Δεν θέλω να γίνω μάνα γιατί κάθε φορά που ακούω γάμος και παιδιά, το μυαλό μου κάνει τις εξής εικόνες:
*Αυτή επιστρέφει κομμάτια στο σπίτι και πρέπει να μαγειρέψει για αύριο. Αυτός χαζεύει στο tablet.
*Αυτή θυσιάζει το απογευματινό της γυμναστήριο γιατί το παιδί είναι άρρωστο. Αυτός που και που σηκώνει το κεφάλι από το laptop για να ρωτήσει “Είναι καλύτερα;”
*Αυτός έχει την Παρασκευή με τους φίλους του. Για αυτήν είναι εξαιρετικά δύσκολο να μαζέψει πάνω από δύο φίλες όταν όλες έχουν να συντονίσουν παιδιά και γιαγιάδες.
Κάθε φορά που ακούω για ένα καλό παιδί που ψάχνει σοβαρή κοπέλα για σχέση χαμογελάω, γιατί αναγνωρίζω το σενάριο. Καλό παιδί μέχρι και σήμερα σημαίνει ότι έχει δουλειά που φαίνεται να είναι σταθερή και να του αποδίδει ικανοποιητικό εισόδημα. (“Τον ερωτεύτηκα γιατί ανέλαβε άξια την επιχείρηση από τον πατέρα του και οι πελάτες τον εμπιστεύονται”, καμία. Ποτέ.)
Αυτό όμως δεν έχει τόση σημασία. Η ουσία βρίσκεται στο “ψάχνει σοβαρή κοπέλα για σχέση”. Συνήθως σημαίνει ότι το καλό παιδί για να ανέβει στο επόμενο level επιτυχίας είναι μια κοπέλα που θα αναλάβει υπεύθυνα να σταθεί δίπλα του ως σύζυγος και έπειτα να φέρει στο κόσμο και να μεγαλώσει τα παιδιά του.
Δεν ξέρω αν εσύ ψήθηκες κάπου εδώ, αλλά να σου υπενθυμίσω πως το “μητέρα των παιδιών του” είναι full time job. Μαύρη εργασία, χωρίς δώρα και με απλήρωτες υπερωρίες.
Για σένα που θα κυοφορήσεις το παιδί, θα χρειαστείς χρόνο ανάρρωσης, θα το θηλάσεις, θα του μαγειρεύεις κάθε μέρα. Θα παίρνεις τους ελέγχους, θα το πηγαίνεις και θα το φέρνεις στην απογευματινή του δραστηριότητα, θα ψωνίζεις για αυτό. Θα συμμαζεύεις το δωμάτιο του, θα το διαβάζεις, θα το πλένεις και θα το καθαρίζεις.
Και αν ρωτήσεις μια μητέρα, αυτά είναι μόνο το 10% από όσα θα κάνεις για το παιδί σου. Εσύ, γιατί εσύ ξέρεις καλύτερα να τα κάνεις, είσαι γεννημένη για αυτά, είσαι μάνα.
Πάμε τώρα στο άλλο άκρο. Για τον άντρα, η πατρότητα δεν είναι full time job. Ούτε καν part time. Είναι χόμπι. ΧΟΜΠΙ. Ένας μπαμπάς δεν θα κάνει όλα τα παραπάνω. Και αν τα κάνει δεν θα τα κάνει στην ίδια αναλογία. Σε κάθε μία ώρα που θα αφιερώσει ένας πατέρας στο παιδί του αντιστοιχούν άλλες 23 ώρες που δεν είναι δική του ευθύνη. Κάθε μέρα.
Παρόλα αυτά λέμε “μπράβο” στο μπαμπά που πηγαίνει βόλτα το μωρό του. Επαινούμε δηλαδή έναν άνθρωπο για το αυτονόητο, που αφιερώνει χρόνο στο παιδί του. Λες και είναι ήρωας. Ενώ για τον πραγματικό ήρωα, τη μητέρα που το κάνει κάθε μέρα, δεν έχουμε ούτε “μπράβο”, ούτε “πόσο γλυκό που ταΐζει το παιδί”.
Είναι άδικο μια γυναίκα να θυσιάζει τη ζωή της και ένας πατέρας να μπορεί να κρύβεται πίσω από τη δικαιολογία “έλα ρε αγάπη, μου δούλευα όλη μέρα”
Θα μου πεις υπάρχουν και εξαιρέσεις. Θέλω πολύ να το πιστέψω, αλλά το μόνο που έχω δει με τα μάτια μου είναι το να φεύγουν εντελώς οι άχαρες υποχρεώσεις της κοινής ζωής και να πηγαίνουν σε έναν άλλο τρίτο άνθρωπο. Να απασχολείται δηλαδή καθαρίστρια για τις δουλειές του σπιτιού που δε μοιράζονται στη μέση ή νταντά για το “ποιος θα προσέχει το παιδί”. Οπότε αν δεν έχεις την οικονομική δυνατότητα, μάντεψε ποιος θα βάλει και σήμερα το παιδί για ύπνο.
Και ναι, το 2019 μπορούμε να μιλάμε για ισότητα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι λύσαμε το πρόβλημα
Συμβαίνει ακόμη. Στην εργασία, στις σχέσεις, στο γάμο. Στις καλύτερες μας φίλες. Στις πιο ανεξάρτητες. Σε γυναίκες που προορίζονταν για καριέρες. Σε ζευγάρια που θεωρούμε “πρότυπο” και σχολιάζουμε για αυτόν “πόσο πολύ την αγαπάει”. Και πάλι, συμβαίνει. Γιατί το αφήνουμε. Γιατί το θεωρούμε φυσιολογικό.
Αναρωτήθηκα πολλές φορές τι θα έκανα αν βρισκόμουν σε αυτή την κατάσταση. Θα ήθελα πολύ να νιώσω τη σιγουριά ότι έχω βρει τον άνθρωπό μου και να είμαι τόσο σίγουρη ώστε να πω το “Ναι”. Μέχρι εκεί θα έφτανα. Το δημαρχείο εννοώ.
Αλλά πιο μακριά δεν ξέρω. Γιατί μέχρι σήμερα δεν έχω δει καμία σχέση να μοιράζεται ένα παιδί ισόποσα. Είμαι σίγουρη ότι είναι τεράστια ευτυχία και εκπλήρωση. Δεν αμφιβάλλω για τις καλές στιγμές. Απλά, να, σκέφτομαι ποιος θα είναι εκεί για μένα αν γίνω μητέρα και νιώσω εγκλωβισμένη; Αν έχουμε ελέγχους και ταυτόχρονα έχω προπόνηση; Αν δεν θέλω να χάσω με τίποτα τα μπουζούκια με καλή παρέα, αλλά έχω και ένα παιδί; Η μάνα μου. Και κάπως έτσι, επαληθεύονται και όλα τα παραπάνω.
ΕΤΡΕΞΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΣΧΟΛΑΣΕ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ 13.30 (ΕΠΙΑΣΕ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΤΙΣ8.30) ΩΣ ΤΙΣ 16.30, ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙ 2-3 ΠΡΑΓΜΑΤΑ, ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ Κ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ.ΚΑΙ ΠΙΕΣΤΗΚΕ, ΓΚΡΙΝΙΑΞΕ Κ ΘΕΩΡΗΣΕ ΟΤΙ ΕΚΑΝΕ ΠΟΛΛΑ….
Κ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΩΡΑ Κ ΜΕΤΑ ΝΑ ΧΑΛΑΡΩΣΕΙ…
ΕΤΡΕΞΑ ΑΠΟ ΤΙΣ 16.00 ΠΟΥ ΣΧΟΛΑΣΑ (ΕΠΙΑΣΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΤΙΣ 8)ΩΣ ΤΙΣ 22.30 ΠΟΥ ΚΑΤΕΡΡΕΥΣΑ ΣΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ.
ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΕ ΚΑΝ, OYTE KAN ME ΡΩΤΗΣΕ ΠΩΣ ΕΙΜΑΙ
Αυτό που περιγράφεις είναι μια προβληματική σχέση. Και ναι τις προβληματικές σχέσεις ένα παιδί τις κάνει πιο προβληματικές. Επίσης, για τη μορφή που παίρνει μια σχέση δεν ευθύνεται μόνο ένας, αφορά δύο άτομα. Χρειάζεται θάρρος κ δουλειά για αλλαγή στη σχέση, με ή χωρίς παιδιά…
Δεν θέλω να κάνω παιδιά γιατί θέλω να κοιμάμαι οπότε θέλω και όσο θέλω, να μην εξαρτάται η ζωή μου από κάποιον άλλον ούτε η δική του από μένα, γιατί θέλω να χαίρομαι τον άντρα μου, την μοναξιά μας και το σπίτι μας χωρίς να έχουμε συγκατοίκους, γιατί λατρεύω την γάτα μου αλλά δεν θέλω μεγαλύτερη δέσμευση από αυτό, γιατί αν κάνω παιδί θέλω να το μεγαλώσω εγώ χωρίς να δουλεύω αλλά δυστυχώς μου αρέσει να δουλεύω και γιατί υπάρχουν και καλύτεροι τρόποι να αλλάξεις τον κόσμο.
Και λίγα λες αγαπητή μου. Το χειρότερο ειναι να κανεις παιδί η παιδιά, να μεγαλώσουν να γίνουν σαράντα χρόνων και εσυ να νομίζεις οτι ειναι ακομα μικρά. Αυτη η κατάσταση ειναι ψωμοτύρι στην μεσαιωνική και παρηκμασμένη Ελληνική κοινωνία. Δύστυχος.