*Προσπερνώντας το γεγονός ότι είναι ο πρώτος τίτλος όπου η λέξη “αγόρια” που χτύπησε κάπως περίεργα και διευκρινίζοντας πως όταν λέω ‘που ασχολούνται με την τέχνη” εννοώ κάποιον καλλιτέχνη.*

Τα αγόρια που ασχολούνται με την τέχνη έχουν το κάτι διαφορετικό. Έχουν μια συγκεκριμένη γοητεία που δεν μπορείς εύκολα να προσδιορίσεις γιατί δεν είναι ούτε το στυλ, ούτε αυτά που λένε. Είναι πως κινούνται στον χώρο και πως φτάνει ο ήχος από κάθε τους λέξη στα αφτιά σου. Είναι ο τρόπος που θα σου πουν για το βιβλίο που έγραψαν, για το βιβλίο που θα γράψουν, για την παράσταση που σκηνοθετούν, το έργο στο οποίο θα παίξουν, το έργο που ζωγράφισαν, εκείνο που θέλουν να ζωγραφίσουν, η μουσική που έγραψαν, το τελευταίο τους live και όλα εκείνα που τα κάνουν να μοιάζουν τόσο ασήμαντα μα στην ουσία είναι η ζωή τους. Είναι ο εαυτός τους.

Κάπως έτσι λοιπόν, εσύ τους ερωτεύεσαι. Για την φωνή, την κίνηση, τον τρόπο που βλέπουν τον κόσμο. Κυρίως τον τρόπο μέσα απ’ τον οποίο βιώνουν όλα όσα βιώνεις κι εσύ. Γιατί είναι αξιοζήλευτα διαφορετικοί.

Γιατί (πιστεύεις ότι) θα γίνεις η μούσα τους. Που μπορεί να γίνεις, δε το αποκλείω αλλά μπορεί και όχι. Βέβαια, δεν σε νοιάζει και πολύ γιατί ποτέ δεν ξέρεις πως μπορούν εκείνοι να εμπνεύσουν εσένα. Αν σ’ ερωτευτεί, μπορεί να κάνει τα πάντα. Μπορείς να κάνεις τα πάντα, με έναν τρόπο που δεν έχεις ξανακάνει τίποτα. Κι αυτή είναι η μαγεία της όλης φάσης.

Άσε που κάποιος άγνωστος, κάποτε είχε πει πως “Αν σε ερωτευτεί ένας συγγραφέας, δεν πεθαίνεις ποτέ” γιατί φαντάζομαι το ίδιο ισχυεί και για τους υπόλοιπους καλλιτέχνες. Ποτέ δεν ξέρεις τι έργο θα κάνουν χάρη σε εσένα.

Γιατί κάθε φορά που θα τους λες την γνώμη σου θα σε αγνοούν. Ακόμη κι αν σε ρωτήσουν. Γιατί πολύ απλά, το έργο τους είναι έργο τους και όχι δικό σου. Σε καμία περίπτωση, δικό σας. Όμως, αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό τους που τους κάνει αξιαγάπητους γιατί κανείς δεν θέλει να μάθει την γνώμη σου και μπορείς να μάθεις ότι μερικές φορές, καλύτερα να μην τη λες κιόλας.

Γιατί μπορεί να μην είναι συνέχεια εκεί για σένα αλλά με τον τρόπο του θα είναι. Όταν αποφασίζεις πως θα ξεκινήσεις κάτι με έναν καλλιτένχη, πρέπει να ξέρεις πως η τέχνη του θα μπει σίγουρα πάνω από εσένα, πάνω από εκείνον. Ποτέ δεν θα αφήσει κάτι στη μέση για σένα. Μην το περιμένεις καν. Η αφοσίωση που θα δείξει όταν είστε μαζί θα είναι ακριβώς αυτό που θέλεις. Άφησέ τον να το δείξει και όσο θα είναι μαζί με το έργο του.

Γιατί δεν πρόκειται να βαρεθείς. Μπορεί να μπερδευτείς απ’ όλα όσα θέλει να πει -μπορεί να είναι και συναισθηματικά ανάπηρος- αλλά σίγουρα δεν θα βαρεθείς. Θέλεις γιατί θα είσαι μονίμως σε μια εγρήγορση του τύπου “ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΤΙ ΚΑΝΕΙ” και “ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΑΝ ΘΕΛΕΙ” ή αν θέλω. Κατάλαβες #διπλής.

Γιατί θα ερωτευτείς πιο έντονα από ποτέ. Δεν είναι μόνο οι τσακωμοί, τα γέλια, το μυστήριο, το άγχος που πάει την καρδιά σου τακ, τακ μέχρι τέλους. Είναι το ότι θα τα νιώσεις όλα πολύ. Θα νιώσεις κάθε μικρό συναίσθημα να σε διαπερνά. Σε εκνευριστικό βαθμό ίσως. Αλλά θα βρεις τον εαυτό σου να έχεις την διπλή ενέργεια για αυτά. Για όλο αυτό. Κι αν δεν είναι αυτό ο κυριότερος λόγος για να αφήσεις τον εαυτό σου να ερωτευτεί έναν καλλιτέχνη, τότε ποιος;