Το “ρο” είναι ένα όμικρον με “μπαστουνάκι”, που μπορεί να είναι ψηλόλιγνο κι αέρινο σαν στάχυ, και να “χαϊδεύει” την επόμενη γραμμή. Ή να ξανατυλίγεται λίγο προς τα πάνω σαν την ουρά της γάτας ή σαν τη λαβή της ομπρέλας της Μαίρη Πόπινς που ήταν η καμπυλωτή μύτη ενός παπαγάλου. Το “άλφα” μπορεί να είναι 3 αυστηρές γραμμές και να θυμίζει ινδιάνικη σκηνή. Μπορεί όμως και να μοιάζει με τη μακριά φούστα μιας μικροσκοπικής χορεύτριας που εκτείνει το ένα ποδαράκι γέρνοντας ελαφρά.

Πάρε τώρα κι εσύ ένα χαρτί κι ένα στυλό. Γράψε κάτι και δες πώς φτιάχνεις το ρο, το άλφα, το έψιλον, τα γράμματα της αλφαβήτου. Αμηχανία, ε; Δεν είσαι σίγουρος/-η αν έτσι το έγραφες εσύ αυτό ή αν είναι αποτύπωση της στιγμής. Έχεις ψιλοξεχάσει τον γραφικό σου χαρακτήρα τώρα που χρησιμοποιείς τόσο πολύ τον υπολογιστή. Όταν πιάνεις μολύβι ή στυλό, το χέρι σου δεν “πετάει” όπως τότε που έγραφες πυρετωδώς διαγωνίσματα και εξετάσεις σκύβοντας με λάθος στάση σπονδυλικής στήλης πάνω από την κόλλα σου για να προλάβεις να τελειώσεις πριν να σου την πάρουν.

Σήμερα το χέρι σου “πετάει” πάνω από το πληκτρολόγιο του υπολογιστή και του κινητού σου, παρά πάνω από το χαρτί. Τα skills σου που θα σου επέτρεπαν να φτιάχνεις αβίαστα το ρο με μπαστουνάκι σαν την ομπρέλα της Μαίρη Πόπινς και το άλφα σαν να ήταν χορεύτρια της Πίνα Μπάους, μειώνονται. Κι έτσι σήμερα στα social media μοιάζει με λεπτή ειρωνεία το trending hashtag #HandwritingDay. H “Ημέρα Χειρογραφίας” μπορεί να είναι αμερικανική γιορτή που γιορτάζεται στις 23 Ιανουαρίου, γενέθλια ημερομηνία του John Hancock, που υπέγραψε την Αμερικανική Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, όμως ο καθένας μπορεί να της προσδώσει τη δική του συναισθηματική σημασία από τη στιγμή που έχει σχέση με κάτι τόσο προσωπικό. Γιατί πώς να μην σε συγκινεί το “γρομπαλάκι” στο μεσαίο σου δάχτυλο που απέκτησες από την πίεση του μολυβιού στα χρόνια του σχολείου; Πώς να μην χαμογελάσεις αν τύχει και βρεις χαρτιά όπου δοκίμαζες διάφορα στυλ μονογραφής μέχρι να καταλήξεις σε αυτή που θα σου ταίριαζε και που τελικά επέλεξες να έχεις σε όλη σου τη ζωή; Πώς είναι ποτέ δυνατόν να πετάξεις όλα τα τετράδιά σου που είναι ενθύμια της “πάλης” σου με τα γράμματα μέχρι να τα τιθασεύσεις και να τα κάνεις να υπακούν στο δικό σου καλλιτεχνικό ή παντελώς άτεχνο όραμα;

Μπορεί σε κάποια χρόνια από τώρα τα παιδιά και οι μεγάλοι να πιάνουν μολύβι ή στυλό και να τα περιεργάζονται όπως οι Αμερικανοί ιθαγενείς τα καθρεφτάκια, προσπαθώντας να καταλάβουν τον τρόπο χρήσης τους, όπως κάνουν τα σημερινά παιδιά με το κασετόφωνο και το γουόκμαν. Ίσως τα μελλοντικά viral βιντεάκια να χρησιμοποιούν κάτι τέτοιο ως παράδειγμα του generation gap. Το γράψιμο με το χέρι μπορεί να “εξαφανιστεί” στο μέλλον και να είναι γνωστό μόνο ως “εξωτική” πρακτική επικοινωνίας του παρελθόντος. Μπορεί και όχι. Ό,τι και να γίνει, μια φυσική εξέλιξη θα είναι, που θα ανταποκρίνεται στις ανθρώπινες ανάγκες. Προς το παρόν, κι ενώ γράφουμε λιγότερο με το χέρι, οι ρομαντικοί χαίρονται που η καλλιγραφία έχει γίνει trend – τόσο σαν χόμπι όσο και σαν εξεζητημένη γραφιστική τεχνική.

Καλλιγραφικά ή όχι, πάντως, τα γράμματά σου είναι κάτι σαν το δακτυλικό σου αποτύπωμα. Κάτι τόσο ξεχωριστό, που ίσως θα έπρεπε να το διατηρείς κάπου ή κάπως, όσο το έχεις ακόμα. Και αν θα ήθελες να έχεις ένα ιδιαίτερο προσωπικό ενθύμιο από αγαπημένα σου πρόσωπα, ζήτα να σου γράψουν κάτι με το χέρι σε ένα χαρτί: το όνομά τους, ένα μήνυμα για σένα, ένα αγαπημένο τους στιχάκι. Αλήθεια, γνωρίζεις τον γραφικό χαρακτήρα των κοντινών προσώπων σου, των συγγενών, των φίλων σου; Αν όχι, ευκαιρία να τον μάθεις…