«Πάλι με τους φίλους σου θα βγεις;». Είναι μια φράση που όλοι μας έχουμε ακούσει και που, συνήθως, συνοδεύεται από μούτρα ξινισμένα και κατεβασμένα μέχρι το πάτωμα που, κατά τι γνώμη σας, περνάνε ξεκάθαρα αλλά διακριτικά το μήνυμα της ενόχλησής σας. Διακριτικά κατά την γνώμη σας. Κατά την δική μας γνώμη, είστε λίγο λιγότερο διακριτικές απ’ τον πρόσφατο σεισμό στο Νεπάλ. Δεν θα σας κρύψω (δεν νομίζω ότι κρύβεται άλλωστε…) πως όσες φορές και να τ’ ακούσω, ποτέ δεν θα πάψει να μου σπάει τα νεύρα! Κατ’ αρχάς, γιατί ακούγεται λες και πρόκειται για κάποιου είδους διαγωνισμό για το με ποιον θα περάσουμε περισσότερο χρόνο και, κατά δεύτερον, γιατί είναι πολύ εγωιστικό και δείχνει ξεκάθαρα ότι δεν σέβεστε την ανάγκη μας να περνάμε χρόνο και με άλλους ανθρώπους!

Ας τα πούμε άλλη μια φορά λοιπόν με την ελπίδα ότι αυτή η φορά θα είναι και η τελευταία! Αρχικά, το να θέλουμε να περάσουμε χρόνο με ανθρώπους που… δεν είστε εσείς δεν σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να σας βαριόμαστε, ότι δεν σας αγαπάμε πια ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Ούτε ότι δεν είστε προτεραιότητά μας. Αυτά τα πράγματα έχουν κάποια σύνδεση μόνο μέσα στη δική σας φαντασία. Εκτός αυτού, η εικόνα που έχετε στο μυαλό σας, μ’ εμάς να γινόμαστε λιώμα απ’ το ποτό και να την πέφτουμε σε άγνωστες σ’ ένα μπαρ ενώ οι φίλοι μας, μας ενθαρρύνουν να σας κερατώσουμε, περιέχουν λιγότερη αλήθεια και από λόγο του Βενιζέλου.

Η αλήθεια είναι ότι το κυριότερο που αποζητούμε όταν βγαίνουμε (ή, εν γένει, βρισκόμαστε) με φίλους μας, είναι η δυνατότητα να είμαστε ο εαυτός μας. Όσο μεγάλη οικειότητα και αν υπάρχει μεταξύ μας, ποτέ δεν πρόκειται να είμαστε μαζί σας ακριβώς όπως είμαστε με τους κολλητούς μας. Και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Δείχνει ότι, αν μη τι άλλο, είμαστε εξοικειωμένοι με την έννοια της στοιχειώδους ευπρέπειας. Αυτό όμως δεν αλλάζει το γεγονός ότι με τους φίλους μας, μπορούμε να είμαστε όσο κάφροι θέλουμε χωρίς να σκεφτούμε τι θα σκεφτείτε εσείς για τις «φτηνές μας πλευρές» (που λέει μια ψυχή…). Μπορούμε να κάνουμε μαζί τους ηλίθια πράγματα που εσείς δεν γουστάρετε (να περάσουμε, ας πούμε, ώρες παίζοντας video games –όχι εγώ, κάτι γνωστοί μου). Μπορούμε να μιλήσουμε όπως θέλουμε και για ό,τι θέλουμε, να είμαστε loud, ακόμα και να χρησιμοποιήσουμε το λεξιλόγιο που θέλουμε, χωρίς να νιώθουμε σα δεκαπεντάχρονα που θα τα πιάσει ο γυμνασιάρχης να βρίζουν και θα τους αποβάλλει… Άσε που μπορούμε να πούμε αυτά που σκεφτόμαστε χωρίς να χρειαστεί να το σκεφτούμε πρώτα δύο και τρεις φορές! Μ’ εσάς παρούσες, πρέπει να έχουμε πάντα στο νου μας τις πολλαπλές αναγνώσεις σας σε κάθε μας φράση, τα υπονοούμενα και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Ακόμη και η πιο απλή συζήτηση μαζί σας μπορεί να καταντήσει  σε μια πολύωρη λογομαχία (που μπορεί και να μην έχει καμία σχέση με το αρχικό μας θέμα συζήτησης). Κάτι τέτοιο είναι πολύ πιο δύσκολο να συμβεί με έναν φίλο μας.

Εκτός αυτού, μπορεί να πέσετε απ’ τα σύννεφα ακούγοντάς το αλλά, όπως ακριβώς εσείς μιλάτε με τις ώρες για μας με τις φίλες σας, έτσι έχουμε κι εμείς την ανάγκη να μιλήσουμε με κάποιον για εσάς. Αυτός ο «κάποιος», εξ ορισμού, δεν πρόκειται να είστε εσείς! Έχουμε λοιπόν τους φίλους μας, με τους οποίους θα μιλήσουμε για τους προβληματισμούς μας και στους οποίους θα γκρινιάξουμε για σας. Ξέρω πώς ακούγεται αυτό αλλά μη βιαστείτε να με κρίνετε! Σκεφτείτε ότι αν δεν τα πούμε κάπου για να εκτονωθούμε, θα είμαστε όλοι την ώρα στην τσίτα και θα ξεσπάσουμε κάποια στιγμή με ανυπολόγιστες συνέπειες.

Δέχομαι ότι μπορεί να μην συμπαθείτε (όλους) τους φίλους μας ή να τους θεωρείτε κακή επιρροή για εμάς και να πιστεύετε ότι η συναναστροφή μας, μαζί τους μπορεί να μας… καταστρέψει (ναι, γενικά δεν είστε καθόλου υπερβολικές) αλλά μην ξεχνάτε ότι, κατά πάσα πιθανότητα, υπήρχαν στην ζωή μας πριν από εσάς και γι’ αυτόν τον λόγο, έχουν μια πολύ ιδιαίτερη θέση μέσα μας. Μην μας βάζετε στην διαδικασία ν’ απολογούμαστε για το ότι θέλουμε να περνάμε χρόνο μαζί τους και, σίγουρα, μην μας φέρετε επ’ ουδενί στην δύσκολη θέση του να διαλέξουμε ανάμεσα σ’ εκείνους και εσάς. Η επιλογή μας μπορεί να σας ξαφνιάσει. Πολύ δυσάρεστα!