Το παιδί στην φωτογραφία είναι ο Γιάννης, εδώ και 21 χρόνια είναι αδερφός μου. Μην τον βλέπετε έτσι, το κανονικό του μέγεθος είναι 1,95, 48 νούμερο παπούτσι σου λέει. Έχει έναν γάτο, τον Θέμο το μάγκα, μαθαίνει γαλλικά (όχι ο Θέμος o μάγκας, ο Γιάννης), παίζει κιθάρα και λαούτο, κάποτε χόρευε swing και όταν ήταν μικρός ήθελε να γίνει πιλότος ή στρατιωτικός, αλλά δεν σπουδάζει τίποτα από αυτά τα δύο.

Εγώ είμαι δύο χρόνια μεγαλύτερη του και οι φήμες λένε ότι υπερχάρηκα όταν έμαθα για το new entry στην οικογένεια Μάρκου. Δεν θυμάμαι τίποτα από τα δύο χρόνια μοναξιάς μου, αλλά θυμάμαι τον Γιάννη στις περισσότερες στιγμές της ζωής μου, πλάκες μέχρι δακρύων, επικοί καυγάδες για το αν οι Guns N Roses είναι πραγματικό ροκ συγκρότημα ή όχι, γιατί φορούσα τα ρούχα του χωρίς να το ξέρει (θα ήθελα λίγο την προσοχή σας: εάν έχετε αδερφή ξέρετε για τι πράγμα μιλάω, δεν υπάρχει περίπτωση να ΜΗΝ φοράει τα ρούχα σας! Είναι άνετα και όσα ρούχα και να έχουμε πάντα θα βρίσκουμε κάτι που ‘θα ταιριάζει’ περισσότερο στα δικά σας, οπότε αποδεχτείτε το, μην το κάνετε θέμα και συνεχίστε να μας αγαπάτε) και για άλλα πολλά, υπήρχε ένας γενικότερος πανικός.

Μικροί τσακωνόμασταν αρκετά όπως όλα τα αδέρφια, αλλά μόνο εγώ τα άκουγα γιατί φώναζα, ενώ ο Γιάννης δρούσε υπογείως, όμως τα τελευταία χρόνια έχουμε περάσει στο στάδιο της απλής αδερφικής αγάπης (τον περισσότερο καιρό-τουλάχιστον), λίγο η ενηλικίωση, λίγο που είμαι μακριά και λείπουμε ο ένας στον άλλον, έχουμε περάσει σε άλλο επίπεδο επικοινωνίας.

Ο Γιάννης είναι Κουκλάκι, έχει τον τίτλο, είναι από τους πιο ωραίους ανθρώπους που γνωρίζω, είναι αληθινός, άμα σε συμπαθήσει είσαι τυχερός άμα πάλι όχι, δεν πρόκειται να τον ξαναδείς. Είμαστε αρκετά διαφορετικοί αλλά συγχρόνως τόσο ίδιοι, είναι η ήρεμη δύναμη που όταν όλα μοιάζουν τρελά, ακατανόητα και είσαι ένα στάδιο πριν αρχίσεις να ουρλιάζεις, ο Γιάννης θα είναι η λογική που θα σε ισορροπήσει. Όταν τον χρειάζεσαι είναι εκεί, μπορεί να μην ξέρει τι να κάνει (κάποιες φορές) άλλα πάντα θα σε προσέξει με καφέ και Lord of the Rings ή Ηobbit ή pro.

Ο αδερφούλης μου για πολλά χρόνια κατά την παιδική του ηλικία πίστευε ότι βρέθηκε στα λάχανα του κήπου μας όταν ήταν 5 ετών (ο Γιάννης το λαχανόπαιδο) δηλαδή το ανάλογο ‘σε πήραμε από τους γύφτους’ . Κάποια άλλη στιγμή παραλίγο να του βγάλω το μάτι καθώς παίζαμε ενώ κάποια άλλη στιγμή του είχα βάλει μανταλάκια στα αυτιά (και καλά σκουλαρίκια) και του είχε αφήσει σημάδι το όποιο μόλις πρόσφατα εξαφανίστηκε… έχοντας αυτές τις εμπειρίες θα έπρεπε να χαλούσε αρκετά λεφτά σε ψυχολόγους. Οπότε οδηγούμαστε σε δύο συμπεράσματα: α) είναι αναίσθητος, β) η υπέροχη αδερφούλα του (εγώ!) τον γαλούχησε για να είναι έτοιμος για την πραγματική ζωή. Φυσικά ισχύουν και τα δύο αλλά υπερισχύει το πρώτο και μπορούν να το επιβεβαιώσουν κι άλλοι. Γιατί αγαπημένε μου αδερφέ Γιάννη, δεν γίνεται να ξυπνάει όλη η γειτονιά με τον απαράδεκτο ήχο από το ξυπνητήρι σου και εσύ να κοιμάσαι σαν μωράκι (μετά από την 3η επανάληψη).

Συνήθως θα το πετύχετε στους δρόμους της Αθήνας καλωδιωμένο και λίγο στον κόσμο του. Αυτά ήταν λοιπόν, μια μικρή δόση από το κεφάλαιο Γιάννης Μάρκου, είναι ο πιο κουλ αδερφός όλου του κόσμου και τον αγαπώ ως το άπειρο και ακόμα παραπέρα, δεν θα τον άλλαζα, αλλά δεν θα ήθελα να είχα δύο Γιάννηδες.

P.S: Συγγνώμη που έχασα την Blind Guardian μπλούζα σου!

Ακολουθεί το bonus track όπως το ζήτησε ο ίδιος!