Έχω γράψει τόσες πολλές φορές για την αδερφή μου που -οι όχι τόσο στενοί φίλοι μου- νομίζουν πως δεν έχω αδερφό. Έχω μια αδερφή και έναν αδερφό λοιπόν. Κατά κάμποσο μεγαλύτεροι και οι δύο, ποτέ δεν παίξαμε με παιδικά παιχνίδια μαζί αφού πάντα όταν εγώ άρχιζα κάτι εκείνοι ήδη το είχαν τελειώσει. Ξεκινούσα εγώ το δημοτικό, εκείνοι το τελείωναν, άρχιζα εγώ το λύκειο εκείνοι είχαν συμπληρώσει τριετία με ένσημα και τα λοιπά.

Λίγα χρόνια μετά, όταν μπήκα στα σοβαρά στον ενήλικο κόσμο η αδερφή μου με έκανε παρέα, ζούσαμε μόνες μας οι δυό μας, αναγκαστικά με έβαλε στην ζωή της. Όμως για τον κατά δέκα χρόνια μεγαλύτερο αδερφό μου δεν νομίζω ότι ποτέ θα μεγαλώσω, ποτέ δεν θα με κάνει ουσιαστικά παρέα. Θα είμαι πάντα η κατά δέκα χρόνια μικρή του αδερφή. Και δέκα χρόνια είναι κάμποσα. Αν σκεφτείς πως όταν γεννήθηκα εγώ εκείνος είχε τέτοιο μέγεθος ώστε να μπορεί να με παίρνει στην αγκαλιά του και να τρέχει σκάλες (συνέβη).

Θυμάμαι τον αδερφό μου πάντα να με προσέχει να μην πάθω κάτι αν και πάντα δεν είχε κάτι ιδιαίτερο να πει με το νιάνιαρο. Παρόλα αυτά από εκείνον έμαθα να διαβάζω πολλά βιβλία -όσο πιο πολλά γίνεται- να αγαπάω την φιλοσοφία, να μάθω ποιος είναι ο Επίκουρος και να μπορώ να καμαρώνω που ο αδερφός μου μεγαλώνοντας μοιάζει με τον Ρίτσαρντ Γκιρ (στα δικά μου μάτια). Και ας έχει όλα τα κουσούρια του θεού.

Θυμάμαι την αδερφή μου να αναγκάζεται να με παίρνει μαζί της σε όλα τις νεανικές βόλτες, βασικά δεν το θυμάμαι, εκείνη φροντίζει να το θυμίζει σε όλους και πως χάρη σε εκείνη έμαθα πως να ψωνίζω αποδοτικά στο Ζάρα, πως να μαγειρεύω σολομό με μακαρόνια, πως να καθαρίζω στις 12 το βράδυ ακούγοντας Μαρινέλλα εναλλάξ με Μάικλ Τζάκσον, πως οι γκέι κολλητοί μπορεί να είναι γαμώ τα παιδιά και πως μέχρι να κάνεις δικά σου παιδιά ο άνθρωπος που θα έκανες τα πάντα για αυτόν είναι η μικρή σου αδερφή. Και ας έχει όλα τα κουσούρια του θεού.

Πάντα μαλώναμε με την δική μας σειρά. Ο αδερφός μου έσπαγε τα νεύρα τη αδερφής μου και εκείνη τα δικά μου, εγώ τα δικά της και εκείνη του αδερφού μου. Γαϊτανάκι νεύρων γιατί έτσι πρέπει να είναι τα αδέρφια. Ας μην ξεχνάμε ‘ομως πως πολλά πράγματα που είμαι σήμερα τα οφείλω σε εκείνη και εκείνη με την σειρά της πολλά από εκείνα που είναι τα οφείλει σε εκείνον. Γαϊτανάκι χαρακτήρων γιατί έτσι πρέπει να είναι τα αδέρφια.

Ξέρεις τα αδέρφια δεν τα διαλέγεις, σκας, συμβιβάζεσαι και τα αγαπάς γιατί αν εκείνα μπορούσαν να γράψουν μια παράγραφο για σένα θα έκλεινε το ίδιο ”κι ας έχει όλα τα κουσούρια του θεού” αλλά πριν θα περιέγραφαν όμορφες κοινές μας στιγμές.

Γιατί αν δεν είχα αυτούς τους δύο δεν ξέρω πως θα είχα αντέξει την απώλεια του πατέρα μας, πως θα είχα μπει πιο ομαλά στην δική μου ανώμαλη ενηλικίωση, πως θα ήμουν σήμερα.

Ισως βέβαια να είχα γλυτώσει το κρύωμα που άρπαξα για να πάω σε εκείνον ντεπόν και σούπα μέσα στο χιόνι επειδή είχε πυρετό ή να είχα φάει λιγότερες λασπωμένες μακαρονάδες με σολομό μέχρι να το μάθει καλά.

Για πάντα μαζί. Αναγκαστικά. Αλλά ωραία αφού μόνο με εκείνη μπορώ να τον κοροϊδέψω για τον τρόμο μας μήπως ανακαλύψει το instagram ή με εκείνον για την λαιμαργία της και οι δύο τους μαζί για το ότι ”δεν σου πάνε τα μακριά, σε κάνουν κοντή”

ΥΓ Ειδα το παρακάτω συγκινητικό βίντεο του 2013 και σκέφτηκα πόσο μεγάλη τύχη να έχεις υπέροχα αδέρφια.