Τέλειωσαν οι γιορτές.

Και τι έμεινε;

Οι ευχές.

Οι ευχές ποτέ δεν τελειώνουν γιατί ποτέ δεν είναι αρκετές.

Είναι ωραίο πράγμα οι ευχές.

Γιατί οι γιορτές δείχνουν πως ο άνθρωπος μπορεί –τουλάχιστον να ευχηθεί- κάτι καλό.

Να ψάξει και να βρει μέσα του λίγη καλοσύνη.

Και λίγη ελπίδα.

Γιατί αυτό είναι οι ευχές.

Ελπίδα. Πως κάτι θα αλλάξει, κάτι θα μείνει στάσιμο, κάτι θα συνεχίσει, κάτι θα σταματήσει.

Είναι ωραίες οι ευχές. Γιατί δείχνουν το «τι». Αλλά είναι αδύναμες. Γιατί δεν δείχνουν το «πώς».

Κλισέ ή πρωτότυπες, είναι ευχές. Είναι ελπίδα ίσως και αφορμή για να βρει ο καθένας το «πώς». Πώς να γίνει καλύτερος άνθρωπος, πώς να έχει υγεία, πώς να αλλάξει ο ίδιος και ο κόσμος.

Υγεία λοιπόν. Τόσο κλισέ ευχή όσο και σπουδαία. Πάντα τα σπουδαία είναι κλισέ και τα θεωρούμε δεδομένα. Χωρίς να είναι.

Υγεία θα ευχηθώ. Πρώτα και πάνω από όλα. Σωματική και ψυχική. Μέσα και έξω.

Και μετά θα ευχηθώ το 2016 να είναι καλύτερο από τα προηγούμενα χρόνια. Θα ευχηθώ να φάμε καινούργια φαγητά, να πιούμε καινούργια ποτά και να ανακαλύψουμε νέες γεύσεις. Γλυκές, ξινές, πικρές, έντονες, αδιάφορες. Και να αποφασίσουμε αν μας ταιριάζουν.

Θα ευχηθώ να γνωρίσουμε νέους ανθρώπους και να ανακαλύψουμε αν μας ταιριάζουν. Αν είναι γλυκοί, πικροί, ξινοί, έντονοι, αδιάφοροι.

Θα ευχηθώ να ταξιδέψουμε. Σε μέρη που έχουμε ξαναπάει, σε μέρη που ονειρευόμαστε να πάμε. Σε μέρη γνώριμα, σε μέρη άγνωστα. Να ταξιδέψουμε σε ανθρώπους. Που έχουμε ξαναπάει, σε ανθρώπους που ονειρευόμαστε να ταξιδέψουμε μαζί τους.

Θα ευχηθώ να πάμε πίσω για να δούμε για ποιο λόγο πήγαμε μπροστά. Ή μείναμε εκεί. Θα ευχηθώ να πέσουμε για να σηκωθούμε. Να πούμε και να ακούσουμε «σ’αγαπάω». Να ζητήσουμε και να μας ζητήσουν «συγγνώμη». Να πούμε στον εαυτό μας και στους άλλους «αυτό είμαι. Δέξου με. Με τα σωστά και τα λάθη μου. Γιατί είμαι άνθρωπος». Κι αυτό εύχομαι για το 2016. Να είμαστε άνθρωποι.