Από παιδί εάν έπρεπε να διαλέξω να σου πω ένα πράγμα που με εκνευρίζει θα σου απαντούσα “εκείνο το γιατί που ρωτάει”. Όχι το ωραίο το γιατί, το επεξηγηματικό, το άλλο με το ερωτηματικό στο τέλος. Το επίμονο, το επιτακτικό, το κακομαθημένο.

Μπορεί να φταίει που στα 12 μου έζησα τραυματική εμπειρία από τα αλλεπάλληλα ”γιατί;” της μικρής γειτόνισσας Τασούλας που την διάβαζα ορθογραφία, και εκείνη έχει ένα μόνιμο γιατί για όλα. Μπορεί να φταίει που κάθε φορά που πάει κάτι στραβά όλοι λέμε ένα “Γιατί σε μένα;”. Μπορεί να φταίει που η Τασσούλα αν δεν της απαντούσες δεν σταματούσε να ρωτάει ή το ότι μέχρι σήμερα αναρωτήθηκα κάμποσα “γιατί σε μένα;”.

Γιατί αυτό, γιατί το άλλο, η απόλυτη καταστροφή του γιόλο. Άπειρες ερωτήσεις, άπειρες απορίες, τόσες χιλιάδες σκέψεις με ένα τεράστιο ερωτηματικό στο τέλος. “Δεν χρειάζεται να τα ξέρεις κι όλα” προσπαθώ εδώ και χρόνια να πείσω τον εαυτό μου. “Σιγά μη καταφέρω να τα μάθω όλα” μου απαντάω. “Το γιατί; Έτσι κολλημένο με το ερωτηματικό του, κρύβει έναν σκοπό μέσα του” μου λέει ο σοφός εαυτός μου. “Μια αποστολή“.

Θα με ρωτήσεις από που προέκυψε όλος αυτός ο ξαφνικός παραλογισμός για το γιατί; Ψάχνοντας ένα βίντεο στο διαδίκτυο ξεκίνησα καταλάθος ένα άλλο. Ένα βαρετό βίντεο για την γνώση στον άνθρωπο. Μέχρι να το κλείσω, το βλέμμα μου έπεσε τυχαία στα δεξιά similar videos, σε εκείνο με τον τίτλο Why?. Χωρίς καν να το ανοίξω ποτέ, σκέφτηκα η πάνσοφη: “Σημασία δεν έχει η ερώτηση, σημασία έχει η απάντηση. Ο στόχος και αποστολή ανόητε εαυτέ μου δεν κρύβεται στην ερώτηση αλλά στην απάντηση“. Σιγά το νέο. Σιγά την σοφία. “Όλος ο σκοπός σου είναι ένα γιατί, όλη η δική σου αποστολή είναι ένα γιατί. Είσαι ο ίδιος ένα γιατί. Το δικό σου γιατί. Το έχεις βρει;” Αυτό ναι μάλιστα, είναι μια κάποια σοφία.

ΥΓ. Στείλτε με διακοπές επιτέλους. Αυτές που δεν πήγα φέτος. Κανείς δεν βλέπει επιτέλους ότι κάνω τα πάντα να πάω διακοπές;