“Ο αθλητισμός μού έχει μάθει πως τίποτα δεν αποκτιέται χωρίς να παλέψεις για αυτό, από το πώς προετοιμάζεσαι για να πετύχεις τους στόχους σου μέχρι το να είσαι προσηλωμένος και συγκεντρωμένος σε αυτούς που έχεις θέσει έτσι ώστε να τους πετύχεις” μου εξηγεί ο Γιάννης Νυφαντόπουλος για όσα του έχει διδάξει ο αθλητισμός μέχρι σήμερα.
Για τον πρωταθλητή των 100μ. ”η αποτυχία είναι ένα κομμάτι της ζωής που πρέπει να το αντιμετωπίσουμε και να φύγει από μέσα μας, όσο πιο ανώδυνα γίνεται, δίνοντας μας ένα μάθημα πως τίποτα δεν είναι δεδομένο.”
Σε ηλικία 16 ετών και μετά από δύο τροχαία ατυχήματα μέσα στην ίδια χρονιά, ο Γιάννης Νυφαντόπουλος, πρέπει να διαχειριστεί την πρόγνωση των γιατρών ότι δε θα μπορέσει να ασχοληθεί επαγγελματικά με τον αθλητισμό. «Δεν μου είπαν ότι θα πρέπει να σταματήσω τον πρωταθλητισμό, αλλά εμμέσως πλην σαφώς αυτό εννοούσαν γιατί μου είχαν πει ότι δε θα μπορέσω να ξανατρέξω σε υψηλό επίπεδο. Πριν το ατύχημα στις μικρές ηλικίες είχα καταφέρει να είμαι σε ένα αρκετά υψηλό επίπεδο» έχει πει σε παλιότερη συνέντευξή του. «Δεν τους πήρα και πολύ στα σοβαρά γιατί δεν ήθελα να σταματήσω. Ίσα-ίσα που ανυπομονούσα να γυρίσω στο γήπεδο. Ευτυχώ για μένα βγήκαν λάθος και συνέχισα και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε».
Αναρωτιέμαι γιατί επέλεξε τα 100μ. “Πιστεύω πως ήταν μια επιλογή του αγωνίσματος σε εμένα παρά ότι το επέλεξα εγώ! Δοκίμασα να τρέξω ξανά στο βιράζ μετά τα χειρουργεία στο πόδι μου αλλά οι ενοχλήσεις δεν μου το επέτρεψαν και έτσι λόγο ευθείας ήρθαν τα 100μ. Τα πρώτα αποτελέσματα ήταν μη αναμενόμενα από τον προπονητή μου (προς το θετικό) και έτσι μπήκαν στη ζωή μου τα 100μ.”
Μου λέει πως δεν σκέφτηκε ποτέ έντονα κάποιο άλλο άθλημα. “Σίγουρα στην παιδική ηλικία όλοι θέλουμε να γίνουμε «σταρ» σε κάποιο από τα δημοφιλές αθλήματα όπως ποδόσφαιρο, μπάσκετ κ.τ.λ. αλλά όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον στίβο αποκλειστικά ήμουν σίγουρος ότι θα εμένα εδώ.”
Τη στιγμή της εκκίνησης δεν σκέφτεται τίποτα. “Το μυαλό μου είναι κενό από σκέψεις, και το μόνο που περιμένω είναι να ακούσω τον ήχο του πιστολιού για την εκκίνηση.” λέει.
Ο Γιάννης και τα ατομικά ρεκόρ. Ποια είναι η σχέση σας;
Τα ατομικά ρεκόρ είναι ο βασικός στόχος κάθε αθλητή κάθε νέα χρόνια που ξεκινά και σίγουρα δεν θα μπορούσε να μη αποτελεί και δικό μου στόχο. Νομίζω πως έχω καλή σχέση μαζί τους γιατί είτε θα τα πλησιάσω είτε θα πετύχω ένα ρεκόρ μέσα στη σεζόν. Αυτό που μου αρέσει και με ικανοποιεί σίγουρα πάντως είναι πως τα ρεκόρ μου τα έχω πετύχει σε αγώνες που έχουμε θέσει σαν στόχο με τον προπονητή μου και είναι μια έξτρα επιβράβευση του κόπου μας αλλά και του σωστού προγραμματισμού μας.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Μετά τα τροχαία ατυχήματα που είχες, οι γιατροί σου είπαν ότι η ενασχόλησή σου με τον αθλητισμό θα είναι δύσκολη. Τι ήταν αυτό που σε πείσμωσε και σε κράτησε στον στίβο;
Η κατάσταση μου μετά τα τροχαία ατυχήματα πραγματικά ήταν αρκετά δύσκολη και συνάμα επίπονη περίοδος τόσο για εμένα αλλά και για το περιβάλλον μου, οικογενειακό και αθλητικό. Δεν αδικώ ούτε κρατώ κάποια είδους κακιά προς τους γιατρούς για το πόρισμα τους, καθώς έλεγαν αυτό που έβλεπαν και πίστευαν τη δεδομένη εκείνη στιγμή.
Το πήρα μέσα μου και ο εγωισμός μου βγήκε μπροστά σε αυτή τη κατάσταση που είχα να αντιμετωπίσω, ας μη ξεχνάμε πως συνέβησαν όντας στην παιδική μου ηλικία και τα παιδιά δεν αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα μιας κατάστασης ακριβώς ως έχει είτε για λόγους αφέλειας είτε για λόγους άγνοιας. Βέβαια χωρίς την οικογένεια μου και τη στήριξη τους όπως και του μετέπειτα προπονητή μου δεν θα γινόταν τίποτα απ’ όσα έχουν γίνει μέχρι σήμερα.
Έδωσα μια υπόσχεση στον εκλιπόντα προπονητή μου ότι δεν θα τα παρατήσω και θα προσπαθήσω να φτάσω όπου μπορώ όπου και αν είναι αυτό το ταβάνι και αυτό θα κάνω μέχρι να τελειώσει αυτό το ταξίδι!
Θα έλεγες ότι η ομαδικότητα είναι στοιχείο που σου λείπει καθώς έχεις επιλέξει ένα ατομικό άθλημα;
Όχι δε θα το έλεγα αυτό. Ο στίβος είναι μοναχικό άθλημα και το γνωρίζουμε αυτό σχεδόν από την αρχή άρα είμαστε κάπως εξομοιωμένοι με τη μοναξιά μας. Βέβαια στο δικό μου αγώνισμα υπάρχει και η σκυτάλη που απαιτεί συνεργασία και έτσι σπάει κάπως αυτή ρουτίνα.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Μέσα από την εμπειρία σου σαν επαγγελματίας αθλητής ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που σου έχει διδάξει ο στίβος για τη ζωή;
Η επιμονή, η υπομονή όσο κι αν δεν μου αρέσει αυτή η λέξη και η μεθοδικότητα. Αυτές πιστεύω πως είναι οι αξίες που θα κουβαλάω μαζί μου μετά τον αθλητισμό.
Είναι ο επαγγελματικός αθλητισμός όσο δύσκολος φαίνεται;
Είναι αρκετά δύσκολος ναι. Ειδικά στον δικό μας χώρο για την πλειοψηφία του. Σίγουρα υπάρχουν και εξαιρέσεις αλλά όχι πολλές, έχουν αλλάξει οι εποχές και έχει ακουμπήσει και εμάς όλο αυτό που αντιμετωπίζουμε με την κρίση. Βέβαια πιστεύω πως ο κλασικός αθλητισμός δεν έχει και το αντίκρισμα που του αναλογεί βάση των διακρίσεων που φέρνει πίσω, είτε γιατί δεν «πουλάει» είτε γιατί δεν συμφέρει!
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Οι επαγγελματίες αθλητές από πολύ μικροί επικεντρώνεστε στους αθλητικούς στόχους σας. Πόσο εφικτό είναι ένας αθλητή να σκεφτεί το μέλλον του, για αργότερα, όταν πια θα έχει ολοκληρώσει με τον αθλητισμό;
Εγώ προσωπικά συνδύασα τις σπουδές μου με τον αθλητισμό παράλληλα, σίγουρα είναι αρκετά δύσκολο αλλά όχι ανέφικτο γιατί δυστυχώς ο αθλητισμός δεν θα υπάρχει για πάντα στη ζωή μας. Ειδικά αν και η ζωή σου αργότερα δεν θα είναι μέσα στον αθλητισμό υπηρετώντας τον από κάποιο άλλο πόστο εκμεταλλεύονται έτσι την πορεία σου και τις γνώσεις σου στον χώρο.
Είσαι δραστήριος ως πολίτης και έχεις ασχοληθεί με τα κοινά στην Πρέβεζα. Αυτό το άλλο δικό σου κομμάτι, βρίσκεις να έχεις κάποια κοινά με τον αθλητισμό;
Η σχέση μου με τα κοινά ήταν μια απόπειρα ουσιαστικά η οποία δεν ευδοκίμησε κιόλας και είχε να κάνει ξεκάθαρα με τον χώρο του αθλητισμού που γνωρίζω. Σίγουρα η προσήλωση στον στόχο για να καταφέρεις ένα θετικό αποτέλεσμα βοηθά αλλά δεν μπορώ να σου απαντήσω με βεβαιότητα γιατί δεν το δοκίμασα εν τέλει.
Ποιο ήταν το μεγαλύτερο εμπόδιό σου μέχρι σήμερα που έχεις φτάσει σ αυτό το επίπεδο;
Σίγουρα ήταν η περίοδος των τροχαίων ατυχημάτων και η ζωή μετά από αυτά. Παρόλο που ήμουν σχετικά μικρός σε ηλικία, αυτή η περίοδος με διαμόρφωσε σαν άνθρωπο και σαν προσωπικότητα και έγινε οδηγός για τη συνέχεια.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Έχεις κάποιον δικό σου τρόπο να αποφεύγεις να πέφτεις στην παγίδα των αρνητικών σκέψεων όταν έχεις αμφιβολίες ή δεν πιστεύεις –έστω για λίγο- στις δυνάμεις σου;
Ο τρόπος μου είναι να γκρινιάζω σε σημείο ανυπόφορο στον προπονητή μου (ευτυχώς που είναι καλός άνθρωπος και με ανέχεται ακόμη) μέχρι να μου πει ”εμπιστέψου με όλα θα πάνε καλά”. Τότε είναι σαν να παίρνει αυτός το βάρος από πάνω μου και στο 99% έχει δίκιο για το αποτέλεσμα.
Σίγουρα στερήθηκες πράγματα να πετύχεις όσα έχεις πετύχει. Αξίζει λες τελικά τον κόπο;
Δεν στερήθηκα ιδιαίτερα κάποια πράγματα θα έλεγα, γιατί αγαπώ αυτό που κάνω. Είναι μια πλήρως συνειδητή απόφαση και έτσι μου ήταν αρκετά εύκολο. Σίγουρα σε προσωπικό χρόνο έχει κάποιο αντίκτυπο αλλά δεν με ενόχλησε ποτέ ιδιαίτερα, νομίζω πως ο κύκλος μας έχει περισσότερα παράπονα αλλά είναι ένα ”αναγκαίο κακό” και γι’ αυτούς.
