντάσματα. Μικρότερης εμβέλειας που έμειναν να με καταδιώκουν για αρκετό καιρό. Το χειρότερο είναι πως πάντα τα δικαιολογούσα. Πάντα ευχόμουν να είχα αυτήν την ευκαιρία να φωνάξω, να μιλήσω, να προλάβω να πω ή να ζήσω περισσότερα.
Άλλη μια αυταπάτη που ενδόμυχα τάιζε το τέλος που ήταν αναμενόμενο. Κι άντε αυτοί θα έφευγαν εγώ γιατί έπρεπε να τους πάρω μαζί μου;
Αν δεν τα σκοτώσεις (μεταφορικά έστω) θα σε καταδιώκουν.
Από τις αναμνήσεις δραπετεύεις εύκολα, τα φαντάσματα είναι δύσκολη μάχη. Πρέπει να κόβεις το κακό από τη ρίζα που λένε. Αλλιώς μένει μέσα σου και σε τρώει. Σε βάζει να καταστρέψεις το παρόν για μια επιστροφή διόλου φερέγγυα.
Όσο broad minded κι αν θέλω να δηλώσω όταν ξεφορτώθηκα τις σκιές έκλεισα εντελώς την πόρτα. Δε γίνεται να είσαι φιλαράκι με την ελπίδα μιας παρ’ ολίγον ευτυχίας, με αυτόν που έφυγε γιατί ήθελε να προχωρήσει χωρίς εσένα και όχι δίπλα σου.
Άλλωστε ό,τι δε συνέβη ποτέ, είναι ό,τι ποθήσαμε πολύ (για λάθους λόγους) και μονόπλευρα.
