Υπάρχουν κι αυτές οι μέρες, που δίχως λόγο και αιτία νιώθεις μια ατέρμονη μοναξιά. Υπάρχουν κι αυτές οι στιγμές που βρίσκεσαι ανάμεσα σε πλήθος∙ ανάμεσα σε ανθρώπους που χορεύουν και διασκεδάζουν και πίνουν. Κι εσύ νιώθεις πάλι μοναξιά. Υπάρχουν και οι στιγμές που είσαι με λίγους και καλούς. Με ανθρώπους που τους ξέρεις και σε ξέρουν. Που τους αγαπάς και σε αγαπούν, και πάντα έχουν μια συμβουλή να σου πουν. Η μοναξιά, όμως, ούτε τότε σε αφήνει.
Αυτές τις στιγμές, λοιπόν, ν’ αρχίσεις όσο μπορείς να τις εκτιμάς και να τις εκμεταλλεύεσαι. Αυτές είναι που έρχονται πολλές φορές για να σου δώσουν έμπνευση, να σε βγάλουν –έστω για λίγο- από το σπίτι και να σε ξεβολέψουν. Να σου συστήσουν κι άλλους ανθρώπους, άλλες ψυχές, σαν κι εσένα, που νιώθουν κι εκείνοι αυτό το κενό.
Για τις στιγμές που μένεις μόνος, έρχονται άνθρωποι, για να σε πάρουν από το ναδίρ του εαυτού σου, που έχεις φτάσει, και σε πιάνουν απ’ το χέρι, να σε πάνε βήμα-βήμα όλο και πιο ψηλά. Ξεχώρισέ τους, «διάβασέ» τους και δες ποιοι το κάνουν από αγάπη και «ανάγκη», χωρίς κανένα δόλο. Ποιοι είναι στ’αλήθεια αυτό που δείχνουν και δεν έχουν βάλει μπροστά απ’ το εγώ τους εξώφυλλο ιλουστρασιόν. Αυτούς μονάχα να εμπιστευτείς και να τους σφίξεις γερά το χέρι, μη και τους χάσεις.
Για τις στιγμές που μένεις μόνος, υπάρχει κι άλλη συντροφιά. Το βιβλίο εκείνο που αγόρασες το καλοκαίρι στην Άθυτο (ή Άφυτο;;), από τον πλανόδιο και είχατε πιάσει για λίγο ψιλή κουβέντα. Το βιβλίο το πήρες, αλλά δε το διάβασες ποτέ. Μήπως, τώρα, είναι η ώρα που θα σου κάνει την καλύτερη παρέα και θα διώξει για λίγο αυτό το βάρος που έχεις μέσα σου;
Για τις στιγμές που μένεις μόνος, υπάρχει πάντα και η μουσική. Ποπ, ροκ, ρεμπέτικο ή και λαϊκό. Όποια κι αν είναι η προτίμησή σου, είναι πάντα εκεί για σένα με στίχους, φωνές και μελωδίες για να απαλύνει ψυχές και πληγές.
Για τις στιγμές που μένεις μόνος, να θυμάσαι ότι δεν είσαι και δε θα είσαι ποτέ. Υπάρχει πάντα «κάποιος» που είναι εκεί…
