Τη βραδιά των Χριστουγέννων, τη μόνη βραδιά που οι άνθρωποι πιστεύουν στα θαύματα κάποιοι άνθρωποι κοιτάζουν τα αστέρια και εκεί βλέπουν κάτι δικό τους. Για άλλους είναι μια πολύ πρόσφατη απώλεια για άλλους μια απώλεια που μετράει χρόνια αλλά πονάει το ίδιο. Αυτές οι μέρες κάνουν το κενό πιο μεγάλο, το ίδιο, και για τις δύο περιπτώσεις.

Μέχρι την Γ’ Γυμνασίου ξεκαθάρισα μέσα στο κεφάλι μου ότι τα Χριστούγεννα δεν είναι για όλους ίδια. Δεν μυρίζουν όλα τα σπίτια κουλούρια και χριστόψωμα, ούτε όλοι μπορούν να στολίσουν το δέντρο τους με την ίδια ανεμελιά. Μέχρι εκείνη την χρονιά πίστευα ότι όλοι, λίγο πιο φτωχοί, λίγο πιο πλούσιοι, τα Χριστούγεννα είναι κάπου ζεστά και τρώνε όλοι μαζί. Μπορεί να μην είχαν το ίδιο πλούσιο τραπέζι και το ίδιο φανταχτερούς φιόγκους στα δώρα τους, αλλά όλοι είχαν οικογένεια και δώρα κάτω από το δέντρο. Τα Χριστούγεννα όπως και να το δεις έλαμπαν μέσα στο μυαλό μου.

Μέχρι να τελειώσω το σχολείο ξεκαθάρισα μέσα στο κεφάλι μου ότι πολλές χώρες έχουν πόλεμο, δε γιορτάζουν Χριστούγεννα, ότι οι γιορτές δεν είναι όπως στις ταινίες. Έβαλα σε τάξη σκέψεις περί οικονομικών δυνατοτήτων αλλά και μοναξιάς σε μερικά σπίτια. Τα Χριστούγεννα άρχισαν να χάνουν την λάμψη τους στο μυαλό μου.

Μέχρι τα 25 μου δούλεψα παραμονή και ανήμερα Χριστουγέννων, γιόρτασα μόνη μου, μια χρονιά γιόρτασα με 1000 δραχμές στο πορτοφόλι μου αλλά μια άλλη γιόρτασα με πολλά δώρα και χαμόγελα. Κατάλαβα ότι οι γιορτές δεν είναι όπως στις ταινίες, αλλά μπορούν να γίνουν ωραίες αν έχεις την οικογένεια σου και τους φίλους σου. Τα Χριστούγεννα άρχισαν να κερδίζουν λίγη λάμψη στο μυαλό μου.

Στα 27 μου έχασα τον μπαμπά μου. Τα πρώτα Χριστούγεννα χωρίς εκείνον ήταν σκοτεινά σα να μη γιόρταζε κανείς άλλος μαζί με την δική μου οικογένεια. Εκείνα τα Χριστούγεννα είχαν ηρεμία και αγάπη αλλά δεν είχαν ανεμελιά. Υπήρχε για πρώτη φορά μια κενή θέση στο τραπέζι που έκοβε την όρεξη όλων για γιορτές. Την ίδια χρονιά κατάλαβα ότι τα Χριστούγεννα μπορεί να μην είναι ποτέ ξανά ίδια και δεν μπορούσα να αποφασίσω εάν αυτό με πλήγωνε ή εάν με βοηθούσε να ξεκαθαρίσω μια και καλή μαζί τους. Τα Χριστούγεννα δεν απασχολούσαν το μυαλό μου πια.

Μερικά χρόνια μετά, η βραδιά των Χριστουγέννων δεν είναι τόσο σκοτεινή όσο εκείνη της πρώτης χρονιάς. Είναι όμως διαφορετικά. Ούτε καλύτερα, ούτε χειρότερα. Δεν έχω καταφέρει ακόμα να τακτοποιήσω στο κεφάλι μου ότι δεν είναι σε όλα τα σπίτια τα φώτα αναμμένα, υπάρχουν κάτω από το δέντρο πλούσια δώρα και στο σπίτι ακούγονται μόνο γέλια. Έχω όμως καταφέρει να υπολογίσω ότι σε πολλά σπίτια που μετράνε άδειες καρέκλες υπάρχει ακόμα πολλή αγάπη και θαλπωρή. Μπορεί να βγαίνω το βράδυ των Χριστουγέννων βουρκωμένη και να κοιτάζω τα αστέρια στον ουρανό όμως ξέρω ότι εκείνοι που είμαστε εδώ είμαστε ακόμα χαμογελαστοί και δίπλα ο ένας στον άλλον, στις δυσκολίες. Ξέρω πως την απώλεια του μπαμπά μου δεν θα την καλύψει κανένας μεγάλος φιόγκος, κανένα δίμετρο δέντρο, κανένα γεμάτο τραπέζι.

Τα Χριστούγεννα μπορεί να μη ξαναλάμψουν στο μυαλό μου, ίσως να είναι μόνο για παιδιά, όμως είναι η μόνη βραδιά που μπορείς να πιστέψεις στα θαύματα, να κοιτάξεις τον ουρανό και να δεις αυτό το κάτι δικό σου.